Όμορφα που ‘ναι στο χωριό

τώρα το καλοκαίρι,

η αυλή μου μοσχοβολά

απ’ τα’ άνθη στο παρτέρι

Η κρεβατίνα μας κι αυτή

σταφύλια φορτωμένη,

σε λίγο που θα γίνουνε

θα ‘ναι γλυκά σαν μέλι

Δίπλ’ απ’ το σπίτι παρά κει

στον κήπο στο περβόλι

τα δέντρα ωρίμασαν καρπούς

κει είναι η ψυχή μου όλη!

Μαζεύω φρούτα στην ποδιά,

στο σπίτι τα πηγαίνω,

και πεντανόστιμα γλυκά

φτιάχνω και δε χορταίνω!

Ο τζίτζικας απ’ το πρωί

χορεύει τραγουδάει,

παίζει καλά το ντέφι του

ολημερίς γελάει!

Μα τα μυρμήγκια τρέχουνε,

με σπόρους φορτωμένα,

πριν ο χειμώνας που θα ‘ρθει

Αυτά είν’ ετοιμασμένα!

Κι όταν το σούρουπο θα ‘ρθει

κι η νύχτα θε ν’ απλώσει,

ο γκιώνης κλαίει λυπητερά

κι η πίκρα του είναι τόση!

Που οι νυχτερίδες πλέκουνε

χορό ολόγυρά του,

μήπως τον ηρεμήσουνε,

μ’ αυτός πού είν’ η καρδιά του!

Βγάζει λυπητερή φωνή

στο δάσος μεσ’ τα ελάτια

κλαίει το χαμένο αδελφό,

κι έχει καρδιά κομμάτια!

Κι ο βάτραχος ολονυχτίς

πέρα στα βαρκονέρια,

μεσ’ τη λιμνούλα κολυμπά

μιλά στα λασπονέρια

Το καλοκαίρι καρτερεί

και ο ξενιτεμένος,

να ‘ρθει ξανά κει στο χωριό

που είναι γεννημένος

Θα ‘ρθει Δεκαπενταύγουστο,

αυτή την άγια μέρα,

μαζεύονται στην Παναγιά,

εκεί στη ράχη πέρα!

Κι όταν σχολάσει η Εκκλησιά

όλοι γλυκά φιλιούνται,

μ’ αγάπη αγκαλιάζονται

και τα παλιά θυμούνται!

Καλοκαιράκι όμορφο

ποτέ να μην τελειώσει

με όλα τούτα τα καλά

που ο Πλάστης του ‘χει δώσει!