Υπάρχει μια ψυχολογική έρευνα που έγινε ανάμεσα στους ολυμπιονίκες, οι οποίοι ανεβαίνουν στο βάθρο του νικητή για να πάρουν τα μετάλλιά τους. Οι εκδηλώσεις ικανοποίησης είναι, όπως θα ήταν αναμενόμενο, ιδιαίτερα έντονες στον αθλητή που ήρθε πρώτος. Το ίδιο έντονες επίσης είναι και στον τρίτο νικητή. Οι εκφράσεις του προσώπου του δεύτερου όμως, αντί να δείχνουν ικανοποίηση και χαρά, όπως ίσως θα έπρεπε, αντίθετα υποδηλώνουν μια αδιόρατη θλίψη και δίνουν μια αίσθηση αποτυχίας.

Κάπως έτσι φαίνεται να είναι τα πράγματα και στην πολιτική μας ζωή, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, καθώς οι ευθύνες της εξουσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ γίνονται πλέον ένα επαχθές φορτίο που δείχνει να δυσκολεύεται να σηκώσει – τουλάχιστον προς το παρόν. Επειδή όμως γι' αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε πολλές φορές από πολλούς, ας περάσουμε λίγο σε τοπικό επίπεδο.

Εδώ, για να διατηρήσουμε την αναλογία, το άθλημα ήταν αγώνας δρόμου που κρίθηκε κυριολεκτικά στη γραμμή του τερματισμού, με διαφορά στήθους! Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι αν από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε εκλογικό κέντρο, μόνο ένας παρέμενε στο ΠΑΣΟΚ, σήμερα θα είχε εκλεγεί ο Καρανίκας. Επίσης αν, μια ψήφος του Κοντογεώργου πήγαινε στην Ντόρα, σήμερα θα ήταν εκείνη νικήτρια! Σε κάθε περίπτωση όμως όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία. "Ο γέγονε γέγονε" που λένε.

Η ουσία είναι ότι το επιτελείο του Κοντογεώργου εργάστηκε συστηματικά, είχε καλύτερη οργάνωση και φυσικά περισσότερο πάθος. Για να κάνουμε μια αναλογία θα λέγαμε ότι το επιτελείο του Κοντογεώργου θύμιζε περισσότερο τους παθιασμένους Βορειοβιετναμέζους, ενώ της ΔΗΣΥ, τον άρτια εξοπλισμένο, καλύτερα οργανωμένο, αλλά μισθοφορικό στρατό των Αμερικανών. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης του παραδοσιακού Ευρυτάνα Νεοδημοκράτη λειτούργησε συσπειρωτικά και δεν έδωσε έδαφος να καρποφορήσει η συναισθηματική "επίθεση" της Ντόρας. Συνεπικουρούμενη, δε, η τοπική ΝΔ, από την πανελλήνια πρωτιά η οποία διαμηνύθηκε στα καθ' ημάς, από τους λεγόμενους "αγγελιοφόρους" που ήρθαν να ψηφίσουν από την Αθήνα, τελικά κατόρθωσε να ανατρέψει τα προγνωστικά και να επικρατήσει, έστω και βραχεία κεφαλή.  Ιδιαίτερα ικανοποιημένος πρέπει να κοιμήθηκε και ο Δημήτρης Κολοκύθας τη βραδιά των εκλογών καθώς δικαιώθηκε τόσο στις επιλογές όσο και στη στάση του.

Στο ΠΑΣΟΚ φυσικά το κλίμα είναι βαρύ. Τόσο η πανελλήνια ήττα, όσο και η αδυναμία του Γιατρού να αξιοποιήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δημιουργούν σίγουρα ένα αρνητικό προηγούμενο, στο οποίο πρέπει να αντιδράσουν όσο το δυνατόν συντομότερα αν θέλουν να είναι γρήγορα έτοιμοι για την επόμενη αναμέτρηση. Εντούτοις η ποιότητα του ψηφοδελτίου τους αυτή τη φορά ήταν πανθομολογουμένως η καλύτερη καθώς και οι τρεις συνυποψήφιοι διέθεταν την έξωθεν καλή μαρτυρία και μπορούσαν ανερυθρίαστα να επικαλεστούν τον τίτλο του "καθαρού μετώπου". Από την πλευρά αυτή η Βέτα Καρφή έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένη, και δεν μπορεί να αποδοθεί κανενός είδους μομφή στο "επίσημο" τοπικό ΠΑΣΟΚ για ολιγωρία. Το ότι μάλιστα το ποσοστό του κόμματος διατηρήθηκε πολύ πιο πάνω από τα πανελλήνια επίπεδα δείχνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Φυσικά  το κλίμα στη χώρα ήταν αδύνατο να μην επηρεάσει τα τεκταινόμενα και στην Ευρυτανία. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό να το έχουν υπόψη όσοι πιστεύουν ότι οι προσωπικές πιέσεις, ο αγώνας πόρτα-πόρτα και τα "ταράφια" παίζουν πλέον σημαντικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται η λαϊκή βούληση. Ο Λυριτζής και ο Οικονόμου, μαζί με την Τσαπανίδου μπαίνουν ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο σπίτι, στον πιο απομονωμένο συνοικισμό της επαρχίας.

Τέλος η τρίτη θέση του ΔΗΣΥ, θα πρέπει, λογικά, να προβληματίζει ιδιαίτερα τους δύο δημάρχους της περιοχής, οι οποίοι επένδυσαν  και διακύβευσαν ακόμη και το πολιτικό τους μέλλον στηρίζοντάς το. Φυσικά και για τους δύο, οποιαδήποτε εναλλακτική επιλογή θα ήταν τουλάχιστο δύσκολη. Στο χώρο αυτό, ιδιαίτερα ενισχυμένος βέβαια, βγήκε ο Χρήστος Δημητρόπουλος, ο οποίος κατόρθωσε να υποσκελίσει ακόμη και τον Φέγγο, ο οποίος προερχόταν από την καρδιά του συστήματος, όντας μέχρι πρότινος αντιδήμαρχος.

Το αποτέλεσμα αυτό αποτελεί αποτυχία και του ίδιου του Μπακογιάννη, καθώς για πρώτη φορά, έστω και έμμεσα, αποδοκιμάστηκε η παντοδυναμία του στο Δήμο, επιβεβαιώνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι  το κριτήριο στις δημοτικές εκλογές είναι πολύ διαφορετικό από τις εθνικές.

Υπό την έννοια αυτή έχει κάποιο νόημα ο αρχικός παραλληλισμός με τους αθλητές, καθώς τα συναισθήματα της ήττας είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα ιδιαίτερα όταν η νίκη βρισκόταν τόσο κοντά.

Τέλος πάντων… Όπως δείχνουν τα πράγματα μάλλον αυτή ήταν η… προκριματική κούρσα. Όποιος "έπιασε" τους απαραίτητους χρόνους θα συμμετάσχει σύντομα στον τελικό. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να προσέξουν όλοι για τυχόν δείγματα ντοπαρίσματος.