Kάθε μέρα, στο τρένο καθοδόν για τη δουλειά της, η Ρέιτσελ, μια νεαρή γυναίκα με προβλήματα αλκοολισμού, περνά δίπλα από το παλιό της σπίτι, στο οποίο τώρα ζει ο πρώην άντρας της με τη νέα του σύζυγο. Βλέπει επίσης το σπίτι ενός άλλου παντρεμένου ζευγαριού και αρχίζει να φαντάζεται την ευτυχισμένη τους ζωή. Μια μέρα, περνώντας με το τρένο μπροστά από το σπίτι τους, η Ρέιτσελ θα δει κάτι που αλλάζει όλα όσα πίστευε για το άγνωστο αυτό ζευγάρι. Όταν η γυναίκα εξαφανιστεί, η Ρέιτσελ θα αρχίσει να πιστεύει ότι ίσως η ίδια σχετίζεται με την εξαφάνισή της.

Στα ίχνη της μεγάλης διπλής (τόσο κινηματογραφικής όσο και εκδοτικής) επιτυχίας του «Το Κορίτσι Που Εξαφανίστηκε», άλλο ένα Κορίτσι-best-seller, του τρένου, αυτή τη φορά, χωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα, υπό τις ευρηματικές οδηγίες του σκηνοθέτη, χτίζει σταδιακά το σασπένς, την ίντριγκα και την αγωνία εμβαθύνοντας κυρίως στις ψυχολογικές-υπαρξιακές διαστάσεις των χαρακτήρων. Μέσα απ’ τα μάτια και τη ψυχοσύνθεση της Ρέιτσελ, η οποία είναι μια κυριολεκτική και συμβολική ταυτόχρονα voice-over παρουσία στην ταινία, γινόμαστε μάρτυρες των γεγονότων σ’ ένα μυστηριώδες ταξίδι αυτογνωσίας και παρατήρησης. Απ’ την άλλη, όταν τα γεγονότα έχουν στηθεί και δέσει, όταν το αστυνομικό μυστήριο βγαίνει στην επιφάνεια και κυριαρχεί, αυτή η εστίαση πάνω στους χαρακτήρες σταδιακά χάνεται με αποτέλεσμα το μπανάλ και κλασικό φινάλε, απογυμνωμένο από κάθε έκπληξη και απρόοπτο.

Συνοψίζοντας: μια καλή ταινία, με ωραίες ερμηνείες (ειδικά της Blunt), εξαιρετική φωτογραφία και ένα δυνατό πρώτο μέρος που όσο, όμως, περνάει η ώρα εκφυλίζεται σε χολιγουντιανό δράμα κλασικότροπων ανατροπών και αναμενόμενων συγκινήσεων.