Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

ev media-logo


Κάποια παιδιά δεν παίζουν... Το νέο άρθρο του Διονύση Παρούτσα

Μας συγκλόνισε όλους η είδηση που ακούστηκε τις προάλλες από την τηλεόραση. Ένας νεαρός 20χρονος, στην Αμερική, αφού σκότωσε τη μητέρα του μέσα στο σπίτι που ζούσαν, πήρε τρία όπλα και φορώντας αλεξίσφαιρο γιλέκο, μάσκα και στρατιωτικό εξοπλισμό, κατευθύνθηκε στο δημοτικό σχολείο όπου η μητέρα του εργαζόταν ως δασκάλα. Πρώτα θύματά του εκεί, ήταν η διευθύντρια και η ψυχολόγος του σχολείου, που έτυχε να τον συνάντησαν στον διάδρομο του σχολείου.

paidia-opla-polemos

Στη συνέχεια εισέβαλε από τάξη σε τάξη, «γαζώνοντας» στην κυριολεξία τα παιδιά, 20 από τα οποία έχασαν τη ζωή τους, 18 στον χώρο του σχολείου και ακόμα 2 στο νοσοκομείο, όπου μεταφέρθηκαν βαριά τραυματισμένα από την επίθεση. Προτού αυτοκτονήσει, πυροβόλησε και κάποιους ενήλικες, δασκάλους και προσωπικό του σχολείου, 6 από τους οποίους είναι νεκροί…

… Στην Αγγλία, από την άλλη, ένας 16χρονος νεαρός κανόνισε με έναν άλλο 14χρονο τη …δολοφονία του μέσω ίντερνετ. Νόμισε ότι αυτά που διάβαζε στα βιβλία ή που παρακολουθούσε στον κινηματογράφο, θα μπορούσαν να γίνουν και πράξη χωρίς καμιά συνέπεια.

Δυο παραδείγματα μονάχα, ένα μικρό δείγμα των θέσης του παιδιού στον πλανήτη μας, εν έτει 2013, όταν κάθε βιαιότητα θα έπρεπε να είχε εκλείψει μετά από όσα έχει τραβήξει η ανθρωπότητα στο πέρασμα της ιστορίας.

Δυστυχώς όμως αθώες ψυχές πληγώνονται ακόμα και από αυτούς που τις «έφεραν» στον κόσμο. Αθώα παιδικά κορμιά γίνονται "επιχειρήσεις» που υπόσχονται καλά κέρδη και αθώα παιδικά μάτια έχουν πάψει πια να δακρύζουν γιατί, απλά, τα δάκρυα τους έχουν στερέψει.

Πολύ - πολύ συχνότερα απ' ότι πιστεύουμε συμβαίνει παιδιά του δρόμου να κακοποιούνται από αστυνομικούς ή να προσλαμβάνονται ως στρατιώτες. Παιδιά, μόλις έξι ετών να εργάζονται αλυσοδεμένα και να εξαναγκάζονται σε πορνεία, ενώ άλλα φυλακίζονται σε απάνθρωπες συνθήκες και μοιράζονται τα ίδια κελιά με ενήλικες. Παιδιά των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών εξυπηρετούν τις σεξουαλικές ορέξεις των γονιών τους και αντί για μια ζεστή αγκαλιά, να ξυλοκοπούνται από αυτούς ενώ δάσκαλοι έχουν το δικαίωμα της σωματικής τιμωρίας!

Μερικά στοιχεία μιας σχετικής έρευνας είναι συγκλονιστικά:

Την τελευταία δεκαετία, περισσότερα από 2.000.000 παιδιά έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια πολέμων, περισσότερα από 4.000.000 έχουν επιβιώσει παρά τον ψυχικό ακρωτηριασμό που υπέστησαν, ένα εκατομμύριο παιδιά έχουν μείνει ορφανά ή έχουν αποχωριστεί τις οικογένειές τους εξαιτίας του πολέμου. Στο Σεράγεβο, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, το 55% των παιδιών έχουν πυροβοληθεί, το 66% έχουν βρεθεί σε τέτοια κατάσταση που πίστεψαν ότι θα πεθάνουν ενώ το 29% νιώθουν αβάσταχτη θλίψη.

Το συγκλονιστικότερο απ' όλα είναι ότι στη Ρουάντα, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60% παιδιά, που ερωτήθηκαν σχετικά, απάντησαν ότι δεν τα ένοιαζε αν θα προλάβαιναν να μεγαλώσουν.

Τα παιδιά είναι ίσως οι καλύτεροι στρατιώτες. Και αυτό γιατί, είναι πιο υπάκουα, δεν αμφισβητούν τις διαταγές και είναι ευκολότερο για τους ανήλικες να τα επηρεάσουν. Το κυριότερο όμως είναι ότι δε ζητούν αμοιβή. {div float:right}{module Google (Τετράγωνο 300χ250 κειμενο)}{/div}

Όπως αναφέρεται σε σχετική έκθεση του ΟΗΕ, παιδιά κάτω των 15 ετών υπηρετούν σε τακτικές ή παραστρατιωτικές δυνάμεις σε τουλάχιστον 25 εμπόλεμες ζώνες. Η αναγκαστική στρατολόγηση γίνεται πολύ συχνά με την τακτική της σκούπας. Παιδιά, αρπάζονται δια της βίας από τα σπίτια, τις εκκλησίες, τα σχολεία ακόμα και τα παιδικά πάρτι.

Η παιδικότητα του "παιδιού στρατιώτη» δεν πρέπει απλά να εξαφανιστεί. Πρέπει να συνθλιβεί. Και για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει τα παιδιά αυτά, να υποστούν σκληρά βασανιστήρια, όπως για παράδειγμα να προβούν σε ωμότητες ακόμα και εναντίον των οικογενειών τους.

