«Μακριά κι αγαπημένοι»! Λατρεύω τη συγκεκριμένη ρήση, όσο τίποτε άλλο, αυτή την περίοδο. Δηλαδή, για να καταλάβετε, αν υπήρχε τέτοια ανάρτηση στο fb, θα έμπαινα ολημερίς, ολαπογευματίς και ολονυχτίς και θα την τάραζα στο «like». Τόσο πολύ.
Θα σκέφτεστε τι με έπιασε. Τίποτε ιδιαίτερο. Τα γνωστά. Χιλιάδες νέοι κατάφεραν -κάποιοι μετά κόπων και βασάνων, κάποιοι άλλοι τελείως αβασάνιστα- να εισαχθούν στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με λίγα λόγια, είναι πλέον φοιτητές. Αυτό είναι πολύ καλό πράγμα. Και γι αυτούς και για μένα. Σκέφτομαι: «Ωραία, έφυγαν και ΚΥΡΙΩΣ θα με αφήσουν στην ησυχία μου, για να ασχοληθώ με την επόμενη φουρνιά»!
Ουτοπικό. Δεν περνάει καλά καλά μια εβδομάδα φοιτητικής ζωής και τσουπ… πάρτους πίσω στη γενέτειρα. Θα μου πείτε ότι τα παιδιά μπορεί να επιθύμησαν τα χάδια της μαμάς, τα κεφτεδάκια της γιαγιάς, την κουμπάρα από το χωριό ή έστω την εκπληκτικής ποιότητας διασκέδαση που προσφέρουν οι εκατοντάδες, εξαιρετικής πρωτοτυπίας, καφετέριες της coffee city στην οποία ζούμε. Αυτό από μόνο του δε θα με ενοχλούσε. Καθόλου. Με ενοχλεί ότι η επιστροφή τους περιλαμβάνει και επίσκεψη στον πρώην καθηγητή τους. Δηλαδή, σε εμένα.
Ούτε κι αυτό θα με πείραζε. Το να με επισκεφτεί κάποιος από τα παλιά δεν είναι ιδιαίτερα βδελυρό. Ο άνθρωπος μπορεί να θέλει να μου ανακοινώσει τα κατορθώματά του. Να μου μιλήσει για τις ακαδημαϊκές επιτυχίες του. Να μου εκμυστηρευτεί ότι είναι υποψήφιος για Nobel. Αλλά το να έρχεται μόνο και μόνο για να μου πει ότι είναι φοιτητής (αυτός και άλλοι τετρακόσιες χιλιάδες, χωρίς τους αιωνίους), ότι έφυγε για πέντε μέρες και του έλλειψε το φροντιστήριο, οι παλιόφιλοι (όχι αναγκαστικά παλιοχαρακτήρες), τα παλιοστέκια (ισχύει η προηγούμενη παρατήρηση), ε αυτό είναι… βδελυρό.
Το μόνο που σκέφτομαι τότε είναι: «άλλη μια θέση στο πανεπιστήμιο κατασπαταλημένη»! Ναι, σπαταλημένη και μάλιστα «κατα». Δεν έχουν καταλάβει το παραμικρό. Δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να είσαι φοιτητής, τι σημαίνει πανεπιστήμιο, τίποτα. Φεύγουν για να σπουδάσουν, για να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, για να γνωρίσουν νέες νοοτροπίες και τελικά το μόνο που κάνουν είναι να σβήνουν μέρες για να επιστρέψουν στα παλιά και τετριμμένα.
Ακόμα κι όταν βρίσκονται στην πόλη των σπουδών τους έρχονται σε επαφή με άτομα που γνώριζαν από παλιά. Καθετί καινούριο το φοβούνται, το απεχθάνονται, το αποφεύγουν. Κι όχι μόνο αυτό. Το χαίρονται κιόλας. Συναναστρέφονται με τους ίδιους και τους ίδιους και να τα check in, και να οι selfies και να η χαρά να τρέχει από τα μπατζάκια.
