Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Ο Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος γράφει για την ποιήτρια Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Η ποιήτρια Πολυξένη Ζαρκαδούλα μεγάλωσε στον Πειραιά, στην Δραπετσώνα. Έχει τελειώσει το Πάντειο Πανεπιστήμιο, το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας. Εδώ και λίγα χρόνια ασχολείται με τον κόσμο της γραφής. 801

Έλαβε μέρος σε ποιητικούς διαγωνισμούς στους οποίους έχει αποσπάσει το δεύτερο βραβείο για το διήγημά της: «Το θαύμα» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος, επίσης από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών έλαβε ένα ειδικό βραβείο για το ποίημά της «Γιατί δεν είχα δικαίωμα» και τον Γ’ έπαινο για το διήγημά της «9 μήνες».

Ποιήματα και διηγήματά της έχουν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο. Ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, διηγημάτων, άρθρων, στίχων και θεατρικών.  Αρθρογραφεί στο site: Fwords.

Θάλασσα τα συναισθήματα

Τρικυμία έπιασε στην καρδιά

παλίρροια σε θάλασσα βαθιά.

Σαν πουλιά τα όνειρα πέταξαν

από μέρη μακρινά πέρασαν!

 

Σύννεφα μαζεύτηκαν ψηλά

σκίασαν αισθήματα βαθιά.

Καράβια οι ελπίδες βούλιαξαν

και την καρδούλα σου ρήμαξαν!

 

Καθώς τα κύματα κοιτούσα

παλιές στιγμές αναπολούσα.

Μια μορφή ποτέ μου δεν ξέχασα

κι όμως μια για πάντα την έχασα!

 

Τον άνθρωπο που αγάπησα

στην θάλασσα τον συνάντησα!

Ηχεί ο αφρός των κυμάτων

στον χτύπο των συναισθημάτων!

 

Καρτέρι μου στήνει ο χρόνος

μου μεγεθύνεται ο πόνος.

Ταξιδεύουν καραβάκια

 με λευκά πανιά

ημερομηνία λήξης δεν έχει η καρδιά!

 

Ο χορός

 Ο χορός της ήταν

μεθυστικός!

Την έβλεπε να λικνίζεται σ’

ανατολίτικους ρυθμούς και

του ερχόταν η επιθυμία

να ορμήσει πάνω της!

Ήταν, Θεέ μου, τόσο

ελκυστική, τόσο μεθυστική!

Ήταν σα να γινόταν μία άλλη!

Σα να την στοίχειωνε μία μούσα,

μία νύμφη του δάσους,

μια νεράιδα!

Δε μπορούσε να πάρει το

βλέμμα του από πάνω της!

Ήταν σα να φόραγε πέπλο....

Ένα αέρινο, αόρατο ύφασμα!

Του ήρθε ζάλη!

Προσπαθούσε να στέκεται ακόμα στα πόδια του!

Η μουσική ήταν σα να έβγαινε από το κορμί της...

Ναι, πρέπει να την είχε ξαναδεί

κάπου...

Που όμως;

Ίσως σε μία άλλη ζωή!

 

Μνήμες

Λέξεις διψασμένες

ψάχνουν να βρουν

αλήθειες ξεχασμένες

τ’ ανείπωτα να πουν!

 

Σαράκια τρώνε την ψυχή

ρημάζουνε την ζωή σου

την μεγαλύτερη πληγή

χρωματίζουν το φιλί σου!

 

 Στης ζωής τα στενά σοκάκια

αλητεύουν οι σκέψεις

κάνουν κόντρες στα δρομάκια

-πολύτιμες οι λέξεις!