Από την υπαρξιστική και φιλοσοφική σημειολογία μιας ιγκουάνας που γίνεται κατοικίδιο και τη βαθιά απογοήτευση ενός τραγουδιστή μαριάτσι ως την προσπάθεια ενός Αμερικανού δημοσιογράφου να έρθει σε επαφή με την αυθεντικότητα της μεξικάνικης πραγματικότητας και τους εφιάλτες ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ο Βιγιόρο, ως γνήσιο τέκνο του παραλογισμού, της πολυδιάστατης πολυδιασπαστικής εντροπίας του Μεξικού, μιας χώρας που ζει και αναπνέει πολλές φορές για ν’ αναπαριστά όλα τα στερεότυπα που επινοούν οι Άλλοι ώστε να τη μελετήσουν, σκύβει βαθιά πάνω στις πληγές και τα συμπτώματα της και δημιουργεί μικρούς αφηγηματικούς δρόμους στους οποίους ενσταλάζει μια απέραντη χαρμολύπη, ένα σαρδόνιο και βροντερό γέλιο και άλλοτε ένα σουρεαλιστικό-τραγικό δάκρυ.
Ο Βιγιόρο μας παρουσιάζει τους ήρωές του καθώς αναζητούν, συχνά ανεπιτυχώς, τον αυθεντικό εαυτό τους, χαμένο μέσα σον χαμαιλεοντισμό της επιβίωσης και στα προσωπεία που γεννάει καθημερινά η πολιτική και πολιτιστική κουλτούρα της χώρας με τον ίδιο τρόπο και την ίδια συχνότητα που και η μεξικάνικη ταυτότητα αλλάζει κάθε στιγμή. Και σ’ αυτό, μοιάζει πολύ με την κοσμοθεωρία του Φουέντες, αν και ο Βιγιόρο αποδομεί το μπαρόκ ύφος του «προπάτορα» και βυθίζει τη γραφή του μέσα στο μεταμοντέρνο χάος. Ένα χάος ανοικτό, πολυσήμαντο, γεμάτο επικίνδυνους δρόμους και ανεξήγητες οδούς.