Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

ev media-logo


"Εντέχνως άτεχνα". Ο Διον. Παρούτσας, με αφορμή τις βραδιές θεάτρου, προτείνει διορθώσεις & παρεμβάσεις (έντυπη)

Περίεργο καλοκαιράκι φέτος… Οι συναντήσεις με τους φίλους αμήχανες, δεν ξέρεις πώς να χαιρετήσεις… Ο ένας απλώνει το χέρι, ο άλλος τείνει τον αγκώνα… Οι Αθηναίοι πιο συγκρατημένοι, οι ντόπιοι πιο άνετοι… Ανάλογα και με τον χαρακτήρα βέβαια του καθενός… Μερικές φορές όσους έρχονται από μακριά τους αντιμετωπίζουμε λες κι έχουν λέπρα. Άλλες φορές χαμογελούμε λέγοντας «ας πάει στην οργή, θα τον αγκαλιάσω…». Αρρωσταίνει αίφνης μια γιαγιά από τα Άγραφα και σείεται το φεϊσμπουκικό σύμπαν από σχόλια. Αποδεικνύεται ότι δεν πάσχει από τον κορωνοϊό και αισθανόμαστε ένα είδος απογοήτευσης. Είναι δυνατό να μένουμε πίσω ΚΑΙ σ’ αυτό;913

Πανηγύρια δεν υπάρχουν. Οι γαμπροί, οι νύφες κι οι συμπέθεροι, αντί για μήνα του μέλιτος, περνούν μήνα του… μελήματος, από την ανησυχία μην αρρωστήσει κανένας. Εκδηλώσεις δεν γίνονται. Ο γαλανός ουρανός και το αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν βρίσκουν φιλοθέαμον κοινό στις διάφορες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις των δήμων και των συλλόγων.

Ευτυχώς τουλάχιστον που η Θεατρική Ομάδα πρόλαβε να δώσει τις παραστάσεις της προτού επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας στους άνω των 50 (κακομελέτα κι έρχεται) και η χρήση μάσκας και σε ανοιχτούς χώρους. Καμμιά πεντακοσαριά συμπολίτες μας πήραν έτσι μια γεύση καλοκαιρινής αναψυχής και θεατρικής παιδείας, αν και πιθανώς το θέαμα να μην ήταν αυτό ακριβώς που περίμεναν.

Εντούτοις θα πρέπει αιδημόνως να δηλώσω ότι θεωρώ τη φετινή μου συμμετοχή στην παράσταση ως μια από τις καλύτερες, καθώς οι πρόβες έγιναν υπό πρωτοφανείς συνθήκες, όντας αναγκασμένοι να κρατούμε αποστάσεις και να μην πλησιάζουμε πολύ ο ένας τον άλλο. Ήταν και η πίεση του χρόνου, οπότε όλο αυτό, μάλλον με αγώνα δρόμου έμοιαζε παρά με την ωραία εμπειρία που είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Τι να γίνει όμως; Ανάγκα και θεοί πείθονται.

Ακριβώς αυτή η συμμετοχή ήταν που αποτέλεσε και το έναυσμα για το σημερινό σημείωμα: Η συμμετοχή και η δράση της θεατρικής μας ομάδας στο θεατράκι της Βασικής Βιβλιοθήκης και ορισμένες παρατηρήσεις επ’ αυτού.theatriki-omada-july2020

Πρώτη και βασικότερη είναι ότι παρά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε τις προηγούμενες μέρες περί της «αντιαισθητικής» και «ενάντια στον παραδοσιακό χαρακτήρα του Γυμνασίου» παρέμβασης στον αύλειο χώρο του, ελάχιστοι από όσους ήρθαν στις παραστάσεις φάνηκαν να ενοχλούνται πραγματικά. Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία έδειξε να επιδοκιμάζει τόσο τα υλικά με τα οποία πλακοστρώθηκε η αυλή, όσο και το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα. Την ίδια αίσθηση αποκόμισα και για την πύλη του Γυμνασίου, καθώς και για τη σκάλα…

Υπήρξαν κάποιοι που θα ήθελαν λίγο περισσότερο πράσινο, κάποια παρτέρια παραπάνω στο κάτω μέρος του σχολείου, αλλά γενικά,  η προσωπική μου εκτίμηση ήταν ότι όσοι ήλθαν εκεί, δεν συμμερίστηκαν την άποψη περί καταστροφής που τόσο έντονα διατυπώθηκε από ορισμένους συμπολίτες μας το προηγούμενο διάστημα. Βέβαια, εμένα η όλη παρέμβαση μου είχε αρέσει εξ αρχής, οπότε ίσως και να μην είμαι ο δικαιότερος των κριτών.

Από την άλλη, παρά το γενικό αποτέλεσμα των έργων, το οποίο κρίθηκε μάλλον θετικά, εμείς που φάγαμε εκεί δεκαπέντε απογεύματα, εντοπίσαμε ένα πλήθος κακότεχνων λεπτομερειών, τις οποίες μόνο όσοι έχουν φάει εκεί δεκαπέντε απογεύματα μπορούν να εντοπίσουν. Ούτε ο Δήμαρχος, ούτε ο αντιπεριφερειάρχης, ούτε οι αντιδήμαρχοι, ούτε ο εργολάβος ούτε κανείς άλλος θα μπορούσε να το κάνει, απλά και μόνο γιατί αυτοί δεν είναι οι τελικοί χρήστες του έργου. Οι τελικοί χρήστες είναι οι μαθητές που θα χορέψουν, οι ηθοποιοί που θα παίξουν, οι ηλεκτρολόγοι που θα στήσουν τα μηχανήματα κλπ.

Δεν γνωρίζω αν το έργο έχει παραληφθεί από κάποια υπηρεσία, αν όμως δεν έχει γίνει αυτό, τότε είναι ΤΩΡΑ ευκαιρία να διορθωθούν αυτές οι λεπτομέρειες έτσι ώστε να γίνει χρηστικό. Γιατί ως γνωστόν στις λεπτομέρειες ακριβώς είναι που κρύβεται ο διάβολος. Καταχρώμενος λοιπόν τον φιλόξενο χώρο της εφημερίδας θα επισημάνω τα παρακάτω, όχι με πρόθεση επίκρισης αλλά μπας και διορθωθούν (τα επιτίμια… έπονται).

Και πρώτα – πρώτα τα σκαλιά που οδηγούν στα καθίσματα, οι κερκίδες δηλαδή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τσακιστεί άνθρωπος εκεί πάνω. Τα πλακάκια έχουν το ίδιο χρώμα με τα καθίσματα και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, κάθε βράδυ, δυο-τρεις κυρίες τα μετρούσαν ένα-ένα κουτρουβαλώντας, η μία εξ αυτών μάλιστα με πολύ επώδυνο τρόπο. Αν στα πεντακόσια άτομα, παραπάτησαν ήδη έξι, τότε σίγουρα μέσα στην επόμενη διετία κάποιος θα βρεθεί στο νοσοκομείο, τουλάχιστο με στραμπούληγμα. Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στα σκαλιά στην κατηφόρα  στην εκκλησία της Αγία Τριάδας, στην πλατεία. Ήθελα να ‘ξερα, τόσο δύσκολο ήταν να βάλουν ένα ανοιχτόχρωμο πλακάκι ώστε να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, για να βλέπουμε πού είναι το σκαλοπάτι και πού το σκαλί; Ακόμα και αετίσιο μάτι να έχεις μπερδεύεσαι, άσε τους μύωπες, τους πρεσβύωπες και τους αστιγματικούς που τα βλέπουν όλα ίσιωμα.

Δεύτερον, είναι κάτι μικρές «καμινάδες» που ορθώνονται φάτσα - κάρτα στην σκηνή και εμποδίζουν τους ηθοποιούς, αναγκάζοντάς τους να κάνουν ελιγμούς. Μέσα περιέχουν την καλωδίωση για τη σύνδεση μικροφώνων, ηχείων κλπ. Εντάξει, εμάς δεν μας εμπόδισαν και τόσο, αλλά σκέφτηκε κανείς ότι στη σκηνή αυτή δίνονται κυρίως χορευτικές παραστάσεις; Εκτός κι αν ήθελαν να κάνουν πιο εντυπωσιακό τον χορό, αναγκάζοντας τους χορευτές να πηδούν από πάνω τους.

