Λοιπόν τέλειωσε κι αυτό...
Επί σαράντα χρόνια στο Λύκειο, στο μάθημα τις Πολιτικής Αγωγής, μαθαίναμε τι γίνεται στην περίπτωση που το πρώτο κόμμα δεν εξασφαλίζει αυτοδυναμία. Ποιος το διάβαζε άραγε; Ακόμα και οι καθηγητές δεν το είχαν στα SOS! Να όμως που ήρθε η στιγμή, αυτές οι άχρηστες γνώσεις να πρέπει να ξεσκονιστούν και μάλιστα το μάθημα να εξετάζεται εφεξής σε ετήσια βάση. Και αυτό γιατί για τα επόμενα 40 χρόνια, μάλλον θα είναι άχρηστο το κεφάλαιο που αναφέρεται στις αυτοδύναμες κυβερνήσεις.{div float:right}{module Google (Τετράγωνο 300χ250 κειμενο)}{/div}
Όσο για την μέγιστη διάρκεια ζωής μιας βουλευτικής περιόδου, που είναι η τετραετία, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, γιατί αυτή την περίοδο μάλλον σαν ανέκδοτο θα ακουστεί!
Χρήσιμα συμπεράσματα δεν μπορούν να προκύψουν από το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου, εκτός ίσως από το γεγονός ότι ο κόσμος είναι για τα καλά διαιρεμένος και αποπροσανατολισμένος. Η πόλωση θυμίζει σε ένταση άλλες εποχές, χωρίς ευτυχώς τη μισαλλοδοξία της δεκαετίας του 1950 αλλά και τον ρεβανσισμό της δεκαετίας του 1980. Σίγουρα η πληθώρα των μέσων ενημέρωσης και η μόρφωση του πληθυσμού έχει παίξει, εδώ, έναν σημαντικά θετικό ρόλο.
Εντούτοις, αυτή τη φορά η σύγκρουση γίνεται με πραγματικού όρους πολιτικής, με ταξικές αναφορές και πραγματικό οικονομικό διακύβευμα. Αυτό έχει ως συνέπεια, αφ' ενός μεν την παραγωγή ουσιαστικού διαλόγου, αφ' ετέρου δε την δημιουργία έντονου πολιτικού ανταγωνισμού ο οποίος παρ' όλο που βρίσκεται στη φάση αυτή υπό έλεγχο, δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξεφύγει και να εκτραχύνει διάφορες καταστάσεις.
Βασικό παράδειγμα η εκ νέου βελτίωση της θέσης της Χρυσής Αυγής, η οποία τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλήνιο επίπεδο βρήκε την ευκαιρία να συμπληρώσει τα κενά που άφησε ο ελλιπής δημοκρατικός διάλογος στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες.
Η παγίωση αυτής της καταγγελτικής ρητορικής και μάλιστα με ύφος απάδον προς τα μέχρι σήμερα παραδεκτά όρια, μπορεί –αν και όχι αναγκαστικά – να οδηγήσει σε ατραπούς δύσβατους. Σε κάθε περίπτωση όμως ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Ακόμα και αυτή η κατάσταση μπορεί να γίνει εφαλτήριο προόδου, αν τη διαχειριστούμε σωστά, με την έννοια ότι όσο περισσότερο αυξάνει το ποσοστό ενός κόμματος, τόσο περισσότερες συνιστώσες πρέπει να συγκεράσει σε μια ενιαία συνισταμένη, με αποτέλεσμα το μαύρο να γίνεται περισσότερο γκρίζο και το κόκκινο περισσότερο ροζ.
Μέγιστο παράδειγμα η προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, αναγκαστικά, έπρεπε να γίνει περισσότερο ευέλικτη, προκειμένου να προσεγγίσει διαφορετικά και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα.
Στα καθ' ημάς τώρα, φαίνεται ότι το άστρο του Κοντογεώργου εισέρχεται σε νέα φάση δραστηριότητας και μάλιστα με μια δυναμική που θυμίζει παλιές νομαρχιακές εκλογές. Πέρασε από τις συμπληγάδες της συνένωσης της ΔΗΣΥ με τη ΝΔ, σχεδόν αλώβητος, κρατώντας λίγο – πολύ τα ποσοστά και των δύο κομμάτων ανέπαφα. Διαχειρίστηκε με επιτυχία τις εκατέρωθεν πικρίες (κυρίως κρατώντας χαμηλό προφίλ) κι έτσι βρέθηκε από το ναδίρ στο ζενίθ, εν μία νυκτί, επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμη ότι "ο καιρός έχει γυρίσματα"!
