Ο Rick είναι συγγραφέας και σεναριογράφος, σκλάβος του συστήματος του Χόλυγουντ και της βιομηχανίας του. Είναι εθισμένος στην επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα απελπίζεται με την κενότητα της ζωής του. Κυρίως, όμως, είναι διχασμένος: ζει σ’  έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, αλλά επιδιώκει την πραγματική ζωή. Βαριέται εύκολα και είναι ηδονοθήρας αλλά ταυτόχρονα παραμένει καλλιτέχνης, ιππότης και βαθύτατα ρομαντικός. Λογικό: το πάθος και ο αληθινός έρωτας θα χτυπήσουν κάποια στιγμή την πόρτα του όμως τα εμπόδια και οι δυσκολίες είναι μέρος του ίδιου του σεναρίου που γράφει η ζωή του γι' αυτόν.

Χωρίς αμφιβολία, ο Μάλικ είναι ένας απ’ τους πιο ιδιαίτερους κινηματογραφιστές της εποχής μας, ένας αυθεντικός auteur-οραματιστής της εικόνας. Ξέρει όσο κανείς άλλος πώς να συνδυάζει ποιητικά και φιλοσοφικά το οπτικό υπερθέαμα με τη μουσική, γνωρίζει πώς να συγκεντρώνει την κάμερά του πάνω στους χαρακτήρες των ταινιών του και πως, ταυτόχρονα, να την αποσύρει σηκώνοντας το βλέμμα ψηλότερα, μ’ έναν συμβολικό και μεταφορικό τρόπο, μιλώντας για παγκόσμιες αλήθειες, εξερευνώντας τα μεγάλα μυστικά της ζωής, της φύσης και του ανθρώπου. Απ’ το μερικό και στο γενικό και έπειτα το αντίθετο. Θέλοντας να υπογραμμίσει ότι όλοι μας είμαστε μέρος του κόσμου και ότι ο κόσμος είναι μέρος όλων μας, του καθένα απ’ εμάς. Αυτό επιχειρεί να κάνει και στο Βαλές Κούπα, αυτό υπηρετούν και οι εκλεκτοί πρωταγωνιστές του και το αποτέλεσμα, οπτικά, είναι σε πολλά σημεία αριστουργηματικό.

Όταν όμως τελειώσει μια ταινία του Μάλικ, πάντοτε απομένει μετέωρη μια ερώτηση: μήπως, τελικά, όλη αυτή η εικονοκλαστική ποίηση, όλος αυτός ο εντυπωσιακός φιλοσοφικός αισθητισμός αφαιρεί πόντους απ’ την πραγματική ουσία μιας ταινίας; Μήπως, με άλλα λόγια, αυτή η «θεολογική» αποστασιοποίηση του ύφους του Μάλικ μας στερεί την αυθεντική συγκίνηση;