Στη Σιέρα Λεόνε, η παραστρατιωτική οργάνωση, Ενωμένο Επαναστατικό Μέτωπο ανάγκασε τα παιδιά που είχε συλλάβει να εκτελέσουν τους συγγενείς τους.

Κι αν αυτά φαίνονται μακρινά και δύσκολα μας αγγίζουν, ας ρίξουμε μια ματιά και στη χώρα μας. Τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά που ζουν και εργάζονται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στους δρόμους, σύμφωνα με τελευταία μελέτη της ΑΛΚΟ που έγινε για λογαριασμό της UNICEF, υπολογίζεται ότι φθάνουν τις 5. 800.

Η ηλικιακή τους ομάδα κυμαίνεται από 2-15 ετών, είναι ολοένα και περισσότερο ελληνόπουλα και όχι παιδιά μεταναστών, ενώ σύμφωνα με τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις αποφέρουν περίπου 30 εκ. ευρώ το μήνα στους εργοδότες τους. Από αυτά το 61% είναι αγόρια ενώ το 10% εξ αυτών είναι ηλικίας έως 5 ετών.

Τα παιδιά αυτά δραστηριοποιούνται σε όλο το Λεκανοπέδιο. Κατοικούν σε υπόγεια, σκηνές, πρόχειρους καταυλισμούς, ακόμα και σε βαγόνια, εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα κ. λ. π. ενώ το 2% δηλώνουν άστεγα. Πολλά δηλώνουν ότι τους επιβάλλονται τιμωρίες αν δεν θελήσουν να πάνε για δουλειά ή κάνουν μικρή είσπραξη. Εκτός από το ξύλο, αναφέρουν και άλλες τιμωρίες. Αν δεν δουλέψουν, οι εργοδότες δεν τους δίνουν φαγητό και τα απειλούν να τα διώξουν από το μέρος που διαμένουν. Η μέση ημερήσια είσπραξη κάθε παιδιού ανέρχεται σε 20 έως 25 ευρώ.

Τι γίνεται όμως με το ίντερνετ στην Ελλάδα; Σύμφωνα με άλλη έρευνα, που έγινε σε 200 σχολεία δυο στα δέκα παιδιά έχουν κάνει αγορές μέσω Internet, πληρώνοντας είτε με αντικαταβολή (56%) είτε με πιστωτική κάρτα (44%). Κάποιες φορές, η χρήση της πιστωτικής γίνεται εν αγνοία των γονιών. Οκτώ στα δέκα παιδιά είναι χρήστες του νέου μέσου. Η πλειοψηφία αυτών χρησιμοποιούν το Internet αρκετά συχνά (63%) ενώ τρία στα δέκα παιδιά το χρησιμοποιούν καμία επιτήρηση και το έμαθαν μόνα τους.

Όλοι οι γονείς θέλουμε να προσφέρουμε στο παιδί μας, όλα όσα χρειάζεται για να γίνει ένας ευτυχισμένος ενήλικας αλλά και ένα χρήσιμο μέλος της αυριανής κοινωνίας.

Παρακάτω, ακολουθούν δέκα χρυσοί κανόνες, του Αμερικανού καθηγητή παιδιατρικής και ψυχολογίας, Berry Brazelton, για να γίνουμε καλύτεροι γονείς:

1) Πρέπει να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Καλό θα ήταν να αποφεύγουμε τα κηρύγματα και να δείχνουμε προσοχή στις ανησυχίες του.

2) Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Σταματήστε να ελπίζετε ότι θα κάνετε τα πάντα τέλεια. Δεν θα σας ανταμείψουν, αντίθετα, θα φροντίζουν να σας υπενθυμίζουν τις αποτυχίες σας.

3)Πείτε ναι στις παραδόσεις. Αδράξτε ευκαιρίες για συνεύρεση μαζί τους, στο πρωινό ή το μεσημεριανό. Χαρείτε τις γιορτές με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Επιδιώξτε τις συναντήσεις με τους παππούδες και τις γιαγιάδες.

4) Η πειθαρχία είναι σημαντική. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τα όρια τους αλλά σε καμία περίπτωση η πειθαρχία δεν είναι συνώνυμο της τιμωρίας.

5) Ψάξτε τις αιτίες της συμπεριφοράς του. Μάθετε να ξεχωρίζετε τις πραγματικές αιτίες που κρύβονται πίσω από τη συμπεριφορά του παιδιού σας και μην μένετε στις επιφανειακές αντιδράσεις.

6) Μην σπαταλάτε ενέργεια για ασήμαντα πράγματα! Η παραμικρή αταξία δεν πρέπει να γίνεται θέμα. Ξεκαθαρίστε ποιες συμπεριφορές θεωρείτε απαράδεκτες (πχ παιχνίδια με σπίρτα) αλλά αφήστε το να αποφασίσει μόνο του πόσο θα φάει

7) Προσπαθήστε να είστε δίπλα του! Όταν είναι στεναχωρημένο, ρωτήστε το τι έχει, μιλήστε του, δείξτε του πόσο συμμερίζεστε το πρόβλημα του.

8) Παρατηρείστε το παιδί σας. Ένα άτονο πρόσωπο, το απόμακρο βλέμμα, οι σκυφτοί ώμοι, είναι σημάδια ενός μηνύματος. . . . (Όχι δεν θέλω!).

8) Τα παιδιά κάνουν ότι κάνετε. Εάν πείτε στο παιδί σας να μη μιλά άσχημα και εσείς σε ένα δευτερόλεπτο αρχίσετε να βρίζετε. . . το παιδί θα κάνει ακριβώς αυτό που κάνετε. Με λίγα λόγια το παιδί θυμάται τη συμπεριφορά και όχι τα λόγια σας.