Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

ev media-logo


"Η εθνική επανάστασις". Ο Διονύσης Παρούτσας γράφει με αφορμή τα 53 χρόνια από τη Χούντα των Συνταγματαρχών

"Tο υπουργείον Eσωτερικών κατήρτισε διάταγμα, δια του οποίου καθορίζονται αι εθνικαί εορταί και αι εορταί τοπικής σημασίας. Δημόσιαι εορταί εθνικών επετείων πανελληνίου σημασίας ορίζονται η 25η Μαρτίου, η 28η Οκτωβρίου και η 21η Aπριλίου, κατά τον εορτασμόν των οποίων λαμβάνουν μέρος όλαι αι συντεταγμέναι κρατικαί εξουσίαι. Εορτάζονται επίσης με την συμμετοχήν όλων των δημοσίων υπηρεσιών η 1η Ιανουαρίου, η 21η Μαΐου, ονομαστική εορτή του Βασιλέως, και η 29η Αυγούστου, ως τριπλή εορτή της πολεμικής αρετής των Ελλήνων".750

Για όσους είναι λίγο πάνω από τα πενήντα πέντε σήμερα μια παρόμοια ανακοίνωση φέρνει στο νου τα εφηβικά και νεανικά τους χρόνια. Τότε που παρόμοιες ανακοινώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο και η προσπάθεια στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας ήταν εμφανής σε κάθε εκδήλωση.

Την Τρίτη 21/4/2020 "γιορτάζουμε" την επέτειο της ίδρυσης της επτάχρονης δικτατορίας στη χώρα μας η οποία τόσα δεινά σώρευσε στον ελληνικό λαό. Ίσως υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι ένας "Παπαδόπουλος χρειάζεται και σήμερα". Όσοι το λένε αυτό πιθανότατα δεν γνωρίζουν ότι η επιστράτευση του 1974 είχε οικτρή αποτυχία και υπήρχαν επίστρατοι οι οποίοι ανοίγοντας τα κουτιά για να πάρουν τον οπλισμό τους έβρισκαν μέσα… σκουπόξυλα.

Δεν γνωρίζουν επίσης ότι το σημερινό κατάντημα της Κύπρου ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της εθνικιστικής πολιτικής που εφάρμοσε η χούντα, η οποία επιθυμώντας να εγκαταστήσει ένα αδελφό καθεστώς στη μαρτυρική μεγαλόνησο, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, δίνοντας στην Τουρκία το δικαίωμα και την πρόφαση να επέμβει στρατιωτικά. Ή κι αν το γνωρίζουν, το ξεχνάνε σκοπίμως μιας και η κουβέντα έχει να κάνει στις περιπτώσεις αυτές με κακοδιοίκηση στο Δημόσιο ή την παρουσία αλλοδαπών στη χώρα μας και οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι με την αυστηρότητα των νόμων, τα προβλήματα αυτά θα εξέλιπαν. Όλοι όμως ξέρουμε ότι νόμοι υπάρχουν, απλώς εμείς δεν τους τηρούμε!

Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που αμφισβητούν την βιαιότητα του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967. Για όσους από μας δεν το ζήσαμε ή τουλάχιστον δεν το βιώσαμε άμεσα, θα μπορούσε να είναι μια πολύ δελεαστική άποψη. Εντούτοις υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες περί του αντιθέτου. Για παράδειγμα ο Γιώργος Παπανδρέου, (ο οποίος σήμερα πληρώνει τα επίχειρα των αποφάσεων της ώριμης ηλικίας του), γράφει για τα βιώματα της παιδικής του:

"Ξυπνήσαμε από το θόρυβο τζαμιών που έσπαγαν και από δυνατές φωνές. Χτυπούσαν την εξώπορτα με τα όπλα όταν είδαν ότι δεν τους ανοίγαμε. Ο παππούς μου, της μητέρας μου ο πατέρας, τους άκουσε, αλλά δεν τους άνοιξε γιατί ήθελε ν' ανέβει πρώτα επάνω να μας ειδοποιήσει. Εγώ με τον πατέρα μου είχαμε προλάβει ν' ανέβουμε σ' ένα δώμα στην ταράτσα, έχοντας μαζί μας όπλα που είχε προμηθευτεί λόγω αυτής της εκδοχής. Τον βοήθησα ν' ανέβει στην οροφή του δώματος. Εγώ έμεινα κάτω κρατώντας ένα δίκαννο και περιμένοντας.

Για μισή ώρα γυρνούσαν μέσα στο σπίτι, χτυπώντας με τα όπλα τους τοίχους και φωνάζοντας "δώστε μας τον Ανδρέα..."

