Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Από το Καρπενήσι στα βάθη της… Ινδίας. Η Χριστίνα Σερετάκη εργάστηκε για έξι μήνες στην πολύχρωμη ασιατική χώρα - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ανεξίτηλες εικόνες και συναισθήματα στην Ινδία του 1,2 δις. ανθρώπων, για μια 26χρονη Καρπενησιώτισσα. Τα εμβόλια, οι τροφικές δηλητηριάσεις, το κυκλοφοριακό χάος, τα παζάρια, τα αμέτρητα μπαχαρικά, η βόλτα με ελέφαντα και οι φωτογραφίες με την… εξωτική Ελληνίδα.1

Μια νεαρή Καρπενησιώτισσα βρέθηκε στη δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα του κόσμου, στην Ινδία του 1,2 δισεκατομμυρίου, στη χώρα των ακραίων αντιθέσεων, των χρωμάτων και των αρωμάτων. Η Χριστίνα Σερετάκη, 26 ετών, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Καρπενήσι, έζησε για σχεδόν 6 μήνες στο Δελχί, βιώνοντας μια πραγματική εμπειρία ζωής.

Υπέστη τρεις φορές τροφική δηλητηρίαση, αντιλήφθηκε με… τρόμο πως ο βασικός κανόνας οδικής κυκλοφορίας είναι η κόρνα, έμαθε να αναπνέει το τοξικό νέφος στο Νέο Δελχί των 20 εκ. κατοίκων, βρέθηκε στο χωριό όπου οι κάτοικοι θεωρούν ότι είναι απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους αγγίξει, είδε από κοντά το επιβλητικό Ταζ Μαχάλ, κάθισε στη ράχη ελεφάντων, αντίκρισε εικόνες φτώχειας, εξαθλίωσης αλλά και απερίγραπτης ομορφιάς, γνώρισε ανθρώπους τόσο διαφορετικούς -αλλά και τόσο ίδιους με εμάς. Η Χριστίνα Σερετάκη, από το Καρπενήσι, περιγράφει όσα μοναδικά έζησε επί σχεδόν 6 μήνες στη χαώδη Ινδία του 1,2 δις. ανθρώπων, στη χώρα των αντιθέσεων, των χρωμάτων και των μπαχαρικών.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Χριστίνα, πριν λίγο καιρό βρέθηκες στη μακρινή Ινδία. Πως προέκυψε το ταξίδι και ποιες ήταν οι σκέψεις σου πριν φύγεις;

Πήγα για δουλειά αρχικά αλλά σίγουρα κατέληξε να είναι το πιο ενδιαφέρον ταξίδι που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Δούλευα στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων ενός πανεπιστημίου στην περιοχή Greater Noida, έξω από το Δελχί και ήμουν υπεύθυνη για το online marketing του τμήματος και τις online εγγραφές των ξένων φοιτητών που προέρχονταν κυρίως από Αφρική. Σίγουρα κύριος παράγοντας για μια τέτοια απόφαση ήταν το οικονομικό κομμάτι αφού ο μισθός μου ήταν πολύ καλός σε σχέση με το κόστος ζωής της χώρας και είχα δωρεάν διαμονή και διατροφή μέσα στο πανεπιστήμιο.

Όμως σημαντικός παράγοντας ήταν και η τρέλα μου για τα ταξίδια και η περιέργεια για το άγνωστο γιατί απ' ότι κατάλαβα δεν θα πήγαιναν πολλοί Έλληνες στην Ινδία για δουλειά. Οι σκέψεις μου ήταν μόνο θετικές πριν φύγω παρόλο που οι περισσότεροι μόλις άκουγαν την απόφαση μου μού μιλούσαν για αρρώστιες, βιασμούς κλπ. Η αλήθεια είναι ότι είχα… τρομάξει λίγο όταν πήγα στο γραφείο της ταξιδιωτικής ιατρικής στην Περιφέρεια Αττικής όπου μου έγραψαν μια λίστα με εμβόλια που έπρεπε να κάνω και μου είπαν ότι καθ’ όλη την παραμονή μου εκεί πρέπει να παίρνω χάπια για την ελονοσία, τα οποία είναι ψυχοτρόπα και προκαλούν παραισθήσεις. Βέβαια όταν το ανέφερα αυτό στην πρεσβεία της Ινδίας απλά… γέλασαν. Χάπια για ελονοσία ποτέ δεν πήρα και εμβόλια έκανα όσα βρήκα, όχι όλα. Έπαθα όμως 3 τροφικές δηλητηριάσεις! Η Ινδία είναι για γερά στομάχια!

