Σκοτούρες για τα πάθη μου,
θολούρα στο κεφάλι.
Δεν έφταιξα στα λάθη μου,
μα φταίξανε οι άλλοι..
Οι σκέψεις μου μια θύελλα.
Κι ένα μονάχα ξέρω.
Τον κόσμο όλο ήθελα
στα μέτρα μου να φέρω!
Αλλάξανε τα μέρη μου..
Πώς να τα συνηθίσω;
Ας πέρναγε απ’ το χέρι μου,
στον χρόνο να γυρίσω..
Να βγω να ψάξω με δαδί
να βρω μια χαραμάδα,
που είναι ανθρώποι… που Θεοί…
που είναι η Ελλάδα..!
Πνιγμένος απ’ το δίκιο μου.
Στέκω αγανακτισμένος..
Κι αυτός πιο κει απ’ τον ίσκιο μου
με βλέπει σαστισμένος.
Μου κάνει έναν μορφασμό.
Και εγώ τον πλησιάζω.
Δεν θέλω να τον ξαναδώ!
Και τον καθρέφτη σπάζω!!