«Καλέ, αλήθεια είναι. Το είδα και στην τηλεόραση»! Με τη συγκεκριμένη φράση, κάποιοι επιχειρηματολογούσαν, την εποχή που η ιδιωτική τηλεόραση επιχειρούσε εισβολή στη ζωή μας και κατάφερνε να συντρίψει κάθε ίχνος λογικής, δημιουργώντας αυτό που γνωρίζουμε ως «τηλεοπτικό κοινό».

Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια. Η δύναμη της τηλεόρασης αυξήθηκε αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με το νοητικό επίπεδο του κοινού της. Πλέον είναι σαφές ότι το κοινό της αποτελούν άτομα με εξαιρετικά χαμηλό δείκτη ευφυΐας, ώστε ανενόχλητα να δέχονται όλο το σκουπιδαριό που προβάλλεται καταιγιστικά. Η τηλεόραση διαμόρφωσε το κοινό της, συνεχίζει να το καθοδηγεί και το τρέφει με όλο και χαμηλότερης ποιότητας προγράμματα και επιλογές, ώστε να το κρατάει δέσμιο στην προσπάθεια τόνωσης των διαφημιστικών κερδών.

Όλα αυτά τα γνώριζα πολύ καλά. Απλώς επιβεβαιώθηκαν, για μια ακόμα φορά τη Μεγάλη Εβδομάδα, όταν σκέφτηκα -ατυχής σκέψη- να παρακολουθήσω ειδήσεις σοβαρού (όπως φημολογείται) καναλιού. Το δελτίο έπλεε σε πελάγη δράματος, λαϊκισμού και παραπληροφόρησης. Αυτά, δηλαδή, που εντυπωσιάζουν το κοινό. Η πρώτη είδηση με άφησε ανεπηρέαστο, αφού έκανε λόγο για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας. Σιγά το καινούριο! Η τηλεόραση οδηγεί τη χώρα σε χρεοκοπία πιο συχνά και από τον Τσίπρα. Η δεύτερη με έκανε να σκεφτώ -επίσης ατυχής σκέψη- ότι οι εγχώριοι τηλεοπτικοί σταθμοί απόκτησαν χιούμορ, αφού έκανε λόγο για την απόλυση μερικών χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων. Το επικείμενο γεγονός παρουσιαζόταν με έντονα δραματικό τρόπο. Αναφορές για το Δημόσιο που διαλύεται, το Δημόσιο που θα αποκτήσει κενά και δε θα μπορεί να εξυπηρετήσει πλέον τους πολίτες, δημιουργούσαν εξαιρετικά τραγική κατάσταση. Γέλασα με την καρδιά μου. Μα είναι δυνατόν να διαλυθεί το Δημόσιο; Κάτι διαλυμένο, μπορεί να διαλυθεί; Είναι δυνατόν να ανησυχεί κάποιος για την εξυπηρέτηση των πολιτών σε μια χώρα που η «εξυπηρέτηση του πολίτη» θεωρείται κορυφαίο ανέκδοτο; Τι γέλιο; Να είναι καλά οι άνθρωποι, σκεφτόμουν.

Αυτά με έφαγαν. Γιατί ο σοφός λαός το λέει: «μη γελάς πολύ, ξινά θα σου βγουν»! Το σοφό λαό, όμως, συχνά τον υποτιμάμε και αδιαφορούμε για τις σοφίες που λέει και που κάνει και οι οποίες μας έφτασαν εδώ που είμαστε. Να μην τα πολυλογώ, κάπως έτσι, μεταξύ δακρύων από τα γέλια και μιας κράμπας στο στομάχι από την ίδια αιτία, έφτασε η ώρα της τρίτης είδησης. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν καθόλου συγκεντρωμένος, οπότε δεν κατάλαβα πώς η ιδιαίτερα σοβαρή εκφωνήτρια πέρασε στο θέμα της Μεγάλης Εβδομάδας, της εβδομάδας των Παθών. Κι εκεί που κάτι έλεγε για κατάνυξη και άλλα τέτοια, η εκφωνήτρια εξαφανίζεται από την οθόνη και τη θέση της παίρνουν σκηνές από τα Πάθη. Αλήθεια! Ο Χριστός να ευλογεί τους μαθητές, άλλος Χριστός -πιο μελαχρινός αυτός- να κουβαλάει το σταυρό του μαρτυρίου, ένας άλλος Χριστός να σταυρώνεται κι ένας άλλος, που μάλλον ήταν ο πρώτος, να κατεβαίνει από το σταυρό. Σοκ!

