Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Μια φέρελπις Καρπενησιώτισσα ηθοποιός. Η 25χρονη Υρώ Γιολδάση κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο της υποκριτικής και μιλά στα «Ευρυτανικά Νέα»

Εγκωμιαστικά ήταν τα σχόλια κοινού και κριτικών για την θεατρική παράσταση «Γειτόνισσες» του Παντελή Χορν, στην οποία μεταξύ άλλων συμμετείχε και μια ταλαντούχα Καρπενησιώτισσα, η Υρώ Γιολδάση.

gioldasi-yrw-theatro3

Η Υρώ Γιολδάση, πρώτη από τα αριστερά

Τα τελευταία χρόνια, αργά αλλά σταθερά, ολοένα και περισσότερες είναι οι περιπτώσεις Ευρυτάνων/νισσών που αρχίζουν να ασχολούνται με τον χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής, συμμετέχοντας λ.χ σε θεατρικές παραστάσεις -κυρίως στην Αθήνα. Στο Καρπενήσι, εξάλλου, όπως είναι γνωστό, η Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου, υπό την καθοδήγηση της ακούραστης Β. Σταμάτη, επιτελεί εδώ και καιρό ρόλο θεματοφύλακα της ερασιτεχνικής ηθοποιίας.

Τα πρώτα της βήματα στο θεατρικό σανίδι πραγματοποιεί εδώ και λίγο καιρό η 25χρονη Υρώ Γιολδάση, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καρπενήσι, σπούδασε δε στην Πάτρα στο Παιδαγωγικό Τμήμα και παράλληλα συμμετείχε σε θεατρικές ομάδες.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες συμμετείχε στη θεατρική παράσταση «Γειτόνισσες», του Παντελή Χορν, ενώ σύντομα ολοκληρώνει τις σπουδές υποκριτικής στη Δραματική Σχολή «Αθηναϊκή Σκηνή» Κάλβου-Καλαμπόκη. Η Καρπενησιώτισσα ηθοποιός μιλά στα «Ευρυτανικά Νέα».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

-Πρόσφατα πήρες μέρος στη θεατρική παράσταση «Γειτόνισσες» του Παντελή Χορν, στο θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή. Μίλησέ μας για την εμπειρία, τα συναισθήματα, την ανταπόκριση που έτυχε.

Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις μας για τις «Γειτόνισσες» του Παντελή Χορν, στο θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή, σε σκηνοθεσία της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη, μετά από τρεις μήνες παραστάσεων, κατά τις οποίες η ανταπόκριση του κοινού, αλλά και των κριτικών, ήταν πολύ θερμή, παραπάνω κι απ’ ό, τι περιμέναμε. Όλες σχεδόν οι παραστάσεις ήταν sold out κι ακούσαμε πολύ θετικά σχόλια που μας γέμισαν χαρά και συγκίνηση.

Οι «Γειτόνισσες» έχουν χαρακτηριστεί ως η καλύτερη ηθογραφία του Παντελή Χορν. Το δράμα είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά το 1924 από τον θίασο της Κυβέλης και έπειτα είχε παραμείνει χαμένο για 70 χρόνια, ώσπου η ερευνήτρια Έφη Βαφειάδου το εντόπισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Για εμένα ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε επαγγελματική παράσταση, μιας και σε λίγο καιρό ολοκληρώνω και τις σπουδές υποκριτικής στη δραματική σχολή, ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία και σίγουρα μια πολύ ωραία συνεργασία κι ευχαριστώ πολύ την Αλ. Βουτζουράκη γι’ αυτό.

gioldasi-yrw-theatro1

Στιγμιότυπο από την πρόσφατη παράσταση (φωτο: NDP Photo Agency Nikolareas-Daskalakis-Poupoulidou)

-Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;

Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ουσιαστικά ήταν στην Α’ Λυκείου, όταν η κυρία Βασιλική Σταμάτη, φιλόλογος στο Λύκειο Καρπενησίου, δημιούργησε τη σχολική θεατρική ομάδα, στην οποία συμμετείχα. Και θα ‘θελα να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό που είναι, για όλα όσα με τόση αγάπη κάνει και προσφέρει απλόχερα. Μαζί παρουσιάσαμε τότε το έργο «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ και έπειτα το έργο «Ο βιολιστής στη στέγη» του συγγραφέα Σάλομον Ραμπίνοβιτς. Συμμετείχαμε σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς, αποσπώντας βραβεία και διακρίσεις, αλλά κυρίως γεμίζοντας τις ψυχές μας με χρώματα και στιγμές που θα μείνουν για πάντα στη μνήμη και την καρδιά μας.

