Σε κάποιο απροσδιόριστο μέρος, μέσα σ’ ένα ομιχλώδες, χειμωνιάτικο τοπίο, ένα πρωινό τα πρόβατα του οικισμού «κάνουν φτερά». Και οι κάτοικοί του αρχίζουν τις έρευνες για την εξεύρεσή τους. Πόση σημασία έχει για μας, για τον αφηγητή αλλά και για τους ίδιους η μυστηριώδης αυτή εξαφάνιση; Σε πόσες ιστορίες θα διασπαστεί η αφήγηση μέχρι την τελική λύση του μυστηρίου που ίσως και να μη δοθεί; Πόσες εικόνες, πόσες ζωές, πόση μνήμη χωράει ή προσπαθεί να χωρέσει μέσα στη διασάλευση της γραμμικότητας της παραδοσιακής λογοτεχνικής μυθοπλασίας;

Ο Αργεντινός Ramiro Quintana, ένας συγγραφέας τόσο πρωτότυπος και τόσο διαφορετικός από τους ομοτέχνους του, δεν προτίθεται να μας δώσει απαντήσεις στα άνωθεν ερωτήματα. Αυτό, όμως, που φροντίζει να κάνει είναι να μπει μέσα στο corpus των ερωτημάτων και να σκαρώσει με μια ποιητική γλώσσα που ξαφνιάζει τον ανυποψίαστο αναγνώστη ένα λογοτεχνικό παιχνίδι τόσο ευφάνταστο και τόσο επιτυχημένο που όμοιό του σπάνια συναντάει κανείς σήμερα-εξαιρώντας τις ατελέσφορες μα εκθαμβωτικές απόπειρες ορισμένων μεταμοντέρνων κειμένων-. Απ’ αυτή την άποψη, οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στις εκδόσεις Σαιξπηρικόν που μας συνέστησαν έναν τόσο ιδιαίτερο συγγραφέα και ένα τόσο ξεχωριστό, αριστουργηματικό κείμενο.