Τα γέλια κόπηκαν διαμιάς. Πάγωσα. Το υπέροχο ροδαλό χρώμα μου πρέπει να εξαφανίστηκε από τις παριές μου δίνοντας τη θέση του σε ένα εκρού του νεκρού. Μη χειρότερα! Σε ποιους αναφέρονται; Δηλαδή, ο μέσος τηλεθεατής αδυνατεί να κατανοήσει ακόμα και το πιο απλό που του λένε και χρειάζεται τη βοήθεια της εικόνας; Μέχρι τώρα είχαμε τα δελτία καιρού. Ο μετεωρολόγος λέει ότι θα χιονίσει, θα βρέξει, θα έχει ισχυρούς βοριάδες, θα έχει καλοκαιρία και την ίδια στιγμή η οθόνη προβάλλει εικόνες με τα αντίστοιχα καιρικά φαινόμενα, ώστε ο κάθε ηλίθιος που παρακολουθεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Σκέφτομαι ότι αν συμβεί κάποιο λάθος, θα γελάσει κάθε πικραμένος. Τι θα γινόταν άραγε στην περίπτωση που ο μετεωρολόγος ενημέρωνε για επερχόμενο καύσωνα αλλά την ίδια στιγμή, από λάθος, η εικόνα έδειχνε χιονιά;{div float:right}{module Google (Τετράγωνο 300χ250 κειμενο)}{/div}

Και καλά να δείχνουν πλάνα αρχείου και για τον καιρό και για φόνους και για σεισμούς και για λιμούς και για καταποντισμούς, αλλά και για το Θείο δράμα; Μα δεν έχουν το Θεό τους οι αθεόφοβοι; Όλους αυτούς τους πανηλίθιους που τους παρακολουθούν δεν τους σκέφτονται; Να βγαίνουν την άλλη μέρα και να λένε ότι είδαν τη Σταύρωση ή την Ανάσταση live στο αγαπημένο κανάλι τους; Κι άντε στο τηλεοπτικό κοινό να μη δείχνουν κανέναν σεβασμό, επειδή η βλακεία δε χρειάζεται σεβασμό, αλλά πουθενά σεβασμό; Τουλάχιστον, ας έγραφαν μια προειδοποίηση του στιλ «πλάνα από την κινηματογραφική ταινία του τάδε ή του δείνα», να μην αφήνουν τη φαντασία του κάθε βλαμμένου να τρέχει ασυλλόγιστα. Γιατί ο κάθε βλαμμένος που παρακολουθεί τηλεόραση είναι πιθανό να έχει και την απορία: «μα καλά, χάθηκε ο κόσμος να μας δείξουν και μια συνεντευξούλα του Πόντιου Πιλάτου;» ή «μα καλά, αυτός ο Αυτιάς δεν την πήρε είδηση την αδικία, να καλέσει τον Άννα και τον Καϊάφα και να τους ξετινάξει στις ερωτήσεις;».

Από την άλλη, είναι απολύτως λογικό μέσα στον απόλυτο παραλογισμό. Η τηλεόραση μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μέσο απόλυτης γελοιότητας, χυδαιότητας και ακραίου λαϊκισμού. Πόσοι από εκείνους που παρακολουθούν και άρα αντέχουν την αθλιότητα, την ασχήμια, τις κραυγές τουρκικών σειρών, «ενημερωτικών» εκπομπών της πρωινής ή μεσημεριανής ζώνης, τις ανοησίες του κάθε «επώνυμου», έχουν την πνευματική δυνατότητα να αντιληφθούν κάτι άλλο, πέρα από εικόνες; Πόσοι από αυτούς μπορούν να αντιληφθούν το Θείο Δράμα ως κάτι πνευματικό, ως κάτι διαφορετικό από ένα πλάνο ταινίας;

Ε λοιπόν, η τηλεόραση είναι γι αυτούς και καλά κάνει και τους υποτιμά σε τέτοιο βαθμό. Και δε μου φαίνεται καθόλου παράξενο σε συζητήσεις βλαμμένων τηλεθεατών, ανάμεσα σε σχόλια για το Σουλεϊμάν, τον Αυτιά, το Λάκη και την Αννίτα, να ακούγεται πλέον κι αυτό: «Καλέ, σου λέω αλήθεια είναι! Αναστήθηκε! Το είδα και στην τηλεόραση»!!!

Ο κ. Ζάχος δεν αισθάνεται την παραμικρή συμπόνια για τους τηλεθεατές και φροντίζει να το δείχνει.

http://sotiriszachos.blogspot.com