Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Ο πόνος της μάνας. Ποίημα της Κ. Κουκούτση

779

Μια μέρα φθινοπωρινή

μέρα συννεφιασμένη

μέρα που φέρνει μοναξιά

και μια ψυχή θλιμμένη 

 

Έφυγες γιόκα μου και πας 

στα μακρινά τα ξένα

ξεκόλλησ΄ η καρδούλα μου 

κλαίει-πονάει για σένα

 

Άδειασε το σπιτάκι μου 

κοπήκαν τα φτερά μου 

μονάχη μου θα κάθομαι 

να κλαίω στην κάμαρά μου 

 

Έμπαινες μες στο σπίτι μας 

κι έλαμπες σαν φεγγάρι 

κι εγώ πως σε χαιρόμουνα 

κι ήμουν όλο καμάρι 

 

Το σπίτι μας τ΄ ομόρφαινε 

η δική σου παρουσία 

κάθε γωνιά του σαν κοιτώ 

δική σου εχ’ ιστορία 

 

Μωρό ήσουν σαν σε κοίμιζα

μ’ ένα γλυκό τραγούδι 

κι έκλεινες τα ματάκια σου 

κι ήσουν σαν αγγελούδι 

 

Μεγάλωνες σιγά σιγά 

κι έγινες παλικάρι 

και πόσο σε καμάρωνα 

έχεις ουράνια χάρη 

 

Και τώρα που ωρίμασες 

έφυγες μακριά μου 

μόνη κλαίω στην κάμαρα 

τη μαύρη μοναξιά μου 

 

Γονατιστή στην Παναγιά 

κάνω την προσευχή μου 

να σε φυλάει γιόκα μου 

να πιάσει η ευχή μου 

 

Να’ χεις υγειά, να βρεις δουλειά 

στα μακρινά τα ξένα 

και πριν πεθάνω αστέρι μου 

να ΄ρθεις ξανά σε μένα