Τις σκέψεις και τα συναισθήματα που ένιωσε όταν έμαθε από τον γιατρό του ότι πάσχει από καρκίνο, μας εξιστορεί στο τρέχον τεύχος της «Πνευματικής Ζωής» ο διευθυντής του περιοδικού, Μιχάλης Σταφυλάς

Μαζί με τους αναγνώστες μοιράζεται τον τρόπο που αντιμετώπισε και διαχειρίστηκε από την πρώτη στιγμή την κατάσταση, στέλνοντας παράλληλα μήνυμα αισιοδοξίας και «αγώνα» απέναντι σε οτιδήποτε φαντάζει δύσκολο ή επίπονο. «Τη λέξη “απογοήτευση”, τη διέγραψα», αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του

Μόλις με εξέτασε ο γιατρός και καθίσαμε βιζαβί, τον είδα λίγο δαγκωμένο. Κάτι ήθελε να μου πει και προσπαθούσε να βρει τις λέξεις.

-Ξέρεις, βρίσκω κάτι, αλλά δεν είναι τίποτα.

-Μπορεί νά’ ναι κάτι και ταυτόχρονα να μην είναι τίποτα;

-Είναι αντιμετωπίσιμο...

-Πες το μου γιατρέ πως πάσχω από καρκίνο...

-Κάτι τέτοιο στην αρχή του ακόμα. Αλλά δεν προσδιορίζεται ακριβώς.

-Θα χρειαστεί επέμβαση ή έχει προχωρήσει;

-Μπορεί να γίνεις καλά με επέμβαση που είναι ακίνδυνη. Τον είδα λίγο σκεπτικό, κάτι ήθελε να προσθέσει...

-Να σου πω εγώ τι σε φοβίζει; Τα 93 μου χρόνια...

-Όχι! Όχι! Εγχειρίσαμε και σε μεγαλύτερη ηλικία... Γέλασα.

-Με άλλα μαχαίρια... σφάζουν τους πλήρεις ημερών και με άλλα τους νεότερους. Ο γιατρός, παλιός φίλος, είχε περισσότερο άγχος από μένα.

Και τότε κατάλαβα πως ο άνθρωπος έχει μέσα του μια δυναμική που μένει συχνά αδρανής αλλά έρχεται μια ώρα που χωρίς να το καταλάβει, πετιέται και κυριαρχεί. Καρ-κίνος λοιπόν. Επάρατος νόσος. Και λοιπόν; Τον πολεμάς βασικά με την αισιοδοξία. Μοι-ρασμένη λύπη, μισή λύπη. Και το διαλαλώ σε καθέναν που θα μου τηλεφωνήσει, καθώς η συνηθισμένη πρώτη ερώτηση σε κάθε επικοινωνία είναι:

-Τί γίνεσαι;

Και τότε το ξεφουρνίζω: Καλά είμαι παρέα με ένα καρκίνο παχέως εντέρου. Ο συνομιλητής σιωπά ώσπου να βρει μια λέξη παρηγοριάς. {div float:right}{module Google (Τετράγωνο 300χ250 κειμενο)}{/div}

-Δεν είναι τίποτα. Ο ξάδερφος μου ο δικηγόρος εγχειρίστηκε και τώρα είναι περδίκι. Καθένας έχει και κάποιο φίλο ή συγγενή που είχε καρκίνο και θεραπεύτηκε, φυσικά όλοι φανταστικοί. Της παρηγοριάς - που λέμε...

Εμένα όμως δε μου χρειάζονται οι παρηγοριές, φόρεσα τα φυσεκλίκια του... αντιστα-σιακού και τον πολεμάω αυτόν τον εχθρό μου, με νου και καρδιά.

Ένας φίλος μου καρδιοχειρουργός με συμβούλεψε.

-Δε φαντάζομαι να φοβάσαι να το βάλεις κάτω. Εμείς ανοίγουμε καρδιές και βάζουμε βαλβίδες, τις ξανακλείνουμε και τον στέλνουμε στο σπίτι του.

-Να σου πω κάτι παράξενο, ω καρδιοχειρουργέ μου; Εγώ που αγχωνόμουνα σε κάθε ιατρική εξέταση, τώρα λέω πότε νά’ ρθει η μέρα που κανονίσαμε να μου κάνουνε την εγχείριση. Τι αλλαγή ψυχολογικής... πλεύσης.

Σκέπτομαι: Με βρήκε κάτι. Εντάξει. Να κλάψω επί των ερειπίων; Τί θα κερδίσω; Αν όμως το πάρω απόφαση πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, δε μπορώ να το εμποδίσω. Γιατί λοιπόν να κάμω το κακό χειρότερο και μάλιστα όταν αυτό το κακό μπορεί να νικηθεί; Τη λέξη “απογοήτευση”, τη διέγραψα.

Θυμάμαι τις γοητεύσεις της ζωής και θά’ μουν αχάριστος αν ένα τοσοδά ογκίδιο κατορθώσει να μου τις σβήσει σαν γομολάστιχα. Ζω αυτές τις δύσκολες μέρες μου και τις κάνω εύκολες. Διαβάζω «το ημερολόγιο ενός Νεκροθάφτου» του Ροΐδη και γελάω.

Μερικοί το κρύβουν σαν να είναι ντροπή η καρκινοπάθεια. Ε! Όχι. Δε θα της κάνω τη χάρη. Λέω μπορώ να την αντιμετωπίσω και πιστεύω πως μπορώ. Γι' αυτό και στην ερώτηση των φίλων το τι γίνομαι απαντάω με το «έχω την επάρατο νόσο». Είναι κι αυτό ένα έπαθλο της ζωής από την ανάποδη.

Αν είναι να’ ρθει θε να’ ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει... Αν δεν προσπεράσει «καλή αντά-μωση στα γουναράδικα» - που έλεγε ο Άρης όταν ξεκίναγε μια μάχη...