Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

«Ένα πελώριο 'ΓΙΑΤΙ' πλανιέται στις καρδιές μας». Ο επικήδειος λόγος του Δημήτρη Καρατσίκη για τον Κώστα Λιάπη

 liaois karatsikis_biblio_xouliaras1

Για τον Κώστα Λιάπη.

Ο επικήδειος λόγος του Δημήτρη Καρατσίκη

 

"Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα ‘ρχονταν ώρα να σ’ αποχαιρετίσω, Κώστα μου αγαπημένε.

Μου ‘ρχονται στο μυαλό ανακατεμένες σκέψεις που προσπαθώ με δυσκολία να τις βάλω σε σειρά, Όμως, ό,τι και να πω για σένα παλληκάρι μου, είναι λίγο.

Τι μαντάτο ήταν αυτό λίγο μετά το μεσημέρι της Κυριακής! Ο Κώστας Λιάπης έφυγε από τη ζωή! Απίστευτο!

Έπεσε μια εκκωφαντική βουβαμάρα στην μικρή κοινωνία του Καρπενησιού. Η ατμόσφαιρα θύμιζε αυτή της δολοφονίας του Παύλου το ’89. Τρεις λέξεις βγαίναν από το στόμα όλων μας: «ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ».

Κι όμως, Κώστα μου, έγινε! Αφού μας χαιρέτησες το βράδυ της Παρασκευής από το Δημ. Συμβούλιο και μας ξεγέλασες ότι θα ξαναβρεθούμε, έφυγες. Εσύ, που ποτέ δεν ήθελες να στεναχωρήσεις κανέναν, κατόρθωσες το αντίθετο! Εσύ, ο πιο ερωτευμένος άνθρωπος με τη ζωή, μας εγκατέλειψες.

Τριάντα πέντε χρόνια ασκώντας την Ιατρική, νόμιζα ότι ήμουν εξοικειωμένος με το θάνατο. Όμως, Κώστα μου, τη δική σου περίπτωση δεν μπορώ να τη διαχειριστώ.

Σε γνώρισα πριν 25 περίπου χρόνια και απέκτησα τον αδελφό που δεν είχα. Γνώρισα έναν φλογερό Ευρυτάνα πατριώτη, έναν αυτοδημιούργητο αγωνιστή επιστήμονα, έναν οραματιστή, έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, έναν μπεσαλή πολύτιμο φίλο, έναν πραγματικό άρχοντα.

Μου διηγήθηκες την πορεία της ζωής σου, τη φτώχεια στη Βλαχέρνα όπου έμεινες μόνος με τους παππούδες, το σχολείο στον Αγαλιανό, τις δύσκολες σπουδές στην Οδοντιατρική στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην Αθήνα και την Αμερική. Έσφιξες τα δόντια, σήκωσες τα μανίκια, πείσμωσες, πάλεψες και είπες: «ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ», και πέτυχες. Δημιούργησες στο Γαλάτσι αυτό το κόσμημα, τη «Σύγχρονη Οδοντιατρική» όπου βρίσκουν λύση όλα τα οδοντικά προβλήματα υγείας των ανθρώπων.

Σε κάλεσα και πορευτήκαμε μαζί για πολλά χρόνια, στον συναρπαστικό αγώνα της προσφοράς στην Αυτοδιοίκηση. Εκεί, είχαν την ευκαιρία οι συμπολίτες μας να γνωρίσουν τον αδαμάντινο χαρακτήρα σου, την ανιδιοτέλεια, τη μπέσα και τη λεβεντιά σου κι έτσι, για 20 σχεδόν χρόνια, σε τιμούν με την ψήφο τους.

Κοσμούσες το Δημοτικό μας Συμβούλιο με τις εύστοχες απόψεις σου και με τη διαρκή προσπάθεια για σύνθεση και συνεννόηση των Δημοτικών Ομάδων. Κατόρθωσες, Κώστα μου, να μην έχεις, όχι μόνο εχθρούς, αλλά ούτε και πολιτικούς αντιπάλους, παρά μόνο φίλους. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει αυτοδιοικητικός σήμερα που να μην είναι συντετριμμένος.

Παράλληλα, από αγάπη για τον τόπο μας που στις δυνατότητές του τόσο πίστευες, ασχολήθηκες και επιχειρηματικά με το Χιονοδρομικό Κέντρο στο Βελούχι και ήσουν τόσο περήφανος και χαρούμενος την Παρασκευή που εσύ είχες ολοκληρώσεις τις μελέτες για την αναβάθμισή του.

