Η Άννα, λόγω ενός τραγικού συμβάντος, περνά μοναχικά τις ημέρες της στα μεγάλα δωμάτια μιας παλιάς βίλας στην Ιταλία. Μια μέρα εμφανίζεται η Ζαν, η κοπέλα του γιου της Άννας, Τζουζέπε, υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος την κάλεσε στην Σικελία, με σκοπό να περάσουν τις διακοπές τους μαζί. Η Άννα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζε καν την ύπαρξή της. Και ενώ ο Τζουζέπε δεν είναι ακόμα στο σπίτι, η Άννα τη διαβεβαιώνει ότι ο γιος της θα επιστρέψει σύντομα και ότι θα μπορούσε να τον περιμένει εκεί μαζί της. Μέσα από μια περίεργη αναμονή, οι δύο γυναίκες θα έρθουν κοντά και θα εξερευνήσουν από κοινού τα μύχια της ψυχής τους.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Pierro Messina, συνεργάτης του σπουδαίου σύγχρονου Ιταλού σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο, δημιουργεί μια υπέροχη εικαστικά ταινία που διερευνάει το στοιχείο του θηλυκού σε όλες τις εκφάνσεις του και με όλους τους συμβολισμούς του (μητρότητα, ιερότητα, συγκινησιακή φόρτιση, ψυχική πολυπλοκότητα). Και οι συμβολισμοί αυτοί «καθοδηγούνται» από μακράς διαρκείας μονοπλάνα και αργούς, σχεδόν υπνωτιστικούς, ρυθμούς που εναρμονίζονται αριστοτεχνικά απ’ τη φωτογραφία και την εικαστική περιγραφή του φυσικού και τεχνητού τοπίου. Η Μπινός είναι για άλλη μια φορά άψογη στον ρόλο της, αποδίδοντας ακόμα και με τις πιο ανεπαίσθητες εκφράσεις του προσώπου της όλη την τραγικότητα που εμπερικλείει ένας δύσκολος και απαιτητικός ρόλος. Μάλιστα, αρκετές φορές μοιάζει να είναι δημιούργημα όλου του συνόλου και της ατμόσφαιρας που αναδύεται μέσα απ’ την ταινία.

Και ίσως να μιλούσαμε για μια αριστουργηματική σπουδή πάνω στην απώλεια εάν ο ίδιος ο δημιουργός δεν παρασυρόταν απ’ την εικαστική του δημιουργία, τον συμβολικό του λυρισμό και από ένα έντονο στυλιζάρισμα το οποίο στην εξέλιξη της ταινίας και φτάνοντας προς το αναπόφευκτο τέλος δεν αφήνει καθόλου χώρο για το σεναριακό ξεδίπλωμα του συναισθήματος.