Ο Γιάννος εξεκίνησε 

να πάει να κυνηγήσει 

να πάει να βρει την πέρδικα 

να ελαφοκυνηγήσει

Αρπάζει το ντουφέκι του 

και τα λαγωνικά του

όπου περνάει τρέμ΄ η γη

βροντούν τα χαϊμαλιά του

Φυσάει τρελά ο άνεμος 

τα νέφ’ αναχαιτίζει

του Γιάννου τα σγουρά μαλλιά 

ανάλαφρα ανεμίζει

Ο Γιάννος είναι μορφονιός 

ωραίο παλικάρι 

έχει το μάτι του αητού 

και πρόσωπο φεγγάρι

Με γρήγορη περπατησιά 

τρέχει σαν το ζαρκάδι

οι νιές όλες τον θέλανε 

να γίνουνε ζευγάρι

Η πέρδικα τον νοιάστηκε

μαζεύει τα πουλιά της 

ξέρει του Γιάννου την ορμή

τα κρύβει στη φωλιά της 

Τρέχει στους βράχους και λαλεί 

και τέτοια λόγια λέει:

-Μην ξημερώσει η αυγή 

ποτέ-ποτέ μη φέξει

Κρύψου αστεράκι της αυγής 

φεγγάρι να μην φέγγει 

να σκοταδιάσει, να κρυφτεί

κι ο κυνηγός να φεύγει

Ανάθεμά σε κυνηγέ

και τα λαγωνικά σου 

πέρσι μου πήρες τα πουλιά 

και τα’ κανες δικά σου 

Φέτος πήρες το ταίρι μου 

σπάραξε η καρδιά μου

τώρα τι θέλεις; Τι ζητάς;

να πάρεις τα παιδιά μου;

Πιάνει κι αστράφτει ο ουρανός 

έρχεται μαύρη μπόρα

γρήγορα φεύγει ο κυνηγός

καταραμένη ώρα!

Όμως γλιτώνει η πέρδικα

για μια φορά ακόμα

και κελαηδεί μες τις πλαγιές

σα να΄ ναι ουράνιο δώμα