Το ερχόμενο Σάββατο συμπληρώνονται 90 χρόνια από τη γέννηση ενός εκπληκτικού μεσοεπιθετικού, που διέπρεψε με τη φανέλα του Ολυμπιακού τις δεκαετίες του '40 και του '50.



Ο Γιώργος Δαρίβας γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1926 στην περιοχή Ψυρρή (Αθήνα) και συνέθεσε με τον Μπέμπη ένα εξαίσιο επιθετικό δίδυμο. 

Δαρίβας: τεχνίτης μπροστά  από την εποχή του 
Ντεμπούτο έκανε στα 20 στη Νίκη Πλάκας, παίζοντας στο χώρο που βρίσκονται οι... στύλοι του Ολυμπίου Διός! Ταυτόχρονα, αγωνιζόταν στην ομάδα της Βικτώρια (Πλατεία Βικτωρίας), ενώ είχε δελτίο και στον Αττικό (μια από τις αρχαιότερες ομάδες με Αριθμό Μητρώου 4!), όπου είχε συμπαίχτη τον Σεβαστόπουλο (αργότερα παίχτη του  Παναθηναϊκού). 

* 1947: Ο Γκιόκας -γείτονάς του και παίχτης του Ολυμπιακού- μεσολάβησε, ώστε να δοκιμαστεί στους ερυθρόλευκους. Μπήκε αλλαγή κόντρα στον Εθνικό και οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν με 2-0 με δυο γκολ του Δαρίβα!! Κάπου εκεί άρχισε η πορεία προς τη δόξα...!

Στον Ολυμπιακό αγωνίστηκε από το 1947-1957 κατακτώντας 8 Πρωταθλήματα Ελλάδος (48, 51, 52, 54, 55, 56, 57, 58), 11 σερί Πρωταθλήματα Πειραιά (1948-’58) και 5 κύπελλα Ελλάδος: 1951 (4-0 τον ΠΑΟΚ), 1952 (2-2 εκτός και 2-0 εντός τον Πανιώνιο), 1953 (3-2 την ΑΕΚ), 1954 (2-0 την Δόξα Δράμας), 1957 (2-0 τον Ηρακλή) και 1958 (5-1 τη Δόξα).

* Χατζησταυρίδης, Μινάρδος, Αποστολόπουλος, Βάζος και Δαρίβας συνέθεσαν τον κορμό μιας ισχυρής ομάδας, έκλεισε τον κύκλο της στα μέσα του 50, για να ακολουθήσει η σπουδαία ομάδα των 6 συνεχόμενων τίτλων με τους Ρωσσίδη, Κοτρίδη, Μπέμπη, Πολυχρονίου, Υφαντή κ.ά. και τον Δαρίβα συνδετικό κρίκο μεταξύ των δυο ομάδων. 

* 1957: Στα 31 του τον βάραιναν τα πόδια του και έτσι τον άφησαν να πάει στη Δόξα Πειραιά, όπου και έκλεισε την καριέρα του ως παίχτης-προπονητής ένα χρόνο αργότερα. Μάλιστα, κέρδισε το Πρωτάθλημα, αλλά έχασε την άνοδο από τον Αργοναύτη σε αγώνα μπαράζ. Από τον Ολυμπιακό έφυγε με ψηλά το κεφάλι με ιδανικό φινάλε-νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό, έχοντας συμβολή στο μοναδικό τέρμα του αγώνα από τον Μεσολογγίτη. 



Δαρίβας-στιγμές 
* Οι νέοι τον φώναζαν «κυρ-Γιώργο», ενώ είναι χαρακτηριστικό ένα συμβάν σε ματς με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Ο Δαρίβας εκτελούσε όλα τα φάουλ και όταν είδε τον Πολυχρονίου να παίρνει την μπάλα τον ρώτησε: «τι κάνεις εκεί;» και εκείνος του απάντησε: «να το χτυπήσω κύριε Γιώργο». Ο Δαρίβας όμως του είπε: «... βρε, άντε πάγαινε από δω». Αμέσως, όμως, σκέφτηκε και αυτόν τον άφηνε ο Βάζος και έτσι έπραξε το ίδιο. Άφησε τον Πολυχρονίου και εκείνος με ένα κεραυνό έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα.

* Μετά το άκρως επιτυχημένο ντεμπούτο του, ο Χέλμης τον έψαχνε στο γήπεδο, ρωτώντας: «που είναι αυτός ο μαύρος
(λόγω των πυκνών κατάμαυρων μαλλιών που είχε);», καθώς ήθελε οπωσδήποτε να τον φέρει στον Πειραιά. Όταν όμως έμαθε ότι ανήκε σε 3 (!) ομάδες, του 'ρθε ο ουρανός σφοντύλι. Κανονίστηκε να δώσουν στη Νίκη Πλάκας και στην Βικτώρια μια πλήρη εμφάνιση με κάλτσες, χωρίς όμως παπούτσια, αν και ήταν αρχικά στους όρους συμφωνίας. Ανένδοτος όμως ήταν ο Αττικός μέσω του Προέδρου του, του παπα-Βασίλη, που τον παραχώρησε μόνο όταν ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα του (στολή και παπούτσια). 

