Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

ev media-logo

DVD. «Χαίρε, Καίσαρ!», των αδελφών Κοέν (2016, Κωμωδία, 105’, πρωταγωνιστούν: George Clooney, Josh Brolin, Alden Ehrenreich, Scarlett Johansson, Ralph Fiennes κ.α.)

Στην ταινία παρακολουθούμε μια ημέρα από τη ζωή και το έργο του Eddie Manix που μεσουρανούσε στο Χόλιγουντ ως «fixer», ως άνθρωπος δηλαδή που διαχειρίζονταν το όλο «σκηνικό» πίσω απ’ τις κάμερες και «καθάριζε» τα σκάνδαλα των σταρς, φροντίζοντας να μένουν τα άπλυτά τους μακριά από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η απαγωγή του διάσημου πρωταγωνιστή της ρωμαϊκής περιπέτειας εποχής “Hail Caesar!” γύρω απ’ τη ζωή του Ιησού, θα αναγκάσει τον Έντι να ζοριστεί για να βρει την άκρη του νήματος της υπόθεσης, την ίδια στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει και για το δικό του επαγγελματικό μέλλον.

775

 

Πάντοτε μια νέα ταινία των αδελφών Κοέν είναι και αφετηρία καλλιτεχνικής απόλαυσης. Είτε πρόκειται για noir, είτε για κοινωνικό δράμα, είτε για μαύρη κωμωδία είτε απλώς για κωμωδία-όπως η παρούσα, το να εισέρχεσαι στο σύμπαν τους αποτελεί και ένα ταξίδι στην ευφυΐα, τη διασκέδαση, στο ποιοτικό cult. Γιατί οι Κοέν γνωρίζουν ίσως καλύτερα απ’ τον καθένα στο αμερικανικό κινηματογράφο τα όρια ανάμεσα στη λογική και το «τραβηγμένο», στο σουρεαλιστικό και το ρεαλιστικό (ο Tarantino μόνο διαθέτει σήμερα αυτό το χάρισμα). Γι’ αυτό και το Big Lebowski αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, γι’ αυτό και κατορθώνουν να δημιουργούν κατά κόρον τόσα έξοχα και φρέσκα gags, γι’ αυτό και σε χαλαρές, δίχως σφιχτό σενάριο και αφηγηματικό οίστρο, ταινίες όπως το Χαίρε, Καίσαρ!, καταφέρνουν με 2-3 μόνο σκηνές να κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τη συζήτηση του Manix με εκπροσώπους όλων των θρησκευτικών δογμάτων σχετικά με την ευλάβεια της νέας ταινίας; Τον έξοχο Ραλφ Φάινς ως σκηνοθέτη να προσπαθεί να διδάξει το κατάλληλο ύφος σ’ έναν ατάλαντο ανερχόμενο star; Τον ίδιο τον Clooney που μάλλον «ψοφάει» πλέον για τέτοιους κόντρα ρόλους αποθέωσης της βλακείας και της χαζομάρας ν’ απάγεται από κομμουνιστές διανοούμενους (βλέπε μακαρθισμός), να πείθεται απ’ τις ιδέες τους και να καταλήγει μαζί με τον έξοχο Manix-Brolin σε μια σκηνή επικού γέλιου και ειρωνικής νίκης του καπιταλιστικού συστήματος; Ή, τέλος, τον κομπάρσο Ιησού, ο οποίος μέσα σε τόσα χολιγουντιανά αστέρια υποβιβάζεται στην αδιαφορία;

Η νέα ταινία των Κοέν δεν ανήκει στις καλύτερες τους. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πολύ καλή. Και η μεγάλη μαγκιά τους έγκειται στο γεγονός ότι τις εντυπώσεις δεν κερδίζουν τελικά ούτε οι κορυφαίοι ηθοποιοί που εμφανίζονται έστω και για λίγο σ’ αυτήν, ούτε ο νοσταλγικός-αν και σαρκαστικά κριτικός- φόρος τιμής στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ. Τις εντυπώσεις, για άλλη μια φορά, κερδίζουν οι δημιουργοί και το ιδιαίτερο, μοναδικό και μονάκριβο στυλ τους.