Στον ένατο δίσκο τους οι Saint Etienne δεν υποπίπτουν στο λάθος να υποδυθούν τους pop νεανίες που ανακάλυψαν μια μέρα τη χορευτική/ευφορική μουσική και αποφάσισαν να τη διαδώσουν ως νέοι ιεροκήρυκες στον υπόλοιπο κόσμο.
Αντιθέτως, όντας προσγειωμένοι και πλήρως συνειδητοποιημένοι, συμβιβάζονται με το πέρασμα του χρόνου και σέβονται απίστευτα την ιστορία τους. Και μιας και μιλήσαμε για χρόνο, αντιλαμβανόμαστε κατά την εξέλιξη του Home Counties για άλλη μια φορά πόσο άδικος είναι: άλλες καλλιτεχνικές ποιότητες τις φθείρει και σε άλλες περνάει από πάνω τους αφήνοντάς τους μόνο μερικές (ελάχιστες) ρυτίδες.
Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, σ’ ένα νοσταλγικό, γλυκό, εύθραυστο και καλοκαιρινό tour de force που ξεκινάει απ’ την pop ηδύτητα των αρχών της δεκαετίας του ’90 και καταλήγει σ’ έναν ανεπιτήδευτο και συγκινητικό φόρο τιμής του Λονδίνου των sixties, των μεγάλων ορχηστρών, του Burt Bacharach και του John Barry.