Η ανάλυση και η εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης αποτελεί πια μέρος της καθημερινότητάς μας. Σε κάθε παρέα, σε κάθε οικογένεια και σε κάθε περίσταση, ακόμα και σε ηλικίες που μέχρι πριν από μερικά χρόνια η έννοια της πολιτικής συζήτησης ήταν πέρα και μακριά από τα οποιαδήποτε ενδιαφέροντά τους, θα σχολιαστεί η επικαιρότητα, θα εκφραστεί ο προβληματισμός και κυρίως θα αναδειχθεί η ανησυχία για το που οδηγούνται τα πράγματα στην Ελλάδα του 2016.
Κυβερνήσεις εναλλάσσονται, πολιτικοί τοποθετούνται, δημοσιογράφοι αναλύουν, επιχειρήματα κενά ουσίας πάνε κι έρχονται, χωρίς όμως κανένα πρόβλημα να λύνεται και καμία προοπτική να μην διαφαίνεται στον ορίζοντα, συνθέτοντας όλα αυτά μια κατάσταση παράνοιας, αποπροσανατολισμού και παραλογισμού. Το χειρότερο όμως απ’ όλα δεν είναι η απουσία λογικής από τη δημόσια ζωή αλλά η διακινδύνευση της συνοχής και της ενότητας της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
Φαινόμενα εθνικού διχασμού υπήρξαν ανέκαθεν στην ελληνική ιστορία με καταστροφικά, όμως, αποτελέσματα γιατί συνήθως εμφανιζόταν μετά από δύσκολες συγκυρίες (μετά την επανάσταση του 1821, μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922, μετά την γερμανική κατοχή το 1941 - 1944), οι οποίες ενώ απαιτούσαν εθνική ομοψυχία και συνεννόηση αναδείκνυαν και πυροδοτούσαν ένα από τα πιο παθογόνα χαρακτηριστικά των Ελλήνων. Την μεταξύ μας φαγωμάρα. Προκαλώντας έτσι ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που την ανεδείκνυαν.
Μια τέτοια δύσκολη κατάσταση βιώνουμε και στις μέρες μας. Μπορεί η δυσκολία να μην προσδιορίζεται με όρους εθνικούς αλλά οικονομικούς, δεν παύει όμως να είναι μια κατάσταση που έχει προκαλέσει μεγάλες ανατροπές και μεταβολές στη ζωή των περισσοτέρων από εμάς. Κεκτημένα δεκαετιών ως προς τη λειτουργία του κράτους, τις συνθήκες εργασίας, την ποιότητα ζωής τίθενται αν όχι υπό αμφισβήτηση αλλά υπό αναθεώρηση. Η μεταφορά των ευθυνών είναι εύκολη τακτική αλλά δεν πείθει πια.
Οι πολιτικοί και οι πολίτες που θα βγάλουν από τη δύσκολη αυτή κατάσταση την Ελλάδα είναι αυτοί που θα ενώσουν και όχι αυτοί που θα διχάσουν. Είναι αυτοί που δεν θα ξεχωρίζουν τους Έλληνες σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς, υποστηρικτές του ΝΑΙ – υποστηρικτές του ΟΧΙ, αριστερούς – δεξιούς αλλά αυτοί που θα έχουν συγκεκριμένο στόχο κατανοητό από όλους, κίνητρο να δουλέψουν όλοι μαζί και να προσφέρουν όλοι ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι στον χαρακτηρισμό αλλά στον χαρακτήρα. Και πολιτικοί με χαρακτήρα ακόμα αναζητούνται. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους ψηφοφόρους τους.
του Γιώργου Λάγαρη