* Όταν έχασε τον πατέρα του από κίρρωση του ύπατος, έκανε πολλές δουλειές για να τα βγάλει πέρα: πουλούσε τσιγάρα, δούλεψε στους σιδηροδρόμους, ενώ στην Κατοχή έκανε ακόμη και σαλταδόρος (!) για να πάρουν πατάτες από τα τσουβάλια των Γερμανών!! Όταν τον έπιαναν τον έβαζαν στο κρατητήριο. 

* Από τον Ολυμπιακό έβγαζε χρήματα μόνο στα ντέρμπι με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και Εθνικό, όπου γέμιζε το γήπεδο και ο ίδιος κέρδιζε μέχρι 1000 δρχ./ ματς. Ο Βαγγέλης Χέλμης έδινε κρυφά στη μάνα του 200 δρχ. τη βδομάδα, κάτι που έμαθε πολλά χρόνια αργότερα. Σώθηκε όπως λέει οικονομικά όταν τον έβαλε στη ΔΕΗ ο Δούμας, σύμβουλος που έραβε τα ρούχα των υπαλλήλων. 

* Σκόραρε και στους 5 τελικούς Κυπέλλου (ρεκόρ) που έλαβε μέρος, ενώ έχει πετύχει και το 50ο τέρμα  των τελικών το 1953 απέναντι στην ΑΕΚ. 

* Μια φορά ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ (1951) και δύο φορές δεύτερος (1949, 1953), ενώ είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και στο μονοετές πέρασμά του από τη Δόξα ήταν στην κορυφή της λίστας. 

* Στην Εθνική δεν έπαιξε (όπως ήταν φυσικό εκείνη την εποχή) πολλά παιχνίδια. Είχε 16 συμμετοχές και 4 τέρματα. Ντεμπούτο έκανε το 1948 εναντίον της Ιταλίας φθάνοντας μάλιστα στη Σικελία μετά από ταξίδι 3 ημερών!! Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του ήταν το ματς με την Τουρκία για το Μεσογειακό Κύπελλο του 1952, όπου πέτυχε και τα 3 τέρματα στο πρώτο νικηφόρο ματς των Ελλήνων απέναντι στους γείτονες (3-1). Στο επαναληπτικό του «Μιτάτ Πασά» η Ελλάδα κέρδισε και πάλι αυτή τη φορά με 1-0, με τους Τούρκους να προσπαθούν να επιτεθούν (!) στους Έλληνες θριαμβευτές, που ευτυχώς φυγαδεύτηκαν έγκαιρα. Οι Τούρκοι τού κόλλησαν το παρατσούκλι «Λορέντσι» (μεγάλος Ιταλός ποδοσφαιριστής), εντυπωσιασμένοι από την απόδοσή του.

* Ανέλαβε προπονητής του Ολυμπιακού το 1971, διαδεχόμενος τους Γεωργιάδη-Πετρόπουλο, που είχαν προηγηθεί οδηγώντας την ομάδα στην κατάκτηση του κυπέλλου (3-1 τον ΠΑΟΚ). Βρέθηκε στον “κόκκινο” πάγκο και τo 1974,  κατακτώντας μάλιστα το νταμπλ (1-0 τον Παναθηναϊκό) και  επέστρεψε το 1976 μετά τη φυγή του Άγγλου Μπάκιγχαμ. Επίσης εργάστηκε σαν προπονητής και στα τμήματα υποδομής, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του Συνδέσμου παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού. 



* Ο Δαρίβας λέει αλήθειες: «…με τρελαίνουν κάποια πράγματα. Είναι φοβερό να βλέπεις ανθρώπους που «πούλησαν» τον Ολυμπιακό, που ενώ είχαν βγάλει πολλά χρήματα από την ομάδα, ήθελαν ακόμα περισσότερα. Είναι φοβερό να βλέπεις ξαφνικά να γίνονται σημαίες και τιμητές των πάντων. Να κατηγορούν και κριτικάρουν τους πάντες. Ενώ είναι άλλοι που δεν άφησαν ποτέ τον Ολυμπιακό, που ήταν μια ζωή κοντά στην ομάδα. Τι να πει ένας Μπέμπης, ένας Μουράτης, ένας Κοτρίδης κ.ά., που πέθαναν μέσα στο γήπεδο με τη φανέλα του Ολυμπιακού...». 

** Αποτέλεσε μια από τις σπουδαιότερες μορφές των ελληνικών γηπέδων, με απαράμιλλη τεχνική και ιδανικό τελείωμα φάσεων. Ήταν σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις φάουλ, εξαιρετικός με τη μπάλα, εκθέτοντας πολλάκις τους αντιπάλους. «Κανονικά δεν έπρεπε να τον λένε Λορέντσι, αλλά Στάνλεϋ Μάθιους», έλεγε ο Μπέμπης, ενθυμούμενος την εξαιρετική ομοιότητα στο «σπάσιμο» της μέσης και την ευλυγισία. Σπουδαίος αστέρας, μπροστά από την εποχή του, που δυστυχώς λίγοι μπόρεσαν να χαρούν ήταν ο Γιώργος Δαρίβας.