Η Μπελλαντόνα της λύπης. Ή, ως υπότιτλος, όταν ο ευρηματικός και πολυπράγμων Alex Turner (Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets) υποσχέθηκε στους θεούς της ρομαντικής pop να εφεύρει μια νέα Lana Del Rey. Όχι τόσο ψευδο-vintage,  ούτε τόσο στημένα ρετρό. Μια νέα ιέρεια της sixties/pop/κινηματογραφικής μελαγχολίας, με λίγες δόσεις ψυχεδέλειας και soul η οποία όμως θα είναι πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή, πιο προσιτή σε αντίθεση με την ίδια την Lana η οποία αρκετές φορές έχει φλερτάρει με τη ψευδαισθησιακή και εικονική ατμόσφαιρα του κάλπικου, λες και είναι ένα φαντασιακό pin-up που στην ουσία δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Μια επινόηση, εμπορική μεν, επιτυχημένη δε.

Η Savior διαθέτει πολύ καλή φωνή, μερικά δυνατά τραγούδια και έναν δίσκο που αν και δεν βρίσκεται πάντοτε σε υψηλά επίπεδα, διαθέτει συνοχή, έμπνευση και ακούγεται αβίαστα. Το μέλλον φυσικά θα δικαιώσει (ή όχι) τόσο τον αρχικό στόχο του Turner όσο και την καλλιτεχνική αξία της Savior.