Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo


Κυνηγετική περίοδος. Ο Δ. Παρούτσας γράφει για το κυνήγι στην Ευρυτανία και όσα πρέπει να αλλάξουν, από την έντυπη

άρθρο από την έντυπη έκδοση

Πάνε κάμποσες μέρες που άρχισε η κυνηγητική περίοδος, και άπαντες οι κάτοχοι όπλων πήραν τα βουνά και τα ρουμάνια προς αναζήτησιν θήρας. Αν και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που βρίσκουν τη… θύρα κλειστή και επανέρχονται με το σακούλι άδειο και την καρδιά γεμάτη απογοήτευση, εντούτοις αυτό δεν πτοεί κανέναν και από νωρίς το πρωί του Σαββατοκύριακου, αλλά και των υπόλοιπων ημερών η μυρουδιά της μπαρούτης και ο ξερός ήχος της καραμπίνας γεμίζουν το αγουροξυπνημένο δάσος.918

Για όποιον δεν κυνηγάει, το σπορ φαντάζει απάνθρωπο και δίχως νόημα. Για όποιον κυνηγάει είναι από τα ευγενέστερα. Φυσικά κανείς δεν δικαιούται να καταφέρεται με μανία εναντίον των κυνηγών, παρά μόνο αν είναι χορτοφάγος. Διαφορετικά, είτε κοτόπουλο σφάξεις, είτε μοσχάρι σκοτώσεις, είτε μπεκάτσα κυνηγήσεις, το ίδιο και το αυτό είναι…

Όλος ο δρόμος που πάει προς Στένωμα, την Κυριακή το πρωί, θα είναι κατειλημμένος από κυνηγούς που θα πάρουν τα βουνά, ψάχνοντας για το περιπόθητο θήραμα. Διαμαρτύρονται λοιπόν οι κυνηγοί για την έλλειψη θηραμάτων, αλληλοβρίζονται γιατί δεν τηρούνται οι κανόνες του κυνηγετικού σαβουάρ βιβρ. Πώς είναι δυνατόν όμως, όταν συνωστίζονται δέκα και δεκαπέντε άνθρωποι σε μια απόσταση 3 - 4 χιλιομέτρων να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα του άλλου;

Είναι δυνατόν να δεις να περνάει μπροστά σου ο λαγός και να μην του ρίξεις, έστω κι αν τον έχει καταπόδι το σκυλί του άλλου; Αυτά γινόταν τότε που οι κυνηγοί είχαν συναίσθηση της θέσης τους και γνωρίζονταν μεταξύ τους. Αυτό που γίνεται όμως στις μέρες μας κάθε άλλο παρά με σπορ μοιάζει. Ακούγεται πως μόνο οι κυνηγοί αγριογούρουνων τηρούν κάποιους στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων κυνηγών.

Δεν θα ήταν όμως καλύτερο αν για ένα διάστημα έμπαινε κάποιος φραγμός; Η Ελλάδα τρέχει στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια γιατί επιτρέπει το κυνήγι και κατά το Φεβρουάριο, πράγμα που ρητώς απαγορεύεται από τις ευρωπαϊκές οδηγίες.

Βρέθηκε πάντως μια τέλεια πατέντα - ακραιφνώς ελληνική: Το κυνήγι σταματάει τον Φεβρουάριο, αλλά για ορισμένα μόνο είδη: το εξής κανένα! Ορίζονται διαφορετικές ημερομηνίες λήξης της κυνηγετικής περιόδου για παραπλήσια είδη πουλιών. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας κυνηγός, την ώρα που σηκώνει το όπλο του, θα πρέπει να μπορεί να ξεχωρίσει ότι το πουλί που σημαδεύει είναι Χουλιαρόπαπια και όχι Κυνηγόπαπια και να έχει στο μυαλό του, ότι εάν είναι Φεβρουάριος επιτρέπεται να χτυπήσει την πρώτη αλλά όχι τη δεύτερη.

Επίσης, οι ρυθμίσεις είναι τόσο σύνθετες που θα πρέπει να κρατάει κανείς …σημειώσεις για το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Έτσι, απαγορεύεται το κυνήγι της μπεκάτσας στο καρτέρι, το πρωί και το βράδυ, ενώ το κυνήγι του αγριόχοιρου επιτρέπεται σε ομάδες μέχρι δέκα κυνηγών. Το κυνήγι της αλεπούς επιτρέπεται από 15.09.2020 μέχρι 20.01.2021 με τη χρησιμοποίηση κυνηγετικού όπλου και σκύλου δίωξης και από 21.01.2021 μέχρι 28.02.2021 χωρίς σκύλο δίωξης, μόνο στους νομούς που δεν έχουν χαρακτηρισθεί ως αρουραιόπληκτοι!

Η χρήση σκύλων δίωξης για άσκηση κυνηγίου θα γίνεται από 15.09.2020 μέχρι και 20.01.2021, τρεις ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή), δηλαδή μόνο τις ημέρες κατά τις οποίες επιτρέπεται αντιστοίχως, το κυνήγι του λαγού και του αγριόχοιρου.

