H Σούζαν, μια γοητευτική επιμελήτρια εκθέσεων ζωγραφικής, βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο. Ένα βράδυ που είναι για άλλη μια φορά μόνη στο σπίτι, αποφασίζει να διαβάσει το πρώτο, αδημοσίευτο βιβλίο (που της έχει αφιερώσει) του πρώην άντρα της, Έντουαρντ, τον οποίο δεν έχει δει 19 ολόκληρα χρόνια, με τίτλο "Νυκτόβια Πλάσματα". Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Τόνι, καθηγητής μαθηματικών, πηγαίνει με το αυτοκίνητο την οικογένειά του από το Ντάλας στην έρημο του Τέξας, αλλά στη διαδρομή, συναντά τη συμμορία του Άαρον Τέιλορ-Τζόνς με αποτέλεσμα την απαγωγή τους.
Η δεύτερη ταινία του Τομ Φορντ, επτά χρόνια μετά το συγκινητικό «Ένας Άντρας Μόνος», είναι μια συγκλονιστική ταινία έρωτα, βίας κι εκδίκησης που ενθουσίασε τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο φεστιβάλ της Βενετίας. Διασκευάζοντας ελεύθερα το μυθιστόρημα «Tony and Susan» του Όστιν Ράιτ (1993), ο Φορντ δημιουργεί ένα αριστουργηματικό έργο, πολυεπίπεδο, άκρως καλλιτεχνικό, βαθύ, με αλλεπάλληλες στρώσεις συμβολισμών. Ένα έργο που πατάει γερά στον σκοτεινό, ονειρικό κόσμο του David Lynch και στην ατμόσφαιρα του νέο-noir, στην ανατρεπτική, ολοζώντανη και κάθιδρη βιαιότητα των ταινιών του Σαμ Πέκινπα και στην πρωτοποριακή αισθητική των μεγάλων εικαστικών. Και ειλικρινά, αυτό το μελαγχολικό, σκοτεινό και συναισθηματικά βίαιο διαμάντι που παρακολουθούμε εμβρόντητοι δίχως ανάσα εμποδίζει τις όποιες αποκωδικοποιήσεις των μηνυμάτων του από κάθε είδους έγκριτους σχολιαστές και μη.
Είναι απ’ τις ταινίες που αν επιχειρήσεις να μιλήσεις γι’ αυτά που ένιωσες, κατάλαβες, σκέφτηκες για μέρες μετά, αντιλήφθηκες είτε κεντρικά είτε στο background, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χαλάσεις τη μαγεία της πρώτης εντύπωσης, της κρίσιμης επαφής. Αν μου επιτρέπεται μονάχα, οφείλω ειδική μνεία στο πρωταγωνιστικό τρίο, και ειδικά στη μεγάλη έκπληξη που ακούει στο όνομα Michael Shannon.
