Μία «εκλεκτή» ομάδα αποτελούμενη από εγκληματίες και διεφθαρμένους αστυνομικούς εκβιάζεται από τη Ρωσική μαφία με αποτέλεσμα να φέρνει εις πέρας δύσκολες αποστολές για λογαριασμό της. Προκειμένου να ξεφορτωθούν τους Ρώσους αποφασίζουν να επικαλεστούν τον περιβόητο αστυνομικό κωδικό 999 (που σου επιτρέπει να εγκαταλείψεις περιστατικό σε περίπτωση τραυματισμού ή θανάτου αστυνομικού) και να την «στήσουν» σε ένα νέο αστυνομικό. Αυτός όμως καταφέρνει να ξεφύγει και μαζί με τον ντέντεκτιβ πατέρα του θα κάνει τα πάντα να ανακαλύψει ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την παγίδα.

Στη νέα του ταινία, ο Hillcoat επιλέγει να μην απομακρυνθεί απ’ τη roadmovie/western θεματική του, έστω κι αν αυτή τη φορά το western αποκτάει αστυνομικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Η διαφθορά είναι η κεντρική ιδέα που διαποτίζει την ταινία, μια ιδέα που ανάβει τις μηχανές στο φουλ και στήνει όλο το σκηνικό της δράσης. Ο Hillcoat όμως, παρόλο που είναι τυχερός που διαθέτει ένα εκλεκτό και «εκλεκτικό» cast σπουδαίων ηθοποιών, πραγματοποιεί ένα σημαντικό λάθος: μοιάζει λες και το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να εξασφαλίσει τη συνεργασία τους (είναι σαν αυτό το φετινό, τηρουμένων των αναλογιών, στο ποδόσφαιρο, να μπει δηλαδή ο Ολυμπιακός στους χρυσοφόρους ομίλους του Ch. League και μετά βλέπουμε), λες και από μόνα τους τα ονόματα θα εξασφάλιζαν την ποιότητα της ταινίας.

Έτσι, αντί να ποντάρει πάνω στο υποκριτικό τους βάρος, αποφεύγει να εμβαθύνει στους χαρακτήρες και να εισχωρήσει μέσα στη ψυχοσύνθεσή τους. Αυτό που σώζει την παρτίδα είναι ότι μέχρι το φινάλε ο θεατής ξεχνάει τις άνωθεν ενστάσεις. Γιατί παρασύρεται από τη δράση, γοητεύεται από τον ρυθμό, κυνηγάει και κυνηγιέται μαζί με τους ήρωες στους αχανείς, επικίνδυνους και όλο παγίδες δρόμους μιας πόλης «μολυσμένης» απ’ το χρήμα, την απληστία και την προδοσία.