Αργεντινή! Χώρα του αργύρου -εξ ου και το όνομά της, από το πολύτιμο μέταλλο που προμηθεύονταν οι πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στην περιοχή -χώρα των αντιθέσεων (γνώρισε μεγάλη ευημερία αλλά και μεγάλη φτώχεια στο πέρασμα των χρόνων), χώρα της αμφιλεγόμενης «αγίας των φτωχών» Εβίτας Περόν, χώρα του ποδοσφαίρου… χώρα που αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τα δεινά της όταν τα τελευταία χρόνια η διεθνής αδιαφορία στεκόταν απέναντί της σκληρή και απειλητική και για ό,τι μας αφορά εδώ…χώρα του τάνγκο.
Ο χορός είναι έκφραση. Όπως βάζουμε λέξεις στη σειρά για να εκφράσουμε σκέψεις και συναισθήματα έτσι ενώνουμε βήματα για να χορέψουμε. Ο Αρντ Βέζεμαν, δημοσιογράφος και ειδικός σε θέματα χορού, διατύπωσε την άποψη ότι ο χορός είναι φτιαγμένος για τους φτωχούς, ως μια διαχρονική ανθρώπινη συμπεριφορά που παράγει μιαν ιδιότυπη μορφή ευτυχίας. Δεν είναι τυχαίο που το τάνγκο ανάβλυσε μέσα από τους ήχους του μπαντονεόν, του θεωρούμενου και ως ακορντεόν των φτωχών. Και διόλου τυχαίο που γεννήθηκε κάπου στα τέλη του 19ου αι. στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, κάτω στο λιμάνι της πόλης με τα μπαρ και τα πορνεία όπου κατοικούσαν μαστροποί και πόρνες αλλά και άνθρωποι της εργατικής τάξης και μετανάστες.
Είναι ο χορός που προήλθε από μουσικές και χορούς άλλων πατρίδων, με έντονο το ερωτικό στοιχείο. Ένας αρσενικός χορός στη βάση του, εσωστρεφής. Ο χορός του μοναχικού άνδρα που εκφράζει την νοσταλγία του για μια γυναίκα, το ανικανοποίητο του έρωτά του. Στην αρχή χορευόταν μόνο από άνδρες ακριβώς γιατί θεωρούταν προκλητικός χορός και το ζευγάρι έπρεπε να χορεύει σφιχταγκαλιασμένο. Πολεμήθηκε από την εκκλησία και την αστυνομία και οδήγησε τους tangueros να τον χορεύουν σε σκοτεινά και κρυφά μέρη προσδίδοντάς του έτσι ένα μοναδικό πάθος και δημιουργώντας ένα μύθο γύρω του. Με τα χρόνια άρχισε να απενοχοποιείται και να γίνεται αποδεκτός ακόμα και στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης.
Ο Ερνέστο Σάντος Ντισέπολο, συνθέτης, έχει πει ότι το τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που χορεύεται. Για πολλούς από εμάς που χορεύουμε τάνγκο -ή όποιον άλλο χορό επιλέγει κανείς για να εκφραστεί- θέλω να πιστεύω ότι είναι και μια χαρούμενη σκέψη που χορεύεται. Εμείς άλλωστε ως Έλληνες που ξέρουμε από χορούς αρσενικούς, σαν αυτόν του Ζορμπά που μας έμαθε ο Καζαντζάκης, χορεύουμε τον πόνο, ίδια με τη χαρά. Ο Ζορμπάς δε φοβάται, δεν τα χάνει, χορεύει γιατί του αρέσει η ζωή. Ο χορός μπορεί να μετουσιώσει τη θλίψη σε χαρά, να γίνει η φωνή της βουβής θλίψης, η κίνηση της ασυγκράτητης χαράς. Θλίψη και χαρά. Ζωή. Και ο χορός είναι ζωή. Γιατί είναι κίνηση. Και όπως η ζωή, θέλει ψυχή να δώσεις.
Σήμερα, μια εποχή δύσκολη για τις ανθρώπινες σχέσεις όπως και να το κάνουμε, όπου οι ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, το τάνγκο είναι και μια πρόκληση. Ένας χορός που μας πηγαίνει στις αρχέγονες αλήθειες της σχέσης δυο ανθρώπων.
Εκείνος… οδηγεί αποφασιστικός και δυνατός.
Εκείνη… ακολουθεί, αφήνεται, χωρίς να ξέρει το επόμενο βήμα.
Το απρόβλεπτο δένει με το γενναίο και καταλήγει σε κάτι αρμονικό.
Σε μια τέτοια δύσκολη εποχή, δεν πρέπει να κρατάμε μέσα μας τίποτα που να μας φθείρει. Ο πόνος πρέπει να μοιράζεται για να λιγοστεύει και η χαρά επίσης για να μεγαλώνει. Ό,τι μας πονά πρέπει να εκλογικεύεται για να μετριάζεται.
«Φωνάζουμε» τον πόνο για να φύγει, τον γελάμε για να μεταμορφωθεί, τον τραγουδάμε να ξεχαστεί, τον χορεύουμε, τον γράφουμε… για να λυτρωθούμε.
Για να βρει χώρο η χαρά που τόσο έχουμε ανάγκη.
Της Κατερίνας Μπούκα
