Ο Μπονόβας Δημήτριος γεννήθηκε στις 10-9-1989 στα Ιωάννινα. Σπούδασε στο Α.Τ.Ε.Ι. Δυτικής Μακεδονίας στο τμήμα Μηχανικών Η/Υ. Ξεκίνησε την ενασχόληση του με την μουσική και την συγγραφή από την ηλικία των 17.

Κάτοχος δύο πτυχίων θεωρητικών - ειδικό αρμονίας (2009) και πτυχίο αντίστιξης (2011) - καθώς και ενός πτυχίου ανωτέρων θεωρητικών - πτυχίο φυγής (2015) - από το Ηπειρωτικό Ωδείο “Τσακάλωφ”, με εμπειρία στο πιάνο. Έχει συμμετάσχει στη 2η, 3η και 4η ομαδική ποιητική συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα (2015, 2016, 2017), έχει εκδώσει μία προσωπική (Σύνθεσής, 2016), και ένα μουσικό άλμπουμ (Σταγόνες-κύματα, 2018).

Καινούργια αρχή

Έλα λοιπόν πιάσε το χέρι μου, 

πάμε μαζί – άξιζε την αναμονή.

Τόσα χρόνια μόνος μα επιτέλους ήρθες.

Χρώμα απέκτησε η μέρα, 

νιώθω τώρα δυνατός – ένας άλλος εαυτός.

Από τότε που στη ζωή μου μπήκες.

Και βλέπω πλέον καθαρά, 

το πέπλο έχω πετάξει – έχω αλλάξει.

Μάλλον το κλειδί μου βρήκες.

Πιάσε το χέρι μου λοιπόν, 

μείνε εδώ μαζί μου – άκου τη φωνή μου.

Τραγούδι δίχως ρίμες…

Πριν σε βρω χαμένος στο σκοτάδι – 

ακατέργαστο πετράδι.

Ωχρός απ’ τις ευθύνες.

Τώρα πια ξαναγεννήθηκα και φεύγω 

μακριά του – έξω απ’ τη σκιά του.

Διαγράφω μνήμες.

Ελεύθερος πια, έσπασα τα δεσμά μου – 

σημαδεύω τα όνειρά μου.

Καινούργιες ελπίδες.

Χαμογελάω στο εγώ μου – 

πολεμώ για το καλό μου.

Μακριά απ’ τις σειρήνες…

Γι’ αυτό μη φύγεις απ’ τη ζωή μου – μείνε μαζί μου δύναμη να παίρνω από’ σένα,

κι αν είναι τ’ όνειρο βαρύ – μεγάλη η 

διαδρομή μη φοβηθείς ν’ αντέξεις.

Γιατί σε θέλω πάντα εδώ κοντά – 

βαρέθηκα πια να ζω με τον κανένα,

υπάρχω τώρα εδώ – μακριά απ’ τ’ οχυρό που φτιάξανε οι λέξεις.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή, 

να κάνω μια νέα αρχή.

Τα όνειρα περιμένουν.

Και θα ’μαστε δίπλα στη ζωή, 

πάντα εγώ κι εσύ.

Όσα κι αν μας μένουν.

Δρόμος δύσβατος μα δε φοβάμαι κανένα, έχω εσένα.

Τα λόγια τους σωπαίνουν.

Πίστεψα σε’ μένα, τα φτερά μου ανοιγμένα.

Την λύτρωση προσμένουν…

Νύχτα των κρυστάλλων

Φωτιά παντού. Χτύπα, σπάσε, 

ρήμαξε.  Ανάθεμα.

Μες’ τον δρόμο πολλοί, 

μα κανείς τους δεν βλέπει.

Χτυπούν τα σήμαντρα μα ποιος ν’ ακούσει.

Με σίδερα ανοίγουν τις ζωές μας.

Στα ίδια στενά, στα ίδια σοκάκια 

περπατούσαμε μαζί.

Και τώρα φθόνος...

Το επόμενο πρωί τέφρα, 

συντρίμμια και φόβος.

Πρέπει να φύγουμε, ν’ αλλάξουμε πατρίδα.

Μα που να πάμε;

Και τ’ αδέρφια μας προδώσανε.

Χάθηκαν όλα σε μια νύχτα.

Ανάθεμα...

Men of snow

Colors became withered and the days are bleached out,

the world is silenced.

Black Sundays, bitter Mondays

and shallow breath.

Words flew away, images are cheap

on glass canvas.

Eyes are shut, cold screens.

A gaze is overestimated.

It’s getting cold and snow is falling

in every mind, in every soul.

Hopes are empty, 

people are getting lonely

and the future seems like a prison