ΑΡΧΕΙΟ
Την περασμένη εβδομάδα, το Συνεδριακό Κέντρο Καρπενησίου γνώρισε μεγάλες πιένες. Τόσο η θεατρική παράσταση του Πολιτιστικού Συλλόγου όσο και εκείνη της Σχολής Χορού του Νικολά Γκαμπριέλ, έδωσαν την ευκαιρία στο διψασμένο για πολιτισμό κοινό της πόλης μας να πάρουν μια μικρή γεύση ψυχικής ανάτασης και να μετάσχουν σε κάτι, το οποίο στην Αρχαία Αθήνα εθεωρείτο ο ακρογωνιαίος λίθος της παιδείας. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο του θεάτρου, τους το παρείχε δωρεάν ο Δήμος!
Γιατί η Μουσική, ο Χορός και το Δράμα αποτελούσαν για τους ανθρώπους που έθεσαν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού, ιδιαίτερα σημαντικά βάθρα, πάνω στα οποία δομούσαν το προσωπικό και το δημόσιο ήθος τους.
Βέβαια με τα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν ελαφρώς, η Επιστήμη, τα Μαθηματικά και η Γλώσσα πήραν τα πρωτεία και οι άνθρωποι ξέχασαν τις βασικές ανάγκες του πνεύματός τους, και υποκατέστησαν το συναίσθημα με αριθμούς και τις αξίες με αποτίμηση "κόστους – οφέλους". Αντικατέστησαν, ως μη όφειλαν, την Αρμονία και τον Ρυθμό με την ξερή Λογική και τη Γραμματική.
Αυτή ακριβώς την μεταλλαγή την παρουσίασε στο κοινό του ο κ. Γκάμπριελ, προβάλλοντας στη μέση της παράστασης ένα εξαιρετικό βίντεο με την ομιλία του μεγάλου οραματιστή και ηγέτη στον χώρο του πολιτισμού, Κεν Ρόμπινσον. Ο σπουδαίος καθηγητής, αναρωτήθηκε και έκανε κι όλους εμάς να αναρωτηθούμε, γιατί άραγε δεν προσπαθούμε να πάρουμε το καλύτερο από τους ανθρώπους. Συμπέρανε ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να γίνουμε καλοί εργαζόμενοι, και όχι άνθρωποι με δημιουργική σκέψη. Οι μαθητές που έχουν πραγματικά ανήσυχα μυαλά και σώματα, αγνοούνται από το εκπαιδευτικό μας σύστημα ή, ακόμα χειρότερα, στιγματίζονται, με τρομερές συνέπειες.
"Αυτό που κάνουμε είναι να διδάσκουμε τους ανθρώπους πώς να μην είναι δημιουργικοί", υποστηρίζει ο Ρόμπινσον, στο βίντεο με την ομιλία του που έχει ήδη έντεκα εκατομμύρια θεατές από το 2006 που αναρτήθηκε, ενώ η πιο δημοφιλής παρατήρηση στα διάφορα σχετικά μπλογκ, είναι "όλοι θα έπρεπε να το δουν".
Και όσα είπε ο καθηγητής στο βίντεο, αποδείχτηκε περίτρανα από την ίδια την παράσταση! Τα μικρά παιδιά που παρουσίασαν κομμάτια από κλασσικό μπαλέτο ήταν μια οπτασία. Φυσικά οι περιορισμοί της ηλικίας τους και η απειρία τους ήταν εμφανή, όμως πότε άλλοτε μπορούμε στο Καρπενήσι να δούμε μια παράσταση κλασσικού μπαλέτου;
Οι νότες του βιολιού και του πιάνου μας ταξίδεψαν στην εποχή του μπαρόκ και της γαλλικής αριστοκρατίας του 17ου και του 18ου αιώνα, μεταλλάσσοντας, υπό μια έννοια, ακόμη και το ίδιο το χωροχρονικό συνεχές! Και απέδειξε πόσο λάθος κάνουμε όλοι εμείς που έχουμε αγόρια και δεν τα στέλνουμε έστω και ένα ή δυο χρόνια να μάθουν κλασσικό χορό, υποκύπτοντας σε ανόητα στερεότυπα!
Ο ίδιος ο δάσκαλος έχει τρομερό ταλέντο, έφτιαξε μόνος του όλες τις χορογραφίες, γεμάτες με ρυθμό, κέφι, και φαντασία. Το αμερικάνικο χιπ-χοπ το ενέταξε στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, οδηγώντας τα βήματα της εφηβικής του ομάδας σε ένα καταπληκτικό χορευτικό νούμερο, γεμάτο χιούμορ.
