Ένα απίστευτα σκληρό βίντεο εμφανίστηκε τελευταία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται για μια περιήγηση σε μια υπαίθρια κρεαταγορά, υποτίθεται της Γουάν, της κινεζικής πόλης δηλαδή από όπου ξεκίνησε ο Κορωνοϊός. Η κάμερα απαθανατίζει σκηνές απίστευτης ωμότητας, με πανέμορφα τρομοκρατημένα σκυλιά σε συρμάτινα κλουβιά, πάνω στα οποία βρίσκονται σφαγμένα ορισμένα από αυτά, με γατάκια που συλλαμβάνονται με συρμάτινες θηλιές και σκοτώνονται με ένα ξύλο για να γδαρθούν στη συνέχεια επί τόπου, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων ζώων που τρομοκρατημένα περιμένουν τη σειρά τους. Φίδια και ποντίκια περασμένα σε ξύλινες σούβλες περιμένουν τους αγοραστές που περιδιαβαίνουν αδιάφοροι τους πάγκους, μαμάδες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους, αίματα σκορπισμένα παντού, κομμάτια κρέατος σε δημόσια θέα, φωνές, κίνηση αγοραπωλησίες. Και σε μερικούς πάγκους μαύρες αποξηραμένες νυχτερίδες αποτελούν ένα ακόμα -υποτίθεται- νοστιμότατο  έδεσμα (δες εδώ).

Τα σχόλια των απηυδισμένων Αμερικανών και Ευρωπαίων (μεταξύ αυτών και πολλών Ελλήνων), αναμενόμενα: «Να ψοφήσουν οι εγκληματίες που κάνουν τέτοια πράγματα», «δικαιολογημένα τους τιμωρεί ο Θεός με τις αρρώστιες που κολλάνε», «αυτοί είναι κανίβαλοι», «είναι τόσοι πολλοί που εντέλει θα αρχίσουν να τρώνε ο ένας τον άλλο» και άλλα τέτοια… εποικοδομητικά που αφήνουν στο τέλος την αίσθηση ότι «εμείς», οι δυτικοί, οι πολιτισμένοι δεν θα κάναμε ποτέ κάτι τέτοιο.

Μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο εντούτοις αποδεικνύει ότι η αγορά αυτή δεν βρίσκεται στην Γουάν. Το βίντεο είχε τραβηχτεί πέρσι, στην παραδοσιακή αγορά «Λανγκοβάν», η οποία βρίσκεται στην επαρχία του Βόρειου Σουλαουέζι της Ινδονησίας, όπου πωλούνται άγρια ζώα για κατανάλωση.

Όπως είναι λογικό, όσο αυξάνει ο φόβος για την αρρώστια όλο και πιο συχνά θα βλέπουμε τέτοια παραπληροφόρηση, όπως ας πούμε ότι τον ιό τον έφτιαξε η κινεζική κυβέρνηση, ότι οι μάσκες πρέπει αν φοριούνται ανάποδα αν δεν θέλουμε να μολύνουμε τους άλλους, ότι επίκειται η Δευτέρα Παρουσία και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Βέβαια, η σκληρότητα των εικόνων και η απανθρωπιά δεν μειώνονται, είτε η σφαγή γίνεται στην Ινδονησία, είτε στην Κίνα είτε στην Ελλάδα.

Στην Αμερική οι άνθρωποι απεχθάνονται την ιδέα του να φάνε κουνέλι, ακόμη κι αν καταναλώνουν τακτικά κρέας χοιρινό, μοσχαρίσιο, αρνίσιο ή από κοτόπουλο. Θεωρούν τα κουνέλια «γούνινους» φίλους κι αν έβλεπαν τη βιτρίνα του κρεοπωλείου στον Βασιλόπουλο, με τα κουνέλια στη σειρά, θα αηδίαζαν. Ποια είναι η διαφορά όμως; Όταν είχαν γίνει οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Κορέα, όλα τα μέσα αναφέρθηκαν στο γεγονός ότι οι Κορεάτες τρώνε σκύλους. Η Δύση περιήλθε σε κατάσταση σοκ. Τρώνε σκυλιά; Πρέπει να είναι τρελοί!

Το κάνουν όμως. Ορισμένες από τα σκυλιά που θεωρούμε ως τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου - λαμπραντόρ, μπίγκλ, τσιουάουα - τρώγονται στη Νότια Κορέα. Περισσότερα από 30 εκατομμύρια σφάζονται κάθε χρόνο για την ασιατική αγορά και σερβίρονται σε πιάτα όπως σαλάτα σκύλου και στιφάδο. Ανατριχιαστικό; Σίγουρα. Όμως υπάρχει μια μικρή υποκρισία στην οργή και ίσως και κάποια ψήγματα ρατσισμού (ή τουλάχιστον ξενοφοβίας) στο όλο ζήτημα..