ΜΥΡΩΔΙΕΣ, ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΩΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

Τι συνάντησες εκεί; Ποιες ήταν οι πρώτες εμπειρίες που βίωσες και τι σε δυσκόλεψε αρχικά;

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι όταν κατέβηκα από το αεροδρόμιο ήταν μια έντονη μυρωδιά μπαχαρικών. Γενικά η Ινδία είναι γεμάτη μυρωδιές: είτε μπαχαρικά, είτε σκουπίδια, είτε περίεργο street food, είτε περιττώματα αγελάδων, είτε ούρα ανθρώπων και ζώων, είτε καμένο πλαστικό, είτε μια μίξη όλων των παραπάνω· και χρώματα, πολλά χρώματα!

Στη συνέχεια, στο δρόμο για το πανεπιστήμιο αντίκρυσα για πρώτη φορά την τρέλα και το χάος στους δρόμους του Δελχί (κάτι που είχα συνηθίσει στο τέλος). Μόνος κανόνας οδικής κυκλοφορίας είναι η… κόρνα, αφού σκεφτείτε τα περισσότερα φορτηγά έχουν πινακίδα στο πίσω μέρος τους που γράφει “Horn Please” (σ.σ Κόρνα Παρακαλώ). Αναπόσπαστο κομμάτι των μετακινήσεων στην Ινδία είναι τα τρίκυκλα (είτε μηχανοκίνητα είτε με ποδήλατο) rickshaws (ή αλλιώς tuk tuk ή autos).

Τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολο να συνηθίσω το νέφος, δάκρυζαν τα μάτια μου. Δυστυχώς σπάνια βλέπεις μπλε ουρανό στο Δελχί. Αυτό που άργησα όμως πιο πολύ να συνηθίσω είναι ότι όλοι με κοιτούσαν στον δρόμο σαν να ήμουν από άλλον πλανήτη επειδή ήμουν άσπρη και μου ζητούσαν να βγάλουν… φωτογραφία μαζί μου. Δυστυχώς γίνονταν ενοχλητικό αρκετές φορές. Με μια άλλη Ελληνίδα που είχε έρθει και αυτή δύο μήνες εκεί και ζήσαμε μαζί το… 'celebrity lifestyle' της Ινδίας είχαμε σκεφτεί να… χρεώνουμε τις φωτογραφίες που μας ζητούσαν (γέλια).

2

ΤΑ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, ΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΧΙ ΤΩΝ 20 ΕΚΑΤ. ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Πώς ήταν, εν πολλοίς, μια συνηθισμένη ημέρα σου;

Όσο αφορά το καθημερινό μου πρόγραμμα, όπως είπα δούλευα οπότε πολλές μέρες ήμουν μόνο γραφείο και σπίτι είτε κάποια βόλτα κοντά στο πανεπιστήμιο που υπήρχαν κυρίως εμπορικά κέντρα (mall). Τα λατρεύουν οι Ινδοί και προσωπικά τα σιχαίνομαι. Υπήρχε μέχρι και mall που το είχαν μετατρέψει σαν τη… Βενετία με κανάλια και γόνδολα που σε πήγαινε βόλτα. Δεν πηγαίνουν μόνο για ψώνια ή για να δουν Bollywood ταινίες, μπορούν απλά να κάνουν βόλτες στους διαδρόμους επί ώρες. Τις υπαίθριες αγορές όμως τις λάτρευα, η χαρά κάθε shopaholic. Απίστευτα ρούχα και κοσμήματα σε τιμές αδιανόητες και το παζάρι είναι πάντα must και γίνεται αρκετά εύκολα· βέβαια, αν δεν είσαι ντόπιος θέλει προσοχή γιατί πάντα προσπαθούν να χρεώσουν τους ξένους παραπάνω για τα πάντα. Όταν όμως δεν δούλευα και ταξίδευα ή έκανα βόλτες και επισκεπτόμουν αξιοθέατα στο Δελχί, η καθημερινότητα γινόταν ακόμα πιο ωραία. Το Δελχί μπορεί να μην ενδείκνυται για να ζήσεις μόνιμα (εκτός αν πιστεύεις ότι μπορείς να αντέξεις σε μια πόλη με 20 εκατομμύρια κατοίκους) αλλά έχει πολλές ενδιαφέρουσες γειτονιές και αξιοθέατα που μπορείς να επισκεφτείς όπως Akshardam, Lotus Temple, Humayun's tomb, Red Fort, Qutb Minar, Chandni Chowk, Lodi Gardens κ.α.

Παρ' ότι επί τρεις μήνες που ήταν η περίοδος εγγραφών στο πανεπιστήμιο δούλευα και κάθε σαββατοκύριακο, ευτυχώς πρόλαβα κι έκανα και αρκετά ταξίδια. Η Ινδία αποτελείται από 29 ομόσπονδες πολιτείες και πραγματικά σε κάθε περιοχή που πας είναι λες και επισκέπτεσαι και μια άλλη χώρα. Άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλα φαγητά, άλλα ρούχα, άλλα τοπία και συχνά και άλλη γλώσσα! Το Δελχί ανήκει στο Uttar Praddesh, την πολιτεία με τους περισσότερους κατοίκους στην Ινδία. Εκεί επισκέφτηκα και την πόλη Agra όπου βρίσκεται το περίφημο Ταζ Μαχάλ (Taj Mahal).

6

ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ… ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Οι… απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου

και οι απέραντες φαβέλες

Επισκέφθηκα τις πόλεις Jaipur και Bharatpur στην πολιτεία του Rajasthan, εκεί θα δεις ελέφαντες, καμήλες και μεγαλοπρεπή παλάτια και μπορείς να κάνεις σαφάρι στην έρημο Thar. Είχα την τύχη να πάω δύο φορές στα Ινδικά Ιμαλάια, στην πολιτεία Himachal Pradesh.

Εμπειρία ζωής αναμφισβήτητα και αν δεν το δει κάποιος με τα μάτια του αυτό το τοπίο δεν μπορώ να το περιγράψω. Την πρώτη φορά πήγα στην πόλη Shimla, στους πρόποδες των Ιμαλαίων και τη δεύτερη στο απομακρυσμένο χωριό Malana του οποίου οι κάτοικοι θεωρούν ότι είναι απόγονοι του Μέγα Αλέξανδρου και δεν επιτρέπουν σε κανέναν εκτός χωριού να τους αγγίξει.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες μου στην Ινδία ταξίδεψα στο νότιο κομμάτι της το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από το βόρειο. Παραλίες, φοίνικες, parties και πολύ περισσότεροι τουρίστες. Ξεκίνησα από Kerala την οποία οι Ινδοί την χαρακτηρίζουν “God's own land” και δεν έχουν άδικο. Εκεί ξεκίνησα από Varkala Beach, στη συνέχεια πήγα Kollam όπου πήρα ποταμόπλοιο διάρκειας 8 ωρών για Alleppey και από εκεί πήγα Kochi, ο οποίος ήταν ο τελευταίος προορισμός μου στην Kerala.

5

Στη συνέχεια πήγα Gokarna στην πολιτεία Karnataka, περιοχή με πολλούς αρχαίους ναούς και 5 παραλίες που προσωπικά τις προτίμησα από τις παραλίες στη διάσημη Goa. Από εκεί πήγα αρχικά στη νότια Goa στις παραλίες Palolem και Agonda και μετά βόρεια Goa στις παραλίες Anjuna και Arambol. Τελευταίος μου προορισμός ήταν η κοσμοπολίτικη Mumbai με πιο αξιομνημόνευτη εμπειρία την επίσκεψή μου σε ένα από τα μεγαλύτερα slums (σ.σ παραγκουπόλεις, φτωχογειτονιές) του κόσμου, Dharavi.

Τι θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο στη μνήμη σου;

Και τι να ξεχάσω; Θα θυμάμαι για πάντα τον ήλιο και το φεγγάρι που εκεί φαντάζουν πιο μεγάλα. Τα αστέρια στον ουρανό στα Ιμαλάια που ένιωθες ότι είναι τόσο κοντά που μπορείς να τα πιάσεις. Τον ήχο των mantras από τους ναούς, τα χρώματα και τις μυρωδιές. Γενικά όλη η ψυχή της χώρας αφήνει κάτι μέσα σου.

Υπάρχει μια πολύ φωτεινή πλευρά της Ινδίας και μία πολύ σκοτεινή, δεν πρέπει να σε καταβάλλει η σκοτεινή. Εκεί όπως μου είχε πει κάποιος στις αρχές και διαπίστωσα και μόνη μου, ο χρόνος περνάει σαν νερό, δεν καταλαβαίνεις πως φεύγουν οι μέρες. Όπως μου είχε πει o Ravi, ένας οδηγός rickshaw στην Jaipur -ναι από αυτούς της χαμηλής κάστας, τους untouchables, τα πάντα είναι πιθανά στην Ινδία. Ισχύει!

3