Στης γειτονιάς μου την αυλή 

άκουγα πάντα μια φωνή 

που να φωνάζει, να γελά 

και να σκορπίζει τη χαρά 

Όταν ήμουνα μόνη 

έβγαινα στο μπαλκόνι

ν’ ακούσω τούτη τη φωνή 

να μου ηρεμήσει την ψυχή 

Ήταν μια κόρη όλο δροσιά 

όπου σκορπούσε τη χαρά 

ένα λουλούδι διαλεχτό 

όπως το τριαντάφυλλο 

Όμως μια μέρα ξαφνικά 

έπαψ’ η κόρη να γελά 

μια βουβαμάρα στην αυλή

απλώθηκε μαύρη σιγή 

Μάταια τώρα καρτερώ 

απ’ το μπαλκόνι το μικρό 

ν’ ακούσω γέλιο στην αυλή 

της γειτονιάς μου τη μικρή 

Μια μέρα κει που περπατώ 

μες το σοκάκι το στενό 

βλέπω την κόρη ξαφνικά 

ντυμένη στα κατάμαυρα 

Τρέχω κοντά της, την κοιτώ 

και με αγάπη της μιλώ 

-κορίτσι μου τι έπαθες

και μας μαυροφορέθηκες;

Που’ ναι το γέλιο το γλυκό 

που το’δινες σαν γιατρικό

μέσα στης κρίσης την οργή 

που την μαλάκωνες εσύ;

Με κοίταξε κατάματα 

 την πήρανε τα κλάματα 

και βγάζει αναστεναγμό 

από το στόμα το γλυκό

Έχασα τη μανούλα μου 

πονάει η καρδούλα μου 

έφυγε τόσο ξαφνικά 

και μας κοιτάει από ψηλά…