Μια είδηση που πέρασε πριν λίγα χρόνια ψιλά των εφημερίδων ήταν και η ανακοίνωση της ΝΑΣΑ ότι σκοπεύει να επιστρέψει στη Σελήνη. Όπως είναι γνωστό η τελευταία φορά που ανθρώπινο πόδι πάτησε την επιφάνεια της Σελήνης ήταν το 1972 και ανήκε στα μέλη της αποστολής Apollo 17. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, έγιναν αμέτρητες ανακαλύψεις και μεγάλα βήματα στον τομέα της διαστημικής εξερεύνησης, όμως πάντα με μη επανδρωμένες αποστολές. Αυτό είναι κάτι που η NASA οραματίζεται να ανατρέψει και "προλειαίνει το έδαφος" για την πρώτη ανθρώπινη επίσκεψη στον Άρη, η οποία όταν θα γίνει θα χρειαστεί ως ενδιάμεσο σταθμό τη Σελήνη. Εκεί λοιπόν στρέφει το ενδιαφέρον της η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία και ανακοίνωσε τα σχέδια της για την πρώτη διαστημική αποστολή στο φεγγάρι, η οποία προγραμματιζόταν το αργότερο για το 2020.{div float:right}{module Google (Τετράγωνο 300χ250 κειμενο)}{/div}
Όπως ανακοίνωσε ο διευθυντής της NASA Μάικλ Γκρίφιν, μια ομάδα τεσσάρων αστροναυτών υπολογίζεται να σταλεί στη Σελήνη μέχρι το 2020 και να παραμείνει εκεί επί μία εβδομάδα, έχοντας στη διάθεση της χρόνο για πειράματα, τετραπλάσιο απ' όσο είχε η αποστολή του Apollo 17. Οι αστροναύτες θα ταξιδέψουν στο φεγγάρι με ένα διαστημόπλοιο που θα κατασκευαστεί με βάση την οικονομικά συμφέρουσα, τεχνολογία των διαστημικών λεωφορείων, τα οποία αποσύρθηκαν το 2010.
Φυσικά για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με το "Σταρ Τρεκ" και την "Οδύσσεια του Διαστήματος" του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, όλα αυτά έχουν ήδη καθυστερήσει. Ποιος δε θυμάται άραγε το όραμα των παιδικών μας χρόνων όταν περιμέναμε εναγωνίως το έτος 2000, και μετρούσαμε πόσων χρόνων θα είμαστε τότε. Ποιος δε θυμάται τους φανταστικούς κόσμους στο βυθό της θάλασσας ή στο μακρινό διάστημα όπου η ανθρώπινη παρουσία θα γινόταν αισθητή με τα κατορθώματα των ηρώων;
Όμως το 2000 ήλθε και παρήλθε, κι ο κόσμος έμεινε μουντός και δίχως ήρωες. Ο κόσμος εξακολουθεί να αναστενάζει και να πολεμά, να ξοδεύει δισεκατομμύρια στους εξοπλισμούς, και ψίχουλα για τη διαστημική έρευνα. Δισεκατομμύρια για σχεδιασμούς ισχύος και ψίχουλα για όσους πεινάνε.