Αλλά και να τηρηθούν όλα αυτά, μόνο το γράμμα του νόμου θα εφαρμόζονταν, εφόσον ο βασικός λόγος ύπαρξης της νομοθεσίας δεν υπηρετείται: η νομοθεσία γίνεται για να προστατευθεί η αναπαραγωγή των πουλιών και άρα η συνέχεια του είδους. Κάτω από τους ήχους των πυροβολισμών όμως είναι σίγουρο ότι κανένα είδος δεν αναπαράγεται. Άλλωστε ποιος θα πληροφορήσει την κυνηγόπαπια ότι εφόσον είναι Φεβρουάριος τα σκάγια δεν προορίζονται γι' αυτήν;

Εντούτοις, είναι πασίγνωστο ότι τη μεγαλύτερη ζημιά στην πανίδα ενός τόπου δεν την προκαλούν οι κυνηγοί, αλλά η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων και της γονιδιακής μετάλλαξης των καλλιεργούμενων ειδών. Σύμφωνα με μαρτυρίες κυνηγών που ταξίδεψαν στην "παρθένα" Βόρεια Μακεδονία, οι καλλιέργειες στις περιοχές του κυνηγιού, θυμίζουν εκείνες της Βόρειας Ελλάδας με δύο σημαντικές απουσίες: εκείνη της εντατικοποίησης στην εκμετάλλευση της γης και των φυτοφαρμάκων. Απέραντες δασωμένες εκτάσεις με δρυς, αργιές και οξιές, που κανένα "φιλοπεριβαλλοντικό οικιστικό" νομοσχέδιο δεν υποβοήθησε το κάψιμό τους ή την καταστροφή τους, απέραντες θαμνώδεις εκτάσεις με σχοίνα και γκορτσιές, που καμία "γεωργική αναβάθμιση" δεν υπαγόρευσε την εκχέρσωσή τους, καλύπτουν ορεινές και ημιορεινές περιοχές της χώρας. Στους κάμπους, οι καλλιέργειες αποτελούνται από σταριές, λιόσπορα και τριφύλλι.

Μόνο που τα όρια ανάμεσα στις καλλιέργειες διατηρούν τα φαρδιά χαντάκια (σούδες) των παλιών καιρών και οι σπάταλες γράνες (φαρδιές λουρίδες αγρανάπαυσης) που εναλλάσσονται με πολυάριθμα ακαλλιέργητα χωράφια. Η αγρανάπαυση προσφέρει με τη σειρά της τροφή και κάλυψη στα θηράματα που εκμεταλλεύονται τις σούδες και τις γράνες για το φώλιασμά τους.

Η φτώχεια δηλαδή, και όχι κάποιο κρατικό πρόγραμμα ενίσχυσης των βιοκαλλιεργειών, κάνει τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα άγνωστα στους αγρότες της γειτονικής χώρας, αποκλείοντας τον ιδιότυπο "χημικό πόλεμο" που επιφυλάσσουν οι "ανεπτυγμένες χώρες" στο θηραματικό πλούτο τους, εκείνον για τον οποίο οι δυτικές "οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις" χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, προστατεύοντάς τον σθεναρά μόνο από το κυνήγι. Μια χώρα, λοιπόν, που οι ίδιες οι συνθήκες προστατεύουν το θήραμα, του αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην επιβίωση και τη σταδιακή αύξηση, ενώ παράλληλα μία από τις πιο φιλελεύθερες κυνηγετικές νομοθεσίες της Ευρώπης εξασφαλίζει το δικαίωμα στην ικανοποίηση του αρχέγονου κυνηγετικού ενστίκτου.

Επειδή όμως τα πράγματα εδώ είναι αρκετά διαφορετικά, οι "άτυχοι" κυνηγοί του Σαββατοκύριακου έχουν εφεύρει μια διαφορετική μέθοδο: Δεν βρίσκουν θήραμα στο δάσος; Κανένα πρόβλημα. Κυνηγάνε μέσα στην πόλη! Το Καρπενήσι, όπως ξέρουμε όλοι, είναι τσιμεντοποιημένο μόνο στις περιοχές γύρω από την πλατεία.

Στις παρυφές του, που δεν είναι δα και πολύ μακριά από το κέντρο, υπάρχουν σπίτια χωμένα μέσα στο πράσινο. Σπίτια που με την οικιστική τους λειτουργία πολλές φορές δίνουν τροφή και καταφύγιο σε αρκετά θηράματα, κυρίως πετούμενα. Αυτό έχει ως συνέπεια κάποιες μέρες, αν πάει κανείς να περπατήσει ας πούμε στη Μεσοχώρα, να νομίζει ότι βρίσκεται στα… υψίπεδα του Γκολάν με τα αδέσποτα σκάγια να πέφτουν σε σκεπές και τσίγκους και να δημιουργούν την εντύπωση ότι βρέχει!

Τι κι αν απαγορεύεται το κυνήγι σε απόσταση 200 μέτρων από το πλησιέστερο σπίτι; Για τους επίδοξους κυνηγούς αυτό αποτελεί δραστική μείωση του χώρου δράσης τους, καθώς εκεί τόσο απέχουν περίπου μεταξύ τους τα σπίτια.

Παθαίνουν κάπως δηλαδή σαν τους …Τούρκους, που δεν μπορούν να βρουν διέξοδο στο Αιγαίο, καθώς η θαλάσσια ζώνη των νησιών μας επικαλύπτει η μία την άλλη. Κατά συνέπεια αντιδρούν κι εκείνοι σαν τους γείτονές μας: Παραβιάζουν τον νόμο. Θεός φυλάξοι μόνο να μη συμβεί καμιά στραβή.

Γιατί εκεί παίζουν και παιδιά, κυκλοφορούν άνθρωποι. Και τότε θα τρέχουμε να αναζητούμε ευθύνες, μόνο που δε θα βρίσκονται οι υπεύθυνοι…