Όταν ένας επιτυχημένος διαφημιστής στην Νέα Υόρκη βιώνει μια βαθιά, προσωπική τραγωδία αποσύρεται από την καθημερινή του ζωή. Γίνεται ερημίτης, κλείνεται στον εαυτό του, γράφει επιστολές μίσους και αρέσκεται στο να διαλύει κατασκευές από ντόμινο. Την ώρα που οι συνάδελφοι και φίλοι του προσπαθούν να τον πλησιάσουν, ο ίδιος αναζητεί απαντήσεις στο σύμπαν, γράφοντας γράμματα στην Αγάπη, τον Χρόνο και τον Θάνατο. Τότε, κάποιοι φίλοι του, μην αντέχοντας να τον βλέπουν να καταστρέφει τον εαυτό του αλλά και όλα όσα έφτιαξε, με τη βοήθεια κάποιων ηθοποιών, προσπαθούν να τον επαναφέρουν στη ζωή. Σταδιακά, κι όχι μόνο ο πρωταγωνιστής, όλοι θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες που συνδέονται στις ζωές όλων, και πως ακόμη και η πιο βαθιά απώλεια, μπορεί να κρύβει τη λύτρωση, στιγμές με νόημα και ομορφιά.

Εντάξει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα αμερικανικό μελόδραμα, στηριγμένο στις ερμηνείες, κυρίως, των πολύ καλών ηθοποιών που συμμετέχουν, και στη μπανάλ οικουμενικότητα που διαπνέει την κινηματογραφική και εμπορική αποτύπωση του φροϋδικού πένθους. Εδώ, επίσης, έχουμε έναν Will Smith που επιχειρεί να επαναλάβει τον χαρακτήρα που υποδύθηκε (και την αφοπλιστική του δυναμική) στο Αναζήτηση Της Ευτυχίας, και που αναγκάζεται σεναριακά να εκστομίσει μαζί με τους συμπρωταγωνιστές τους μερικές απ’ τις πιο κλισέ μελό και βαρετές ατάκες που από μόνες τους μπορούν άνετα να λειτουργήσουν ως απωθητικές για τους θεατές. Όμως, ταυτόχρονα, εδώ υπάρχει και μια αφοπλιστική τρυφερότητα, μια εκβιαστική συγκίνηση που προκαλείται με αυτοπειθαρχημένη αυθορμητικότητα, ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα που σε «βάζει» μέσα, τη στιγμή που τα συναισθήματά σου αρχίζουν και σαλεύουν και αρνούνται να υποκύψουν στις ενστάσεις και τις προειδοποιήσεις της λογικής. Κι αυτό το στοιχείο, είναι από μόνο του αρκετό για να δει κάποιος την Κρυφή Ομορφιά…