Βέβαια αναλαμβάνει βουλευτικά καθήκοντα σε μια κατακερματισμένη βουλή, με δύσκολα καθήκοντα και τον άχαρο ρόλο της εφαρμογής κάποιων λίγο-πολύ προειλημμένων αποφάσεων. Έχει δεμένα τα χέρια του σε επίπεδο προσωπικών εξυπηρετήσεων και τα περιθώρια για κάποια εντυπωσιακή οικονομική επιτυχία σε αναπτυξιακό επίπεδο είναι ασφυκτικά περιορισμένα. Αν μπορέσει να κάνει κάτι για το δρόμο Λαμία – Καρπενήσι – Αγρίνιο και την αξιοποίηση της λίμνης θα είναι πολύ.
Οπότε το κύριο πεδίο δράσης που του ανοίγεται είναι αυτό της παραγωγής πολιτικής και πολιτικού λόγου με άμεσες παρεμβάσεις και καίριες αναφορές.
Με την εμπειρία που διαθέτει από την τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμος στους κομματικούς παράγοντες που θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της στήριξης των τοπικών οικονομιών.
Το δύσκολο, σίγουρα, θα είναι να συνυπάρξει στον ίδιο κομματικό χώρο με πρόσωπα με τα οποία στο τελευταίο χρονικό διάστημα δεν αντάλλαξαν και τις τελειότερες εκφράσεις... αβροφροσύνης.
Όμως και οι δύο πλευρές πρέπει να κατανοήσουν πως πλέον λίγο νοιάζει τον καθένα αν κάποια στιγμή βρίστηκε ο Κοντογεώργος με την Ντόρα ή αν ο Μπακογιάννης κατηγορήθηκε για ανοίκεια παρέμβαση καταχρώμενος την πολιτική του θέση.
Η επομένη των εκλογών είναι πάντα μια καινούρια μέρα και ο κόσμος – και όχι μόνο ο κομματικός χώρος που εκπροσωπούν – έχει ανάγκη από ελπίδα και ενωτική διάθεση και υπέρβαση των προσωπικών πικριών.
Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν κανείς από μας να έχει γνωρίσει από κοντά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς πέρασαν σχεδόν εκατό χρόνια από τότε που πέθανε. Κατά συνέπεια δεν ξέρουμε τι άνθρωπος ήταν σε προσωπικό επίπεδο και στις βιογραφίες δεν μπορεί κανείς να έχει και απόλυτη εμπιστοσύνη.
Εκείνο όμως που ξέρουμε είναι ότι σε μια κατάσταση λίγο - πολύ όπως η σημερινή, εμφανίστηκε από το πουθενά και οδήγησε τη χώρα σε δυσθεώρητες επιτυχίες, απλά παίζοντας το παιχνίδι της πολιτικής όπως έπρεπε, εκμεταλλευόμενος τις συγκρούσεις των ισχυρών της γης της εποχής του και εφαρμόζοντας την κοινή λογική.
Καθένας και καθεμιά από αυτούς που εξελέγησαν στη Βουλή που θα αρχίσει μεθαύριο τις εργασίες της, έχουν μια μοναδική ευκαιρία που οι πολιτικοί δεν συναντούν εύκολα: μπορούν να αναδειχτούν σε σωτήρες της χώρας, όχι κατ' επίφαση αλλά κατ' ουσίαν.
Κι αυτό ισχύει τόσο για την Ντόρα που κατάγεται από μεγάλο "τζάκι" όσο και για τον Κοντογεώργο που το... τζάκι στο οποίο ζεσταίνονταν μικρός ήταν ίσως το μοναδικό μέσον επιβίωσης στο δύσκολο ευρυτανικό χειμώνα. Για πρώτη ίσως φορά η αφετηρία όλων των βουλευτών είναι στο ίδιο σημείο: στον πάτο!
Ας προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι δεν αξίζουν μόνο για εκεί...
