Η συγγραφέας Κυριακή Κωνσταντίνου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας. Λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη "γεμίζει" είναι η συγγραφή… λογοτεχνικών κειμένων και παραμυθιών.
Είναι ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει και δεν μπορεί να πάψει λεπτό να χαμογελά, να ονειρεύεται, να αισιοδοξεί και να ελπίζει. Από το 2010 διατηρεί το δικό της «χώρο» στο διαδίκτυο και μπορεί κανείς να τη συναντήσει στο www.ekfrastite.blogspot.com. (Εκφράσου) Όνειρο ζωής για εκείνη ήταν να καταφέρει να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό το όνειρο πραγματοποιήθηκε το Φεβρουάριο του 2015 με την κυκλοφορία της πρώτης της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Τα Λάφυρα της Ψυχής μου» και συνεχίστηκε τον Μάιο του 2016 με την κυκλοφορία της δεύτερής της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου» υπό την καθοδήγηση του mystory.gr
Ακόμη, είναι μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χαλκίδας «Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα» και επιδιώκει να γίνει παράδειγμα για όλους όσους θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, μα ο φόβος τους κρατάει πίσω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τολμήσεις, να μη φοβηθείς, να βάλεις την αγάπη σου μέσα σε ότι κάνεις και να γίνεις ο ίδιος το όνειρο, η ελπίδα.
«Διότι, ό, τι αγαπάς, δεν μπορεί παρά να γίνει το ίδιο η ελπίδα».
Το νέο της βιβλίο, μια συλλογή Νουβελών με τρεις ιστορίες αγάπης και με τίτλο «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λεξίτυπον.
Με μεγάλα, γουρλωμένα μάτια έστρεψε το βλέμμα προς τα πίσω, προς το χωριό που είχε διαβεί, είδε τα σπίτια να στέκουν σαν μαρμάρινο άγαλμα και να τον κοιτάνε. Τρόμαξε όταν διαπίστωσε πως ακόμη και τα λουλούδια του «χαμογελούσαν». Οι κόρες των ματιών του επέστρεψαν ξανά στη σελίδα τετραδίου που κρατούσε στο χέρι του.
«Μόλις διαβήκατε την οδό της Αγάπης», φανερώθηκαν κάποια έντονα, καλλιγραφικά, κόκκινα γράμματα και η καρδιά του φτερούγησε όπως πριν.
Ένα έντονο τρίξιμο φυλάκισε το βλέμμα του. Η πόρτα του καφενέ είχε μόλις ανοίξει…. Το άρωμα του μεθυστικού καφέ τον τράβηξε μηχανικά κοντά του. Μπήκε μέσα και η πόρτα έκλεισε….
Ένα δυνατό αεράκι φύσηξε και η λευκή κουρτίνα στο παράθυρο ξεπρόβαλλε στο κενό χώρο. Διάσπαρτα άνθη είχαν κεντηθεί επάνω της... Ένας ήχος κρυστάλλων ακούστηκε να κουδουνίζει στον αγέρα και η κουρτίνα "χόρεψε".
Ένα μικρό ταμπελάκι επιγραφής στην πόρτα του καφενέ που ορκιζόμουν πριν ό,τι δεν υπήρχε, έγραφε:
«Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!»
Ο αέρας το κούνησε ελαφρώς κι αυτό υπάκουσε. Απλά, Λιτά, Άξια!
"Η ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΑΡΩΝ" (Νουβέλες)
