Στην τρίτη τους κυκλοφορία, έξι χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο τους, η κορυφαία, ίσως, indiefolk μπάντα της εποχής μας βυθίζεται σε ακόμα περισσότερα ψυχεδελικά μονοπάτια, φτιάχνοντας τον πιο πολύπλοκο και δαιδαλώδη δίσκο της καριέρας τους. Ένας δίσκος που μάλλον θ’ απωθήσει όσους αναζητούσαν pop χαρτογραφήσεις, ραδιοφωνικά σουξέ και τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος.

Αντιθέτως, θα ενθουσιάσει τους μουσικούς ρέκτες, όσους έχουν εντρυφήσει στην έντεχνη, ψυχεδελική και progressive πλευρά των δεκαετιών ’60 και ’70, όσους, εντέλει, πιστεύουν ότι η μουσική είναι μια περιπετειώδης εξερεύνηση, εμπειρίες, ηχοχρώματα, εικόνες και βιώματα. Στο Crach-Up τα τραγούδια σπάνε σε πολλά μέρη, τα έγχορδα δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο, οι μπασογραμμές παραπέμπουν σε άλλες εποχές, τα φαντάσματα των MoodyBlues, PinkFloyd, VanMorrisson, διδάσκουν μελωδικότητα και σύνθεση, ενώ και οι φωνητικές αρμονίες μοιάζουν πιο δεμένες και κρυστάλλινες από κάθε άλλη φορά.

Τα υπόλοιπα, απλώς δεν περιγράφονται, όπως δεν μπορείς να περιγράψεις ένα συναρπαστικό ταξίδι για το οποίο αισθάνεσαι ευγνώμων που το έζησες. Αναμφισβήτητα, ένα απ’ τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς…