Εντιμος συμβιβασμός; Ανευ όρων συνθηκολόγηση; Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς τη συμφωνία που επιτεύχθηκε ανάμεσα στην Αθήνα και στους εταίρους ένα είναι σίγουρο: Η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη διασφαλίζεται κάτω από αυστηρές πλέον προϋποθέσεις  και βαρύτατους όρους.

Διασφαλίζεται ωστόσο προσώρας, καθώς οι εταίροι έδειξαν ότι η συμμετοχή στο κλάμπ των ισχυρών της ευρωζώνης, η χρήση του κοινού νομίσματος και της ομπρέλας προστασίας δεν παρέχονται ως προνόμια γιατί «είμαστε η κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού» ούτε διότι «στα δικά μας εδάφη γεννήθηκε η Δημοκρατία». 

Διασφαλίζεται μόνο όταν κινούμαστε μέσα σε ορθολογικά πλαίσια, έχουμε παραγωγική οικονομία, είμαστε – τέλος πάντων – ένα σοβαρό κράτος, σοβαρό με τα δεδομένα της Δύσης.
Πράγματι, η συμφωνία που επετεύχθη μας τράβηξε από το βάραθρο, όπου πέφταμε με ορμή και πάταγο. Και ευτυχώς, έστω και στο «και πέντε» ο Πρωθυπουργός αντελήφθη πως έπρεπε να εγκαταλείψει τις ιδεοληψίες και να βάλει την πατρίδα πάνω από το κόμμα. «Μπροστά μας είναι ναρκοπέδιο» ομολόγησε μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, μόνο που ακούγονταν ήδη οι πρώτες φονικές εκρήξεις.

Η αργοπορία αυτή κοστίζει ήδη κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω και ένα τριετές μνημόνιο, εκεί που τον Ιανουάριο πιστεύαμε ότι τελειώσαμε με αυτό το μαρτύριο με την προληπτική γραμμή πιστοδότησης που προέβλεπαν οι τότε διαπραγματεύσεις, προτού δηλαδή οι «δεν πληρώνω», οι «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο», οι ανεμίζοντες αιθεροβάμονα το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» κατάφερναν να πείσουν τους πολίτες ότι κάπου στην Ελλάδα φύονται και προκόβουν τα λεφτόδενδρα.

Και βεβαίως προτού μας προκύψει υπουργός Οικονομικών ο Βαρουφάκης, με το «ο λαός δεν θέλει τα λεφτά, αξιοπρέπεια θέλει», με τις «δημιουργικές ασάφειες»,  με τις διαλέξεις περί «θεωρίας των παιγνίων» στις συνόδους των υπουργών Οικονομικών και με το Grexit διαρκώς  στο μυαλό του (όπως παραδέχθηκε σήμερα σε συνέντευξή του), ο οποίος τράβηξε τις διαπραγματεύσεις σε μάκρος, στέγνωσε την αγορά και οδήγησε τη χώρα κατά γκρεμνόν.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί κάμποσες χώρες, ανάμεσά τους και οι χώρες της Βαλτικής (με χαμηλότερο εισόδημα από μας) στάθηκαν απέναντί μας και απαιτούσαν να φύγουμε. Δεν σκέφθηκαν ότι τα σούρτα φέρτα με τη Ρωσία έδιναν σε αυτούς την εικόνα που προσλαμβάνει ένας ταύρος όταν μπροστά του κινείται ο ταυρομάχος με το κόκκινο πανί, αφού πικρά πείρα έχουν από τότε που ήταν «δημοκρατίες» της ΕΣΣΔ. Και ακόμη διότι η έξοδος η δική μας περισσότερα χρήματα θα τους εξασφάλιζαν τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ. 

Βεβαίως, και για να είμαστε δίκαιοι δεν ευθύνεται  μόνο αυτό το απίστευτο πεντάμηνο που διέρρευσε. Τα κακά της μοίρας μας ξεκίνησαν από τις περυσινές ευρωεκλογές, όταν ο Α. Σαμαράς πανικοβλήθηκε από την υποχώρηση της ΝΔ και εγκατέλειψε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, και η επιδείνωση συνεχίστηκε όταν τον Δεκέμβριο δεν έκλεισε τη συμφωνία, παρά πέταξε την καυτή πατάτα στον επόμενο.

Τρίτο, και βαρύτερο όλων των δυο προηγουμένων, μνημόνιο λοιπόν, με πλήθος υφεσιακά μέτρα (ασφυκτική προοιωνίζεται η φορολογική πίεση στις επιχειρήσεις, που μόνο αυτές μπορούν να αναστρέψουν την οικονομία και να δώσουν θέσεις εργασίας.
Αλλά και μοναδική τελευταία ευκαιρία τα δυο επόμενα χρόνια να καταφέρει η Ελλάδα να εκσυγχρονίσει τις δομές της, να επιστρέψει στην ανάπτυξη, να προσφέρει στους πολίτες της μια στοιχειώδη ευημερία.

Ο πρωθυπουργός, που έχει δείξει (έστω εκών άκων) ότι αντιλαμβάνεται τον ρεαλισμό πρέπει τώρα να αποδείξει ότι έχει και γερούς ώμους, ικανούς να χειριστεί τους έξαλλους δικούς του και να καθοδηγήσει αποτελεσματικά την υλοποίηση των μέτρων. Παράλληλα, να επιχειρήσει με σοβαρή μελέτη και περίσκεψη την κατάρτιση ενός προγράμματος ισοδυνάμων, καθώς η διαπραγμάτευση με την τρόικα θα είναι διαρκής από δω και πέρα.

Εχει ακόμη ένα πλεονέκτημα, που στερήθηκαν όλοι ανεξαιρέτως οι προκάτοχοί του. Τη ευρύτατη συναίνεση των κομμάτων του φιλοευρωπαϊκού πολιτικού τόξου και την κατανόηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια και οι Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στην πολιτική ουδέποτε ευδοκίμησαν.

Δεν θα βρει απέναντί του τους «μπαχαλάκηδες», ούτε τα «Ζάππεια» που βρήκε ο Γ. Παπανδρέου. Δεν θα βρει απέναντί του μια σκληρή, ανένδοτη αντιπολίτευση που βρήκε ο Α. Σαμαράς. Μόνο τα προβλήματα της χώρας στέκονται μπροστά του και ενδεχομένως μια αμετανόητη ομάδα του κόμματός του.

Θα τα καταφέρει; Θα τα καταφέρουμε; Περιθώριο για άλλα λάθη δεν υπάρχουν. Για πολιτικά κόλπα και παλινωδίες το ίδιο. Απαιτείται τεχνοκρατική αντιμετώπιση των προβλημάτων και επιδέξιο μάνατζμεντ. 
Εως προχθές αντέγραφε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μήπως ήλθε η ώρα να ξεσηκώσει το… μπλοκάκι του Σημίτη;