Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

ev media-logo

«Ανάπλαση πάρκου πρασίνου με αλυσοπρίονο». Επιστολή με αφορμή ένα περιστατικό, του Παναγιώτη Κ. Τσούκα

«Στις 11 Ιουλίου, περί τις 6 το απόγευμα, στο υπό ανάπλαση «πάρκο του Κατσαντώνη», ένας ευσταλής νεαρός άνδρας, με αλυσοπρίονο ανά χείρας κατατεμάχιζε κατακείμενο κορμό δένδρου με πολύ πλούσιο, πυκνό, καταπράσινο φύλλωμα.

anaplasi-alysopriono

Ήμουν στο cafe Vento και είδα τη σκηνή αυτή. Πλησίασα τον νεαρό και του ζήτησα να με πληροφορήσει γιατί έκοψε το δένδρο. Μου απάντησε ότι αυτή την εντολή έλαβε. Από ποιόν; Δεν έλαβα σαφή απάντηση. ΄Εμεινα με την αβέβαιη εντύπωση ότι την έλαβε από τον εργολάβο, τον ανάδοχο του έργου της ανάπλασης του πάρκου. Ρώτησα τον νεαρό αν είχε άδεια κοπής του δένδρου. Μου απάντησε πως δεν είχε, αλλά εξέφρασε, με κάποια βεβαιότητα, την πεποίθηση ότι άδεια πρέπει να έχει εκδοθεί. Ρωτώντας τον εν συνεχεία, με ποια λογική αποφασίσθηκε η κοπή του δένδρου, μου είπε ότι κόπηκε για να μπορέσει να «αναπτυχθεί καλύτερα» ένα διπλανό έλατο. Μα το έλατο είναι ήδη «αναπτυγμένο» και, καθώς απείχε από το δένδρο πάνω από ένα μέτρο, δεν θα εμποδιζόταν να αναπτυχθεί κι άλλο, όπως δεν εμποδίσθηκε μέχρι τώρα. Στην παρατήρηση αυτή, ο νεαρός με το αλυσοπρίονο σήκωσε αμήχανα τους ώμους σαν να ήθελε να πει: «Κι εγώ τι να σου κάνω τώρα; εντολή εκτελώ.» και επέστρεψε στο δημιουργικό-αναπλαστικό του έργο.

Τη μεθεπόμενη ημέρα κίνησα για το Δημαρχείο προκειμένου να αναζητήσω την άδεια κοπής του δένδρου και να ρωτήσω για τον λόγο που υπαγόρευσε την έκδοσή της, να μάθω δηλαδή ποιόν και σε τι εμπόδιζε το δένδρο εκεί που είχε την ατυχία να φυτρώσει. Δεν χρειάσθηκε να πάω μακριά. Στη «Νεράϊδα» συνάντησα δύο στελέχη της αρμόδιας Υπηρεσίας του Δήμου – ένα αιρετό και ένα υπηρεσιακό. Τους ρώτησα ό,τι και τον νεαρό με το αλυσοπρίονο. Μου απάντησαν με προσήνεια. Απ΄όσα μου είπαν αναφέρω μόνο τούτα: άδεια κοπής του δένδρου σίγουρα δεν (θα) έχει εκδοθεί· το δένδρο μάλλον «εμπόδιζε» εκεί που βρισκόταν.

Αποφάσισα να ιστορίσω τα ανωτέρω ύστερα από κάμποσες σκέψεις και αρκετό δισταγμό: Προς τι να ανακοινώσω δημόσια το συμβάν; Ποιος κόπτεται αν κόπηκε ένα δένδρο σε δημόσιο χώρο νόμιμα ή παράνομα, μετά ή άνευ αδείας κοπής; Ποιόν ενδιαφέρει πώς σκέφθηκαν -όσο σκέφθηκαν- οι εντολείς της κοπής του δένδρου; Χέστηκε η φοράδα στ΄αλώνι. Στη χώρα της αυθαίρετης δόμησης, στη χώρα των εκατομμυρίων οικοδομών που ανεγέρθηκαν εξ ολοκλήρου αυθαίρετα, δηλαδή χωρίς καθόλου οικοδομική άδεια, πόση σημασία έχει η παράνομη κοπή ενός δένδρου, που έγινε μάλιστα χάριν ευαγούς σκοπού; χάριν αναπλάσεως πάρκου πρασίνου; Σκέφθηκα ότι έχει σημασία για περισσότερους του ενός λόγους. Δεν είναι του παρόντος να τους εκθέσω. Περιορίζομαι μόνο να πω ότι αυτό που με κινητοποίησε ήταν το αυτόφωρο της υποθέσεως.

Αν δεν ήμουν μάρτυρας, ίσως να έκανα, κατ΄ιδίαν, κάποιες μελαγχολικές σκέψεις για τη γενέτειρά μου πόλη, για τους ανθρώπους που τη διοικούν, για τη αθεράπευτη σχέση ημών των νεοελλήνων και των πόλεών μας με το τσιμέντο. Τώρα όμως ήμουν μάρτυρας της κατατεμάχισης ενός όμορφου δένδρου που δεν είχε ούτε φωνή να βγάλει από πόνο, ούτε δάκρυα να χύσει από θλίψη. Πόνο και θλίψη όχι γιατί κόπηκε παράνομα αλλά γιατί, χωρίς σκέψη και χωρίς ντροπή, διατάχθηκε η κοπή του σαν να ήτανε αυτό που ασχήμαινε την υψηλής αισθητικής πόλη μας, σαν να ήτανε αυτό που πλεόναζε στους γεμάτους με ατέλειωτες δενδροστοιχίες δρόμους της, σαν να ήταν αυτό που θα εμπόδιζε την ανάπλαση του πάρκου πρασίνου με αλυσοπρίονο, πέτρες, τούβλα και τσιμέντο...χρωματιστό».


Παναγιώτης Κ. Τσούκας