Όσο για την καλωδίωση ας μην πούμε καλύτερα. Τα καλώδια είναι εκεί, απλά για να είναι εκεί. Ούτε βύσματα έχουν, ούτε συνδέονται πουθενά. Σκεπασμένα με ένα πλαστικό κάλυμμα, που έχει ξεκολλήσει ΗΔΗ, περιμένουν να ξεκινήσουν τα σχολεία ώστε να έχουν οι μαθητές να κρύβουν κάπου τα τσιγάρα τους (εντάξει εμείς το 1992 καπνίζαμε όλοι, σήμερα τα παιδιά το έχουν αραιώσει).

Και τρίτον, αν και όχι έλασσον, είναι το μαρτύριο που περάσαμε και τις δεκαπέντε μέρες. Σκεφτείτε, καλοκαίρι, με ένα λίτρο παγωμένο τσάι, νερό και καφέ ο καθένας, κίνηση πέρα δώθε όλη την ώρα, το άγχος της παράστασης και του να θυμηθείς τα λόγια και την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη ό,τι εισέρχεται να εξέρχεται… Και, καλά, για τους άνδρες ας είναι καλά τα πευκάκια… Για τις κυρίες όμως, το μαρτύριο ήταν βασανιστικό, ιδιαίτερα στις αστείες σκηνές. Κι όλα αυτά, ενώ υπάρχουν ακριβώς δίπλα στη σκηνή, και κάτω από τις κερκίδες και τουαλέτα και βρύση για νερό και ηλεκτρική εγκατάσταση.

Ένας εκπληκτικός χώρος με όλες τις υποδομές, ο οποίος όμως έχει να καθαριστεί από την εποχή που ο Ηρακλής καθάρισε την κόπρο του Αυγεία, δηλαδή από τότε που χτίστηκε η βιβλιοθήκη. Ακόμα και με πλήρη εξάρτυση για τον κορονωϊό να μπεις μέσα, πεθαίνεις. Κι ο Αντρέας Κακούρας μπήκε και τις τρεις βραδιές για να συνδέσει τις εγκαταστάσεις. Πραγματικά τον κοιτούσαμε με δέος, όπως εκείνους του ήρωες που μπήκαν κάτω από τον λιωμένο πυρήνα στο Τσερνομπίλ χωρίς καμιά προστασία, για να σταματήσουν τη διαρροή. Αλλά ακόμη κι εκείνοι μπήκαν μόνο μια φορά…

Όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν πρόκειται να στοιχίσουν πάνω από δυο χιλιάδες ευρώ. Αν γίνουν όμως, το μικρό θεατράκι θα καταστεί απόλυτα λειτουργικό, και θα δείξει το πραγματικό στολίδι που μπορεί να είναι. Τις προάλλες είδα ότι φτιάξανε ένα παρόμοιο στην Κυψέλη, στην Αθήνα, και όλοι το παίνευαν πώς και πώς. Κι εμείς που το έχουμε έτοιμο να μην μπορούμε να το ευχαριστηθούμε;

Ο μόνος λόγος, λοιπόν, που καταγράφηκαν όλα αυτά, είναι διότι με τον τρόπο που λειτουργεί η Διοίκηση την πατρίδα μας, αν πάει κανείς ιεραρχικά, από τα κάτω προς τα πάνω, δεν γίνεται ποτέ τίποτε. Μόνο αν ενημερωθεί ο Δήμαρχος ή ο Αντιπεριφερειάρχης και δώσει την εντολή, μόνο τότε μπορεί να γίνει κάτι. Απ’ όλους όσους διαβάσουν αυτό το άρθρο, έ, όλο και κάποιος θα βρεθεί να τους ενημερώσει… Ελπίζω…

Η γκρίνια όμως, δεν είναι ποτέ καλή και πρέπει να αποδώσουμε και τα εύσημα σε όσους τα δικαιούνται. Διότι αν ο ΟΠΑΣΤΕ δεν κάλυπτε ένα μέρος των εξόδων, αν ο Δήμος δεν άνοιγε το χώρο, αν η Περιφέρεια δεν βοηθούσε, ούτε το θεατράκι θα ήταν έτοιμο, ούτε εμείς θα δίναμε τις παραστάσεις, ούτε κι ο κόσμος θα τις έβλεπε. Θα μου πείτε υποχρέωσή τους ήταν. Σαφώς.

Θα μπορούσε όμως και να μην την αναλάμβανε κανείς.