"Τα αδέρφια μου είχαν τρομοκρατηθεί. Ψάχνανε κάτω από τα κρεβάτια, μέσα στην ντουλάπα, ακόμα και στα συρτάρια! Έσπαγαν τα πάντα στο πέρασμα τους με μια απίστευτη αγριότητα. Αφού δεν τον έβρισκαν μέσα στο σπίτι, παρατήρησαν την πόρτα στο μπαλκόνι και βγήκαν έξω. Εγώ, ευτυχώς, καταλαβαίνοντας ότι μ' ένα δίκαννο δεν θα έκανα πολλά απέναντι στα τόμιγκαν, το έκρυψα σε μια γωνιά. Βγήκε ο λοχαγός, με βρήκε και μου έβαλε το τόμιγκαν στο λαιμό, απειλώντας να με σκοτώσει αν δεν του έλεγα πού ήταν ο πατέρας μου. Σκέφτηκα αμέσως να πω ότι είναι στον παππού μου στο Καστρί. Είχα την εντύπωση ότι τον είχα πείσει, αλλά βεβαίως ο πατέρας μας τα άκουσε όλα αυτά και, φοβούμενος για τη ζωή μου, φώναξε "παραδίνομαι" και πήδηξε από πάνω, με αποτέλεσμα να ανοίξει το πόδι του. Τον περίμεναν λίγο να ντυθεί και τον έβαλαν μέσα σ' ένα φορτηγό".

Σήμερα, ακριβώς 53 μετά, η απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα τροφοδοτεί την απαίτηση για ριζική αλλαγή πολιτικής και συσχετισμών στην πολιτική μας ζωή. Η μαύρη αυτή επέτειος, προσδίδει ένα επίκαιρο νόημα στους αγώνες για δημοκρατία, ανεξαρτησία και αποτελεσματική προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.

Η Δημοκρατία στις μέρες μας γίνεται πιο ισχυρή και ασφαλής, όσο πιο πολύ εμβαθύνεται και αναπτύσσεται με πολιτικές που ενισχύουν το κοινωνικό της περιεχόμενο και την αποκέντρωση εξουσιών και πόρων. Τα εθνικά μας συμφέροντα προασπίζονται αποτελεσματικότερα, όχι με τον ανέξοδο υπερπατριωτισμό και απομονωτισμό, αλλά με σχεδιασμένες πρωτοβουλίες διαλόγου και ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας, στο έδαφος της διεθνούς νομιμότητας.

Όλες αυτές οι προσδοκίες μετασχηματίστηκαν σε πράξη, ολοφάνερα, στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών. Δυστυχώς δύο χρόνια μετά, τα δείγματα είναι μάλλον απογοητευτικά, οι πρακτικές νεποτισμού, λαϊκισμού και πελατειακού συστήματος κρατούν καλά και η ζωή επαναλαμβάνεται με απελπιστικά πανομοιότυπες με αυτές που μας οδήγησαν στην κρίση μεθόδους.

Εντούτοις, για όσους επιμένουν ακόμη να νοσταλγούν για τον ένα ή τον άλλο λόγο κάποιες "αυστηρές" πρακτικές της δικτατορίας, δεν μένει παρά να το ξανασκεφτούν, μελετώντας με την προσήκουσα σοβαρότητα το παρακάτω, όπως το αναδημοσίευσε προ ετών η "Ελευθεροτυπία":

"Το μίνι, όπως απέδειξε μία τελευταία έρευνα, σ' ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, δεν εκφράζει θηλυκότητα. Αντιθέτως, μάλιστα, είναι προσπάθεια επιδείξεως αγορίστικου'' πνεύματος. Το μίνι είναι αντιερωτικό! Αντιερωτική ήταν και η Άρτεμις, αυτό το αγοροκόριτσο'' της αρχαιότητος και, ακριβώς γιατί ήταν αγοροκόριτσο'', φορούσε μίνι. Θηλυκότητα έχουν οι μακριές εσθήτες της αρχαιότητος, αυτές που φόραγε η Aφροδίτη, η θεά του Έρωτος”.

Η προσπάθεια να επιβληθεί σε μια ολόκληρη κοινωνία ο κώδικας αξιών, η συμπεριφορά και τα πρότυπα του στρατώνα, η μεταφύτευση με άλλα λόγια του παραλογισμού της στρατιωτικής ζωής στο κοινωνικό σώμα, αποτυπώθηκε σε "απολιτικές" ειδήσεις αλλά και σε "διδακτικά" κείμενα που αποσκοπούσαν στην ενημέρωση του κοινού για τους κινδύνους που ελλόχευαν στις κεκτημένες συνήθειες του φαύλου παρελθόντος.

Και για να μην μένουμε ποτέ ήσυχοι, ας εντοπίζουμε και στην δική μας καθημερινότητα τέτοιου είδους "νουθεσίες", που ηπιώτερα μεν, υπουλώτερα δε, προσπαθούν να περάσουν άλλου είδους ολοκληρωτική νοοτροπία στις συνειδήσεις μας.