Ασφαλώς η πρόοδος υπήρξε. Το 1970 είχαμε τα "τρανσιστοράκια", εκείνα τα θαυματουργά ραδιόφωνα που έγιναν επιτέλους φορητά. Το 1970 έπρεπε να κάνεις αίτηση για τηλέφωνο για να συνδεθείς το …1975. Σήμερα τα κινητά τα αγοράζεις στο περίπτερο. Σήμερα τα κινητά είναι ΚΑΙ "τρανσιστοράκια". Πόσο ωφέλησε όμως αυτό τον ίδιο τον άνθρωπο στην καθημερινότητά του; Μήπως δεν πρόσθεσε ένα άγχος παραπάνω; Μήπως δεν κατέστη ένα ακόμη έξοδο που επιβαρύνει τον προϋπολογισμό; Μήπως δεν ανησυχούμε για την επίδραση της ακτινοβολίας;
Μήπως άραγε οι άνθρωποι που ζούσαν πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο παρά το ότι δεν είχαν φάρμακα, παρά το ότι πέθαιναν στα 50 τους, παρά το ότι κρύωναν και πεινούσαν, μήπως άραγε, ήταν καλύτερα; Γιατί τότε δεν μπορούσε κανένας να πατήσει ένα κουμπί και να δημιουργήσει την κόλαση σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Γιατί τότε η φύση είχε ακόμη το περιθώριο να επουλώσει τις πληγές που προξενούσε η ανθρωπότητα στην επιφάνειά του. Τώρα πώς να κλείσει η "τρύπα του όζοντος"; Πώς να καθαρίσει η Μεσόγειος από τα πετρέλαια; Πώς να αντιστραφεί το "φαινόμενο του θερμοκηπίου";
Σίγουρα για τις νέες γενιές που μεγαλώνουν στις μεγαλουπόλεις, πέρα και έξω από κάθε φυσιολογική επιρροή, ζώντας σε τσιμεντένια κλουβιά και αναπνέοντας μολυσμένο αέρα, τρώγοντας κρέας που ποτέ τους δεν μπορούν να διανοηθούν ότι προέρχεται από κάποιο ζώο, αφού δεν το βλέπουν να σφάζεται, σίγουρα οι γενιές αυτές δεν γνώρισαν και άρα δεν αναπολούν, αυτό που έζησαν στο σβήσιμό του οι παλιότερες. Κι όλα αυτά στο βωμό μιας τεχνολογικής προόδου που σκοπεύει να βοηθήσει και να προάγει το ανθρώπινο πνεύμα και τον πολιτισμό.
Τελικά ίσως η μόνη λύση να είναι το διάστημα. Όχι γιατί (όπως ανόητα πιστεύουν κάποιοι), θα μετοικήσουμε σε κάποιον άλλο πλανήτη λίγο πριν την τελική καταστροφή. Αυτό είναι αδύνατο. Και αν υποθέσουμε ότι επιβιώνουν κάποιοι τυχεροί κλεισμένοι σε ένα διαστημόπλοιο πόσοι θα είναι; Και θα μπορέσουν να συνεχίζουν 100-200 άτομα την ανθρωπότητα; Όχι βέβαια. Το διάστημα είναι λύση για τον εξής λόγο: Επειδή είναι αχανές και κοστίζει η κατάκτησή του!
Αυτό βασίζεται στην εξής προοπτική: Η ευρωστώτερη βιομηχανία στον κόσμο είναι αυτή των όπλων. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ασχολούνται με αυτή, εργαζόμενοι, παράγοντας προϊόντα τα οποία πρέπει και να καταναλωθούν. Πως όμως καταναλώνεις μια βόμβα; Μα φυσικά ρίχνοντάς τη στο κεφάλι κάποιου. Αν λοιπόν η τεχνολογία μετέθετε το κέντρο βάρους στην έρευνα στο διάστημα η παράμετρος αυτή θα εξέλιπε, αφού τα παραγόμενα προϊόντα θα εκτοξεύονταν στο αχανές του βάθος, αφήνοντας χώρο για μεγαλύτερη παραγωγή!
Το σχέδιο "επιστροφή στη Σελήνη" αναμένεται να κοστίσει περί τα 100 δισ. δολάρια, γεγονός που έγειρε επικρίσεις από μέλη του αμερικανικού Καπιτωλίου που αντέτειναν ότι η κυβέρνηση έπρεπε πρώτα να ανταποκριθεί στις επίγειες δεσμεύσεις της, όπως ήταν για παράδειγμα διάφορες ανθρωπιστικές καταστροφές στη γη ή στους κοινωνικά πιο αδύναμους.. Ξέρουμε όμως ότι αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Διότι αν περίσσευαν τα 100 δις δεν θα πήγαιναν στην τσέπη κανενός φτωχού στον κόσμο.
Τελικά ίσως μόνο οι δυνάμεις της αγοράς, να είναι εκείνες που θα σώσουν το παιδικό όνειρο όσων πιτσιρικάδων κοίταζαν το φεγγάρι εκείνο το καλοκαίρι του 1969.
