Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Η αρπαγή της κόρης, ποίημα της Κικής Κουκούτση

813

Κάπου στα χρόνια τα παλιά 

επί Τουρκοκρατίας 

που οι ραγιάδες ζούσανε 

μέσα στην τυραννία 

τις κοπελιές τις όμορφες 

τις παίρναν στα χαρέμια 

που οι Αγάδες τις χαιρόντουσαν 

κάναν μεγάλα γλέντια

 

Μια χήρα είχ’ οχτώ παιδιά 

και μία θυγατέρα 

που ολημερίς την έκρυβε 

να μην τη δει η μέρα 

 

Η κόρη όμως βαρέθηκε 

κλεισμένη μες στο σπίτι 

μια μέρα έφυγε κρυφά 

για να χαρεί τη φύση 

 

Στο δρόμο που περπάταγε 

απ΄ τα δέντρα τα πουλάκια 

τη βλέπαν και χαιρόντουσαν

της λέγαν τραγουδάκια

 

Η φύση όλη μοσχοβολά 

απ΄ τα πολλά λουλούδια 

κι η κόρη ξετρελάθηκε 

και λέει γλυκά τραγούδια 

 

Αμέριμνη περπάταγε 

παρέα το τραγούδι 

η κόρη μας η όμορφη 

αγνή σαν αγγελούδι

 

Μπροστά της ξεπροβάλανε 

Τούρκοι καβαλαραίοι 

γρήγορα την αρπάξανε 

τρόμαζ΄ η κόρη, κλαίει 

 

Στ’ άλογο την καθίσανε 

και στον Αγά την πάνε 

την βάζει στο χαρέμι του 

πίσω δεν την γυρνάνε 

 

Η μάνα από τον πόνο της 

χάνει τα λογικά της

μαλλιοτραβιέται η άμοιρη 

μοιρολογάει στις στράτες 

 

Που πάει τ΄ αστέρι της αυγής 

που χάθη και δεν βγαίνει;

σαν έβγαιν’ έλαμπ’  ουρανός 

κι όλη η οικουμένη

 

Χάθηκες αστεράκι μου 

πονάει η καρδιά μου 

μέσα μου γκρεμιστήκανε 

όλα τα όνειρά μου 

χάροντα έλα να με βρεις 

βιάσου για δεν αντέχω 

έχασα τ’ αστεράκι μου 

σαν τι ζωή να έχω; 


(Εικόνα: πίνακας του Εδουάρδου Ντόντγουελ: Παρθενώνας 1821)