Ακούγοντας το Kinder Versions των Mammut, μια απ’ τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς μέχρι τώρα, «κολλώντας» και από πάνω με το εκπληκτικό Breathe Into Me, σκέφτομαι πως κάποια έργα τέχνης έρχονται σ’ επαφή ετεροχρονισμένα με τον υποκειμενικό κόσμο του αποδέκτη τους.

Αν, για παράδειγμα, είχα διαβάσει τους Άγριους Ντετέκτιβ του Μπολάνιο την ίδια εποχή με το Στον Δρόμο ή με τους Υποχθόνιους του Κέρουακ, τότε θ’ αποτελούσε κι αυτό ένα βιβλίο-θρύλος μέσα στο μυαλό μου και θα καθόριζε αποφασιστικά τη ζωή μου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη νέα κυκλοφορία των Ισλανδών Mammut: εάν αυτός ο αυθεντικός rock/indie ήχος, συναισθηματικός, κάθιδρος, δαιδαλώδης, ψυχεδελικός και εσωτερικός, με συναντούσε την ίδια εποχή που ακολουθούσαμε πιστά τον λυρισμό των Smashing Pumpkins και τη θεσπέσια αρμονία των Puressence (ποιος, άραγε, απ’ τη γενιά μου μπορεί να ξεχάσει τους δυο πρώτους δίσκους των τελευταίων, ή, έστω, το στοιχειωμένο και ανυπέρβλητο India;), τότε θα μιλούσα αλλιώς, μάλλον θα αποθέωνα, μάλλον θα μαζευόμασταν στα σπίτια φίλων για να τον ακούσουμε και να συζητήσουμε γι’ αυτόν και μάλλον θα χαλούσε η ταινία της κασέτας απ’ το πολύ παίξιμο.

Οι πιο παλιοί με καταλαβαίνετε: το Kinder Versions ανήκει σε μια άλλη εποχή. Είναι indie πριν να εφεύρουμε αυτήν τη λέξη, είναι επιδραστικό, πολύ πριν παγιωθούν τα σημεία αναφοράς του σήμερα. Γι’ αυτόν, όμως, ακριβώς τον λόγο δεν μπορώ να το εκτιμήσω δεόντως, όντας μόνο, πλέον, νοσταλγός του παρελθόντος…