Έπειτα, όταν έφυγα για να σπουδάσω δεν ήταν εύκολο να μείνω μακριά από τη μαγική τέχνη του θεάτρου. Παράλληλα με τις σπουδές μου στο Παιδαγωγικό τμήμα της Πάτρας, συμμετείχα σε θεατρικές ομάδες, παρακολουθούσα σεμινάρια θεάτρου-θεατρικού παιχνιδιού-δραματοθεραπείας. Συμμετείχα στην παράσταση «Ιστορία επιτυχίας» στο θέατρο Αντίμετρο σε σκηνοθεσία Γεράσιμου Ντάβαρη, καθώς επίσης και σε κάποιες παιδικές παραστάσεις. Το επόμενο βήμα -αρχικά όνειρο- ήταν η φοίτηση στη δραματική σχολή, το οποίο σιγά-σιγά ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο.

-Ως που φθάνουν οι φιλοδοξίες σου;

Η ενασχόληση με το θέατρο, όπως το βλέπω εγώ, δεν έχει να κάνει με φιλοδοξία, σχετίζεται περισσότερο με ανάγκη: ανάγκη προσωπική, εσωτερική, αλλά και ανάγκη συλλογική. Αυτή η βαθύτερη ανάγκη είναι ίσως που οδηγεί τους ανθρώπους στο θέατρο -θεατές και ηθοποιούς- αφού καθρεφτίζει κοινωνικές και ψυχικές συνθέσεις.

-Θα μπορούσε να αποτελέσει η υποκριτική τη βασική σου απασχόληση τον επόμενο καιρό;

Δεν ξέρω αν η υποκριτική θα αποτελέσει την «κύρια» απασχόληση μου τα επόμενα χρόνια, καθώς διανύουμε μια περίοδο σχετικά δύσκολη σε όλους τους τομείς. Το «έδαφος» είναι αρκετά αβέβαιο για σίγουρες απαντήσεις, όπως και η ίδια η φύση της ζωής άλλωστε…

Αυτό που θα μπορούσα ίσως να πω με κάποια βεβαιότητα είναι πως θα συνεχίσω να παλεύω και να προσπαθώ για αυτά που αγαπώ και η υποκριτική κατέχει έναν κυρίαρχο ρόλο στην καρδιά μου. Συνεπώς είτε αποτελεί την κύρια απασχόλησή μου είτε όχι, θα αποτελεί πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και μια βαθύτερη ανάγκη, απ’ την οποία δύσκολα θα αποκοβόμουν.

-Γενικότερα, βλέπουμε ότι παρά την βαθιά κρίση, το θέατρο ανθίσταται. Νέοι χώροι, θίασοι, παραστάσεις κάνουν την εμφάνισή τους και οι θεατές γεμίζουν τις αίθουσες.

Το θέατρο είναι μέσο ψυχαγωγίας και φορέας παιδείας, υπάρχει από τα αρχαία χρόνια, οδηγώντας τους ανθρώπους σε κάποια μορφή λύτρωσης. Είναι λογικό οπότε μάλλον σε περιόδους κρίσης να στρεφόμαστε σε αυτό, προς αναζήτηση/κατανόηση του ατόμου, της κοινωνίας, της φύσης των πραγμάτων που μας απασχολούν όλους.

Είναι προτιμότερο να είσαι «συμμέτοχος» παρά αμέτοχος ή αδιάφορος σε καταστάσεις που έτσι κι αλλιώς αποτελείς κομμάτι τους. 

gioldasi-yrw-theatro2