Οι λεπτομέρειες του εμπορίου κρέατος σκύλου είναι πράγματι τρομακτικές. Τα κουτάβια στριμώχνονται σε μεταλλικά κλουβιά. Αφήνονται εκεί για όλη τους τη ζωή να αναζητούν μια βοήθεια που δεν έρχεται ποτέ. Τα πόδια τους σκίζονται και ματώνουν καθώς παλεύουν να σταθούν πάνω στο σκληρό σύρμα. Μερικά καταρρέουν και πεθαίνουν. Τα υπόλοιπα αποστέλλονται στις αγορές μέσα σε ακόμα πιο στενές κούτες, με σκοπό να σφαχτούν.

Με άλλα λόγια, γίνεται ακριβώς το ίδιο με αυτό που εμείς κάνουμε στα γουρούνια και σε πολλά άλλα ζώα. Αν το δούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε το μόνο που κάνουμε είναι να καταδικάζουμε έναν λαό διότι έχει διαφορετική κουλτούρα φαγητού.

Το CNN είχε κάνει ένα ρεπορτάζ αναφέροντας ότι τα σκυλιά "αφήνονται σε μεταλλικούς κλωβούς παρόμοιους με τα κοτόπουλα ...και μάλιστα αυτό είναι νόμιμο!". Όμως στην Αμερική σφάζονται για το κρέας τους 9 δισεκατομμύρια κοτόπουλα κάθε χρόνο. Τα περισσότερα από αυτά εκτρέφονται εντατικά, και στον δρόμο προς το σφαγείο σπάνε τα φτερά τους και τα πόδια τους. Μερικά που δεν τα προλαβαίνει το αυτόματο μαχαίρι, όπως είναι κρεμασμένα ανάποδα, ζεματίζονται ζωντανά για να φύγουν τα φτερά τους. Κάθε χρόνο 500.000 κοκοράκια (που είναι άχρηστα γιατί δεν γεννούν αυγά) θάβονται ζωντανά σε λάκκους ή πετιούνται σε σακούλες όπου πεθαίνουν από ασφυξία.

Το 93% των χοίρων που σφάζονται στην Αγγλία εκτρέφονται σε εργοστάσια και το 60% των χοιρομητέρων ζουν σε μεταλλικά κλουβιά λίγα εκατοστά μεγαλύτερα από το σώμα τους. Οι κτηνοτρόφοι παραδέχονται ανοιχτά ότι κόβουν τις ουρές τους και τροχίζουν τα δόντια τους χωρίς αναισθητικό. Το 2009, εργάτες στη Βρετανία κινηματογραφήθηκαν κρυφά να σβήνουν τα τσιγάρα τους στο πρόσωπο των εκτρεφόμενων γουρουνιών.

Όμως, θα πει κάποιος, τα σκυλιά είναι έξυπνα και φιλικά –το ίδιο όμως είναι και τα γουρούνια. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ανακάλυψαν ότι οι χοίροι έχουν την ευφυΐα ενός μωρού 3 ετών. Μπορούν να παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή και να αναγνωρίζουν ανθρώπους που είχαν συναντήσει πριν από αρκετά χρόνια. Αναπτύσσουν εμπιστοσύνη και συμπάθεια όπως κάνουμε εμείς -και οι σκύλοι.

Βέβαια, λίγοι απ’ όσους τρώμε κρέας σκεφτόμαστε τη διαδικασία της σφαγής και είναι φυσιολογικό να προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε. Όμως, ακριβώς όπως οι δυτικοί θυμώνουν με τους ανθρώπους στην Ασία που τρώνε σκύλους και γάτες, πολλοί Ινδοί εξοργίζονται με τους δυτικούς που τρώνε αγελάδες.

Πριν καμιά δεκαετία παραβρέθηκα στη σφαγή ενός μοσχαριού σε χωριό. Το ζώο χτυπήθηκε στο μέτωπο με μια βαριοπούλα και έπεσε σφαδάζοντας στο έδαφος. Ένα τεράστιο μαχαίρι του έκοψε την τραχεία και το αίμα του πότισε το χώμα, επειδή μάλιστα το μαχαίρι δεν ήταν και τόσο ακονισμένο η διαδικασία πήρε κάμποση ώρα με μουγκανητά, φωνές, απελπισία.

Και το χειρότερο ήταν η μάνα του, που παρακολουθούσε ανήμπορη έξω από το φράχτη, κλαίγοντας και φωνάζοντας λες κι ήταν άνθρωπος. Και ο θρήνος αυτός διήρκεσε όλο το απόγευμα.

Παρά τη λύπη μου όμως πλήρωσα το κομμάτι μου και πραγματικά νοστιμότερο κρέας δεν έχω ξαναφάει! Ποια είναι λοιπόν η ηθική ανωτερότητα του δικού μας πολιτισμού σε σχέση με των «άλλων»;

Η μόνη διαφορά είναι ότι σε μας η σφαγή γίνεται κάπου μακριά από τα βλέμματα. Ότι πια τα κρέατα βρίσκονται σε ψυγεία αποστειρωμένα και τυλιγμένα σε πλαστικές διαφάνειες. Δεν βλέπουμε τα αίματα, δεν ακούμε τις κραυγές και τα ουρλιαχτά.

Αυτό όμως δεν μας κάνει περισσότερο ανθρωπιστές ούτε μας δίνει το δικαίωμα να αισθανόμαστε καλύτεροι από κανέναν.