Έχοντας επιστρέψει από τον Καύκασο και τις Ελβετικές Άλπεις και ενώ ήδη ολοκληρώνει την επόμενη αποστολή του, στη γεωργιανή πλευρά του Καυκάσου αυτή τη φορά, ο 26χρονος ορειβάτης από τη Βίνιανη Ευρυτανίας, Φώτης Θεοχάρης, μέλος του ΕΟΣ Καρπενησίου, μιλά στα «Ευρυτανικά Νέα» και περιγράφει τις εικόνες και τις σκέψεις που ήρθαν στο μυαλό του από την πρόσφατη απόπειρα «κατάκτησης» 3 κορυφών σε 20 μέρες -σε Καύκασο (Έλμπρους, 5.642μ) και Άλπεις (Μόντε Ρόσα, 4.634μ - Μάττερχορν, 4.478μ).
Η επιτυχία, ο καιρός και το «απωθημένο»
«Η πρόθεση μας να πραγματοποιήσουμε τρεις συνεχόμενες αποστολές σε τρία διαφορετικά υψηλά βουνά ήταν αρκετά τολμηρή», ομολογεί και εξηγεί πως «δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο τις σωματικές απαιτήσεις, τις δυνατότητες των οποίων στην ουσία είναι το μόνο που μπορείς να «βελτιώσεις», αλλά κυρίως στο θέμα των παραγόντων που δεν εξαρτιόνταν σε δικές μας δυνάμεις, όπως ο καιρός, ο οποίος και τελικά μας στέρησε την τελευταία κορυφή».
Ο λόγος για την τελευταία -χρονικά- προσπάθεια ανάβασης του Μάττερχορν, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω συνεχούς κακοκαιρίας. «Elbrus 5642m, Cheget 3769m, Dufourspitze 4634m, Breithorn 4164m ήταν η εντός 20ημέρου «’συγκομιδή’, κι όμως με ενοχλεί που δεν έγινε το Matterhorn. Ευγνωμονώ βέβαια τον Θεό που καταφέραμε και ολοκληρώσαμε τόσες αποστολές και επιστρέψαμε υγιείς στα σπίτια μας, αλλά μέσα μου αυτό είναι κάτι που με ‘τρώει’», θα παραδεχθεί, προσθέτοντας πως «όσες κορυφές και να κάνεις θα σου μείνει ‘απωθημένο’ η μια που δεν έκανες!».
Ένα τέτοιο εγχείρημα, φυσικά δεν γίνεται… στο πόδι αφού ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει εξέχουσα σημασία στις κρίσιμες στιγμές: «Ο συντονισμός των μεταφορικών μέσων, των ξενοδοχείων, των καταφυγίων, των αναβάσεων πρέπει να έχει διαμορφωθεί και αποτυπωθεί με τόση ακρίβεια που να μην επιδέχεται καθυστερήσεων γιατί όλα πρέπει να γίνουν διαδοχικά», λέει ο 26χρονος.
Εμπειρίες νέων πολιτισμών
«Η προσέγγιση των βουνών του κόσμου», σημειώνει ο Φώτης, «σου δίνει συνάμα και τη δυνατότητα να γνωρίσεις νέες πολιτισμούς, νέες απόψεις και τον τρόπο ζωής των κατοίκων σε άλλες χώρες». Στη Ρωσία, λόγου χάριν, όπως εξηγεί, η επικοινωνία δεν είναι και το… ευκολότερο πράγμα, «οι άνθρωποι είναι αυτάρκεις σε όλα τους, παράγουν ό,τι χρειάζεται να καταναλώσουν και έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι και να κάνουν αυτό που πρέπει, όπως πρέπει». «Έτσι και η ανάβαση στο Elbrus», συμπληρώνει «είναι χαρακτηριστική της κουλτούρας των Ρώσων, θα γίνει όπως πρέπει να γίνει… τελεφερίκ, ρατράκ, σνοόυκατς: όλα στην διάθεση του επίδοξου ορειβάτη που θέλει να πατήσει την υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης!».
Κάθε βουνό είναι διαφορετικό
«Κάθε βουνό είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα, αλλά οι σκέψεις που σου γεννιούνται είναι παρόμοιες!», δηλώνει στα «Ευρυτανικά Νέα» ο Βινιανίτης ορειβάτης, ο οποίος εξηγεί: «Η χαρά που εισπράττεις στην κορυφή είναι συνήθως ανάλογη της προσπάθειας που έχεις καταβάλει κατά την διάρκεια ανάβασης· στην ορειβασία όμως, η ίδια η ανάβαση σε γεμίζει τόσες εικόνες που είναι λες και πρωταγωνιστείς σε ντοκιμαντέρ, η θέα των τριγύρω βουνοκορφών που σε περικλείουν σου τονίζουν κάθε φορά πόσο μικρός είσαι μέσα στην μεγαλοσύνη του σύμπαντος και πως στην ουσία εσύ αυτό που αποζητάς με κάθε νέα προσπάθεια είναι να οριοθετήσεις την δική σου ταυτότητα.
Η ορειβασία απαιτεί εκτός από μια σωματική προσπάθεια και μια έντονα διαλογιστική διεργασία, ώστε να «σωπάσεις» τις φωνές που ξεπετιούνται στο μυαλό σου και σου φωνάζουν να γυρίσεις πίσω στην «ασφάλεια» της καθημερινότητάς σου και τελικά να σε βάλει στην διαδικασία να αναρωτηθείς τι είναι αυτό τελικά που σε ωθεί να προγραμματίσεις την επόμενη αποστολή».