Συνεπής με τις αυτοδιοικητικές σου υποχρεώσεις, άφηνες τη δουλειά σου στην Αθήνα για να ‘ρθεις και να φύγεις αυθημερόν, ταξιδεύοντας μέρα και νύχτα, χειμώνα-καλοκαίρι, με ήλιο και βροχή, με χιόνια και χαλάζι.

Μου ‘λεγες την Παρασκευή για τα σχέδια σου για τον Αύγουστο, για λίγες μέρες ξεκούρασης στην Πάρο και στη συνέχεια στο Καρπενήσι και στη Βλαχέρνα. Ένοιωθες κουρασμένος γιατί, παρά την κρίση, η δουλειά στη «Σ.Ο» πολλαπλασιάστηκε. «Δεν τελειώνουν τα δόντια του λαού», μου έλεγες χαριτολογώντας.

Τι άλλο όμως ήταν η «Σ.Ο» εκτός από επιστημονικό πολυιατρείο; Ήταν πάντοτε ο χορηγός φορέων, πολιτιστικών και επιστημονικών συλλόγων για δραστηριότητες, ανταμώματα, συνέδρια. Ήταν όμως και το καταφύγιο ανθρώπων που είχαν ανάγκη, ενώ πώς να ξεχάσουμε και την προληπτική οδοντιατρική εξέταση των Ευρυτανόπουλων με την κινητή οδ/κή μονάδα! Ήξερες, Κώστα, μονάχα να δίνεις, χωρίς να ζητήσεις ποτέ τίποτα από κανέναν.

Σε ώριμη ηλικία, φτασμένος και ολοκληρωμένος, παντρεύτηκες τη Μαίρη που όλοι αγαπήσαμε. Σου ομόρφυνε τη ζωή και σου χάρισε τους άνδρες της ζωής σου, το Γιώργο και το Δημήτρη. Το παλληκάρια σου που τόσο καμάρωνες και που τα μάθαινες να αγωνίζονται από τώρα για να διεκδικήσουν το «αύριο», φέρνοντας τα συχνά και στη Βλαχέρνα να γνωρίσουν τις ρίζες του πατέρα τους.

Και ενώ βρίσκεσαι στο μεσουράνημα της δημιουργίας, της δράσης και της προσφοράς σου, μας αφήνεις και φεύγεις! Γιατί Κώστα μου; Στην περίπτωσή σου η λέξη «ΑΠΩΛΕΙΑ» αποκτά την πραγματική της διάσταση.

Τρομακτική η απώλειά σου για την οικογένειά σου, τα αδέρφια σου, τους συγγενείς σου, τους φίλους σου, για εμάς που σ’ αγαπήσαμε, για όλους τους Ευρυτάνες.

Ένα πελώριο «ΓΙΑΤΙ» πλανιέται στις καρδιές μας και μας βγάζει μια απέραντη θλίψη, έναν πόνο, μια απελπισία και τολμώ να πω ένα θυμό, κινδυνεύοντας να γίνουμε βλάσφημοι.

Η πόλη μας, ο Δήμος μας, ο νομός μας και γιατί όχι και η πατρίδα μας, γίνονται φτωχότεροι χωρίς εσένα, Κώστα μου. Θα μας λείψουν το φωτεινό σου παράδειγμα, η δύναμη της ψυχής σου, η καλοσύνη σου, το πείσμα σου για δημιουργία και προκοπή, ο αλτρουισμός, η μεγαλοψυχία σου, η αρχοντιά σου, η λάμψη και η ακτινοβολία σου, το χαριτωμένου σου χαμόγελο.

Έλαμπες Κώστα μου, ήσουν ένα λαμπερό αστέρι στη μεμψιμοιρία και τη μετριότητα που κυριαρχούν. Ήμασταν τυχεροί που σε γνωρίσαμε, που σ’ αγαπήσαμε και μας αγάπησες, και δυστυχείς σήμερα που βιώνουμε ην απώλειά σου.

Γι’ αυτό, σήμερα, αγαπημένοι μας Μαίρη, Γιώργο και Δημήτρη, Μάκη και Φωτεινή, είμαστε όλοι πενθούντες και πρέπει να συλλυπούμαστε ο ένας τον άλλον.

Ίσως, αγαπημένε μου φίλε, η προσμονή του να σε ξαναδούμε κάποτε σε κάποια άλλη διάσταση και να σε σφίξουμε ξανά στην αγκαλιά μας, μας εξοικειώνει και μας γαληνεύει στην ιδέα και της δικής μας αναχώρησης από τον πρόσκαιρο και μάταιο τούτο κόσμο.

Καλόν Παράδεισο αδερφέ και καλή αντάμωση

Δημ. Καρατσίκης".