Μα δεν ήταν μόνο η κλασική μουσική και η παράσταση των μικρών παιδιών. Φέτος ο Νικολά, έχει τέτοια ομάδα ενηλίκων, που πολύ άνετα θα στεκόταν ακόμη και στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο", για να μην πούμε ότι έχει δυνατότητες πολύ περισσότερες απ' όσες απαιτεί το συγκεκριμένο σόου. Χόρεψαν ένα τάγκο τόσο αισθησιακό, τόσο εμποτισμένο με ισχυρές δόσεις φλαμέγκο, που τα καθημερινά κορίτσια της διπλανής πόρτας μεταλλάχθηκαν σε φλογερές Καστιλιάνες και στροβιλίζονταν στους αργεντίνικους ρυθμούς σε έναν τέλειο συνδυασμό!
Πραγματικό χάρμα οφθαλμών, και ανάταση ψυχής όταν αφήνεις τους ανθρώπους να δημιουργούν και να εκφράζονται με ελεύθερο το μυαλό και το σώμα τους. Και ο κ. Γκαμπριέλ το κατορθώνει με μαεστρία, τόσα χρόνια τώρα!
Το ίδιο και μια εξαιρετική χορογραφία προς το τέλος της παράστασης όπου ο μοντέρνος χορός αναμίχθηκε με πιο κλασσικές μορφές, σε ένα νούμερο άψογα εκτελεσμένο από τις χορεύτριες, αφήνοντας όλους τους θεατές με ένα ελαφρό χαμόγελο... ακόμη κι εκείνους που δεν κατάφεραν να συλλάβουν το θέμα της!
Βέβαια, όπως πάντα, η επίσημη τοπική ηγεσία έλαμψε διά της απουσίας της!!! Βλέπετε, όταν δεν έχεις παιδιά δικά σου στη σκηνή για να αναγκαστείς να πας, κι αν η παιδεία σου περιορίζεται στα κλαρίνα και τα μπουζούκια (χωρίς να φταίνε σε τίποτα τα κλαρίνα και τα μπουζούκια), μπορεί να βρίσκεις το θέαμα ως και βαρετό.
Εντούτοις, μια ακόμη υποχρέωση μέσα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις κάποιου αντιδημάρχου, κάποιου υπεύθυνου για τον πολιτισμό, κάποιου – οποιουδήποτε τέλος πάντων, θα έπρεπε να είναι και η συμμετοχή σε παρόμοιες εκδηλώσεις.
Τόσος κόσμος αναλώνεται, τόσος κόπος καταβάλλεται και οι συμμετέχοντες το μόνο που περιμένουν είναι η ηθική ανταμοιβή. Όσοι κατέχουν δημόσιες θέσεις, πρέπει να γνωρίζουν ότι παύουν πλέον να είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες ή έμποροι. Εκπροσωπούν κάτι ανώτερο, που όσο κι αν η εποχή μας το έχει απαξιώσει, δεν παύει να υφίσταται και να έχει διαχρονική αξία.
Είναι δυνατόν, για τέτοιου επιπέδου παραστάσεις, να ζητείται ενοίκιο για την αίθουσα του Συνεδριακού, και μάλιστα στη σημερινή οικονομική συγκυρία;
Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να εντάξει αυτού του είδους τις εκδηλώσεις στις Γιορτές Δάσους, γιατί δεν αξιοποιείται αυτό το υπέροχο δυναμικό που υπάρχει στα γυμναστήρια και τους συλλόγους της πόλης. Και μην πει κανείς: "είναι ιδιώτες και δεν πρέπει να προωθούμε τον αθέμιτο ανταγωνισμό". Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι το ζητούμενο αυτή την εποχή. Δεν πρέπει να τη στηρίξουμε έστω και ηθικά; Και ποιος μας πειράζει να αναφερθούμε σε ΟΛΟΥΣ τους ιδιώτες που προσφέρουν κάτι στο κοινό, χωρίς να αποκλείουμε κανέναν, ώστε να μην μεροληπτούμε και υπέρ κάποιου;
Τέλος πάντων. Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια τόσο στους συμμετέχοντες όσο και στο δάσκαλό τους. Ας συνεχίσουν έτσι, και ας είναι σίγουροι
«πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα, βαθυστόχαστα ιλαρή»
που λέει κι ο ποιητής.