Τραγικό και αηδιαστικό. Μα γι αυτό έγινες φοιτητής βρε άνθρωπε; Βάλε την γκλάβα σου να δουλέψει έστω και στο ελάχιστο. Φοιτητής έγινες για να αποκτήσεις εφόδια που θα σου εξασφαλίσουν το μέλλον. Αν βέβαια, πέρασες σε μια σχολή του κ@#ου, δεν πρόκειται να αποκτήσεις τίποτα και ποτέ. Οπότε μήπως να στρώσεις τον κ@#ο σου και να προσπαθήσεις πάλι για κάτι καλύτερο; Φοιτητής έγινες για να ανοίξεις τους ορίζοντές σου. Κι αυτοί δε θα ανοίξουν αν συνεχίσεις την παρέα με όσους γνώριζες από παλιά.
Αυτοί ό,τι είχαν να σου δώσουν, σου το έδωσαν. Οπότε δεν ανοίγεις τα στραβά σου να βρεις κάτι καινούριο, πιο αξιόλογο, πιο ανατρεπτικό, πιο εποικοδομητικό, πιο… φευγάτο; Φοιτητής έγινες για να καταλάβεις τι θα απαιτήσει -καλύτερα τι ήδη απαιτεί- η ζωή από σένα. Για να συνειδητοποιήσεις ότι όλα γύρω σου θα τρέχουν (ακόμα και οι καθηγητές σου) χωρίς να περιμένουν πότε θα το καταλάβεις εσύ, πότε θα προσαρμοστείς εσύ, πότε θα ξεκουνηθείς εσύ, με απλά λόγια, πότε θα ξυπνήσεις από τον ύπνο της καλοπέρασης.
Φοιτητής έγινες για να ανεξαρτητοποιηθείς. Να δεις μέχρι πού φτάνεις, να εντοπίσεις τα όριά σου, να οργανώσεις τη ζωή σου, να ξεφύγεις από το «προδέρμ» στο οποίο έχεις εθιστεί. Όλα τα άλλα είναι μπούρδες και χάσιμο χρόνου. Και χρήματος βέβαια. Φοιτητής έγινες για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Έγινες για να επαναστατήσεις, να αμφισβητήσεις, να αναθεωρήσεις, να έρθεις σε ρήξη με καθετί που σε κρατάει όμηρο της στασιμότητας.
Φοιτητής έγινες για να κοιτάς μπροστά κι όχι για να μένεις πίσω. Φοιτητής έγινες για να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα, για να αποκτήσεις εμπειρίες αυτονομίας, οργάνωσης, προσπάθειας.
Φοιτητής δεν έγινες για να ξεκουραστείς. Δεν έγινες για να διασκεδάζεις. Δεν έγινες για να χάνεις το χρόνο σου με άτομα που τα έχουν χαμένα. Δεν έγινες για να διαιωνίσεις έναν τρόπο ζωής και σκέψης που είναι βουτηγμένοι στο συντηρητισμό.
Γιατί, αν γι αυτά τα τελευταία έγινες φοιτητής, άστα να πάνε. Και σε λίγο δε θα είναι μόνο ο Χαράλαμπος που θα τα κλαίει. Θα είσαι κι εσύ για τις χαμένες ευκαιρίες. Θα είναι κι ο καημένος ο γονιός που θα κλαίει με μαύρο δάκρυ τα χρήματα που σπατάλησε για σένα.
Πολλοί πέρασαν φέτος στο πανεπιστήμιο. Λίγοι ξέρουν και γιατί. Ε, με αυτούς δεν έχω κανένα πρόβλημα να ξαναβρεθώ. Άλλωστε είναι ελάχιστοι.
Ο κ. Ζάχος είναι καθηγητής στο
φροντιστήριο «άποψη» της Λάρισας
http://sotiriszachos.blogspot.com/
