Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Το κυκλάμινο

778

Ποίημα της Κικής Κουκούτση

 

Μια μέρα φθινοπωρινή

στο δάσος περπατούσα 

η φύση ήτανε χλωμή

και εγώ μελαγχολούσα 

 

Τα δέντρα βούιζαν γυμνά 

ο αγέρας τα κουνούσε 

κι όλα τα φύλλα καταγής

με μίσος τα σκορπούσε 

 

Κι έτσι η γη σκεπάστηκε 

μ’ ένα χαλί αφράτο 

με αποχρώσεις του καφέ 

και κίτρινες γεμάτο

 

Συνέχισα να περπατώ 

σαν κάτι να γυρεύω 

Να το, μπροστά μου πρόβαλε 

το βλέπω, το θωπεύω    

 

Ένα μικρό κυκλάμινο 

στο βράχο φυτρωμένο 

Τρέχω κοντά για να το δω 

ήτανε ανθισμένο 

 

Δεν το’ κοψα, το μύρισα 

το χάιδεψα μ’ αγάπη 

και του’ πα γιατί φύτρωσε 

στου βράχου εκεί την άκρη;

 

-Εγώ, μου λέει, έχω εντολή 

απ’ τη μητέρα φύση 

πριν ο χειμώνας να φανεί 

πρέπει να έχω ανθίσει 

 

Κι όταν κάνω τον κύκλο μου 

και ρίξω τα λουλούδια 

τότ’ ο χειμώνας θα χαθεί 

για να’ ρθουν τα ζουμπούλια 

 

Κυρά μου μην μου θλίβεσαι 

που θα΄ ρθει ο χειμώνας 

μετά θα ΄ρθεί η Άνοιξη  

αυτός είναι κανόνας 

 

Για να χαρούμε Άνοιξη 

κι όμορφο καλοκαίρι 

πρώτα θα ΄ρθεί Φθινόπωρο 

κι ο χειμώνας θα τα φέρει

 

Συνέχισα να περπατώ 

και κάνω τον σταυρό μου

στον Πλάστη και Δημιουργό

το σπλαχνικό Θεό μου 

 

-Θεέ μου πως θα ήθελα 

για να σε συναντήσω 

πως έτσι όλα τα ρύθμισες 

θέλω να σε ρωτήσω