Νέα Υόρκη, δεκαετία του ’30. Μην αντέχοντας τους καυγάδες των γονιών του, τον γκάνγκστερ αδελφό του και την οικογενειακή επιχείρηση, ο Μπόμπι Ντόρφμαν αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του στο Χόλιγουντ, όπου ο πανίσχυρος ατζέντης θείος του τον προσλαμβάνει ως παιδί για όλες τις δουλειές. Ο Μπόμπι αρχίζει σταδιακά να μαθαίνει τα γρανάζια πάνω στα οποία βασίζεται το σύστημα και όταν το κορίτσι που έχει ερωτευτεί εμφανίζεται μια μέρα και του αποκαλύπτει ότι ο φίλος της μόλις τη χώρισε, η ζωή του παίρνει μία νέα, ιδιαίτερα ρομαντική τροπή.

Πιστός στο δόγμα «μια ταινία τον χρόνο», ο Allen συνεχίζει απτόητος το καλλιτεχνικό του έργο, δημιουργώντας φιλμ με ποιότητα χωρίς όμως να ξεπερνάει ποτέ την πρώτη του αριστουργηματική περίοδο: λιτή και απέριττη κινηματογράφιση, δράση που εκτυλίσσεται κυρίως μέσα από σεκάνς διαλόγων, εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής που εκτυλίσσεται η ιστορία, κλασικό, «γουντιαλλενικό» μαύρο χιούμορ, επιφανειακή προσέγγιση των χαρακτήρων που όσο και αν επιδίδονται πεισματικά σε μια διαρκή αυτό-ανάλυση δε ξεφεύγουν ποτέ απ’ τον ρόλο-καρικατούρα που τους έχει προ-αποδώσει ο σκηνοθέτης τους (μ’ εξαίρεση την Μπλάνσετ τελευταία, στο Blue Jasmine), προσεγμένο cast με τον Carell εδώ για άλλη μια φορά εκπληκτικό, ανάλαφρο, ρομαντικό κλίμα που αγγίζει τα όρια μιας εκλαϊκευμένης, σαιξπηρικά αισιόδοξης κωμωδίας και μια αίσθηση ότι παρακολούθησες κάτι ωραίο αλλά μέχρι εκεί.

Δίχως περιστροφές λοιπόν, ο Allen έφτιαξε μια ταινία ιδανική για το θερινό σινεμά. Με ό,τι καλό και ό,τι κακό αυτό συνεπάγεται…