Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo

Ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος γράφει για τη συγγραφέα Νίνα Αλέξη και το βιβλίο της «Άνω θρώσκω» (εκδ. Αλεξάνδρεια)

Λίγα λόγια για την ποιήτρια:

Η Νίνα Αλέξη γεννήθηκε και µεγάλωσε στη Γερµανία από Έλληνες γονείς µε ποντιακές ρίζες. Σπούδασε στο Λονδίνο παραστατικές τέχνες, θέατρο, χορό και δηµιουργική γραφή µε υποτροφία της αγγλικής κυβέρνησης στο Middlessex Polytechnic (B.A. Performance Arts, Major Drama), στο WAC Interchange, Associated Guild of Dance and Drama και στην Chantraine School of Dance (1981-1990). Εργάστηκε στο θέατρο στην Αγγλία και στην Ελλάδα. Αρχισυντάκτρια στα Νέα του Λονδίνου (1988-1992) και ανταποκρίτρια για τα Νέα του Λονδίνου στην Αθήνα (1992-1995). Επί µακρόν καθηγήτρια θεατρικής αγωγής στη Λακωνική Σχολή, υπεύθυνη διδασκαλίας στα παιδιά των Ροµά, καθώς και σε προγράµµατα καταπολέµησης κοινωνικού αποκλεισµού (ΚΕΚ Ιάσων). Έδωσε διαλέξεις και συµµετείχε σε συνέδρια όπως στο Environmental Forum στο Λονδίνο (1985-1995) για το θέατρο και την ελληνική ποίηση, στην Οµηρική Ακαδηµία (Χίος 2000), στο Διδασκαλείο Ξένων Γλωσσών του ΕΚΠΑ και αλλού.

Έργα της είναι: Περιπέτεια στο δάσος (2002), Ανάσταση αγάπης (2004), Γυναίκες σε κόκκινο φόντο (2005) [και σε γαλλική µετάφραση Des Femmes sur un fond rouge (2012)], Ανίν Ιξελά (2017), Ο Διονύσιος Ταβουλάρης (1840-1928) και η συµβολή του στην “Αιγύπτιαν Σκηνήν” (1864-1913), Graeco-Arabica XII (2018), Ελληνικές θεατρικές παραστάσεις στην Αίγυπτο (1864- 1903). Ιδεολογικές τάσεις και αισθητική αντίληψη (υπό έκδοση). Ποιήµατά της έχουν δηµοσιευτεί στα: Οικουµενικός ελληνισµός, Δευκαλίων ο Θεσσαλός, Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας Χάρη Πάτση, τοµ. 29 (2017)· στα συλλογικά έργα: Τα ποιήµατα του 2017 (επιµ. Κ. Μπούρα και Ηλ. Κεφάλα, 2018), Συνοµιλώντας µε τον Νίκο Καζαντζάκη (επιµ. Καίτη Κουµανίδου, 2018)· και στα ηλεκτρονικά περιοδικά: Ποιείν, Fractal, Books & Style, Bibliotèque, Pontos News, Homo Universalis κ.α.844

Θυµήσου

Θυµήσου: Στο χωνευτήρι της ρηχότητας 

έτριβες άλας στις πληγές µου

ανεπαίσθητα χλεύαζες τον πόνο µου.

Οι αλληγορίες ανταλλάγµατα ζητούσαν

απ’ τη ζωή µου την αργόσυρτη, την άδεια.

Κριτές µου τ’ αγρίµια της νύχτας 

π’ αρπίζαν στην απανεµιά πολύχρωµων 

κοιλάδων

ασηµοπράσινων, ονειροπόλων βάλτων. 

Αίφνης, άλικα ξέµπαρκα αγριολούλουδα

σαρκώθηκαν στα κύτταρα

της στραγγισµένης µνήµης.

Απαθανάτισες αρχέγονες εικόνες µου 

µέσ’ από δαιδαλώδεις δρόµους,

αείχρονες στιγµές, βαθύσκιωτα µονοπάτια, 

άγραφους χάρτες, να καταγράψεις 

την ανενδοίαστη γυµνή βροχή.

Να εξορύξεις της ψυχής 

την απελέκητη αλήθεια µου

 που µέσα µου εκκολάφθηκε 

ΕΝΑ έγινε µε το DNA.

 

Ματωμένη Υδρόγειος 

Δενδροστοιχίες κεντημένες μ’ άλγη

θρυμματισμένα άνθη

  αιμορραγούν 

ηπείρους λέκιασαν.

Ένας ολοφυρμός με αφυπνίζει

μια καθολική αγωνία

τη θλίψη να ξορκίσω

κι όλους, 

  τους αλήτες αδελφούς της

που με δοκιμάζουν με βαριά παλτά

τα καλοκαίρια

στη γύμνια, 

  μ’ αφήνουν τους ορφανούς

χειμώνες.

Εδώ πεθαίνω, εδώ πτερυγίζω

σ’ αφώτιστα σκοτάδια

σ’ ανισότιμες δοκιμασίες

που επίμονα μ’ αναζητούν

για το ζην.

Ρεμβασμοί, περιπλανήσεις

δισταγμοί...

Ένοχοι όσοι πιστέψαμε

στα αφτιασίδωτα ψέματα 

όσοι χαμογελάσαμε στους δήμιους

του ονείρου.

 Ένοιχοι όσοι ήπιαμε

  των αμαρτωλών

το γέλιο

απ’ το ηδύποτο της λήθης

στων βρυκολάκων τις υποσχέσεις

επαναπαυθήκαμε

ένοχοι όσοι ποτίσαμε

με χλεύη τα πρωινά μας