Ο Γάλλος αμυντικός μέσος και αργότερα προπονητής Εμέ Ζακέ γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1941, στο Σελ-σου Κουζάν, κοντά στο Σεντ Ετιέν.
Στη διάρκεια της καριέρας έπαιξε στις μισητές Σεντ Ετιέν – Λυόν. Ύστερα από μια περιπλάνηση σε συλλόγους, ανέλαβε την Εθνική Γαλλίας μετά την αποτυχία πρόκρισης στο Μουντιάλ 1994 και την οδήγησε στην κατάκτηση του επόμενου (1998)!
Καριέρα στους εχθρούς
Ερασιτεχνικά πρωτόπαιξε μπάλα στον σύλλογο της γενέτειράς του, την Σελ-σου Κουζάν, το 1958, ενώ εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο. Εκεί τον εντόπισε ο πιο επιτυχημένος σύλλογος της εποχής η Σεντ Ετιέν και παρέμεινε εκεί για 12 χρόνια.
Κατέκτησε το πρωτάθλημα της β’ κατηγορίας το 1963 και την επόμενη χρονιά το σαμπιονά (1964) και συνολικά 5 φορές (1967, 1968, 1969, 1970). Επίσης, κέρδισε 2 Κύπελλα (1968, 1970) και 3 Σούπερ Καπ (1967, 1968, 1969). Ακολούθησε μια διετία στην αιώνια αντίπαλο, Λιόν, όπου έκλεισε και την ποδοσφαιρική του καριέρα, το 1975.
Ο Ζακέ προπονητής
Στην εθνική αγωνίστηκε μόλις σε δύο παιχνίδια, το 1968, για τα προκριματικά του Μουντιάλ του Μεξικού. Ακολούθησε καριέρα προπονητή: έμεινε 4 4 χρόνια στην Λιόν και από το 1980 για 9 χρόνια μεγαλούργησε στον πάγκο της Μπορντό. Οδήγησε τους “Γιρονδίνους” σε 3 πρωταθλήματα (1984, 1985, 1987), 2 Κύπελλα (1986, 1987), 1 Σούπερ Καπ (1987), αλλά και 2 ευρωπαϊκούς ημιτελικούς. Ακολούθησαν η Μονπελιέ και η Νανσί και το 1993 η εθνική Γαλλίας.
Ο Ζακέ "πετεινός"
Το 1991, ο Ζακέ, δέχτηκε μια θέση στο Εθνικό Κέντρο Τεχνικής και το 1992 διορίστηκε βοηθός του τότε ομοσπονδιακού προπονητή, Ζεράρ Ουγιέ. Τον διαδέχθηκε, ως προσωρινός (Δεκέμβριος 1993) μετά την οδυνηρή εντός έδρας ισοπαλία, με τη Βουλγαρία, που άφησε εκτός Μουντιάλ τους Γάλλους. Μ' αυτόν στον πάγκο οι “Πετεινοί” δημιούργησαν αήττητο ρεκόρ 30 αγώνων, πετυχαίνοντας και ορισμένα εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως η νίκη επί της Ιταλίας στην Νάπολι… έτσι μονιμοποιήθηκε.
Στην κορυφή, παρά τη χλεύη
Δεν υπολόγισε ονόματα και καριέρες και έχτισε μια ομάδα σχεδόν απ’ την αρχή, αποκλείοντας αστέρες όπως οι Ερίκ Καντονά (!), Ζινολά και Ζαν Πιερ Παπέν. Παρά τα αρχικά άσχημα αποτελέσματα και εμφανίσεις δημιούργησε ένα αξιοζήλευτο σύνολο γύρω από τον Ζινεντίν Ζιντάν τον οποίο “επάνδρωσε” με ποδοσφαιριστές όπως οι Ντεσάν, Πετί και Μπλαν... ίσως η καλύτερη γαλλική εθνική όλων των εποχών.
Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι τον κορόιδευαν για την βαριά επαρχιώτικη προφορά του, αλλά και ορισμένες ποδοσφαιρικές του επιλογές, με αποτέλεσμα ειδικά, πριν το Μουντιάλ οι σχέσεις του με τον τύπο και ιδιαίτερα την εφημερίδα «Λ’ Εκίπ» να έχουν φθάσει στο χειρότερο σημείο. Προπονητής και άνθρωπος χαμηλών τόνων, αντιμετωπίστηκε πολλές φορές με χλεύη από τους συμπατριώτες του, όμως μετά τη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου η εφημερίδα τού ζήτησε συγνώμη. Μετά το πέρας της διοργάνωσης, αποχώρησε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και ανέλαβε τεχνικός διευθυντής της Γαλλικής Ομοσπονδίας, έως το 2006, όταν και συνταξιοδοτήθηκε.
Το Μουντιάλ της Γαλλίας
Οι “τρικολόρ” έπαιξαν κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο και δίκαια κατέκτησαν το Παγκόσμιο κύπελλο του 1998 που διεξήχθη στην χώρα τους. Στη φάση των ομίλων έκαναν το 3Χ3, επικρατώντας κατά σειρά της Ν. Αφρικής (3-0), της Σ. Αραβίας (4-0) και της Δανίας (2-1).
Στη φάση των «16», η εξαιρετική αμυντικά Παραγουάη έβαλε “μπελάδες” στη Γαλλία, που τελικά προκρίθηκε με γκολ του Μπλαν στην παράταση. Στα προημιτελικά, μετά το 0-0, οι Γάλλοι προκρίθηκαν επί των Ιταλών στα πέναλτι με 4-3, ενώ στα ημιτελικά παρά το 0-1 των θαυμάσιων Κροατών, ο Τουράμ με δύο γκολ έστειλε στον τελικό τη Γαλλία. Ο Ρονάλντο στον τελικό είχε προβλήματα τόσο τραυματισμού, όσο και διαταραχές στομαχικές (και πυρετό λένε), όμως οι μάνατζερ και οι εταιρίες συμφερόντων πίεζαν να παίξει.
Με το “φαινόμενο” παρών-απών η Γαλλία έκανε πάρτι και κέρδισε πολύ εύκολα με 3-0 (Ζιντάν (2), Πετί), κατακτώντρας έτσι για πρώτη και μοναδική το βαρύτιμο τρόπαιο. Ο Ζακέ αναδείχθηκε κορυφαίος Εθνικός Προπονητής του 1998 από τον Διεθνή Οργανισμό Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου, Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής το 1998, προβιβάσθηκε σε Αξιωματικό το 2007, ενώ τέλος, το γαλλικό περιοδικό Onze τον ανακήρυξε κορυφαίο προπονητής του 1998.
