Η ποιήτρια Στυλιανή Σουραφή κατάγεται από το Βαθύ της Σάμου. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως φιλόλογος. Έχει ιδιαίτερη αγάπη για τη λογοτεχνία και κυρίως την Ποίηση.
Έχει λάβει μέρος σε ποιητικούς διαγωνισμούς και τα ποιήματά της έχουν αποσπάσει βραβεία και επαίνους, κάποια ενδεικτικά είναι: Το 1ο Βραβείο στον Πρώτο Πρότυπο Διαδικτυακό Διαγωνισμό Ποίησης (Δεκέμβριος 2015) για «Το Ημερολόγιο της Βροχής», τον 2ο έπαινο από τον Διαδικτυακό Ποιητικό Διαγωνισμό «Bonsaisrories» (Μάρτιο 2016) για την «Βροχή». Επίσης διακρίθηκε στους 31ους Δελφικούς Αγώνες από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) (Ιούνιος 2016) για την «Ετυμολογία του ανομολόγητου». Έλαβε το 3ο Βραβείο στον Στ΄ Παγκόσμιο διαγωνισμό της Αμφικτιονίας Ελληνισμού (Μάιος 2017) για το ποίημα «Ένας καφές για πάντα... στα χείλη της ανάμνησης».
Ακόμη έχουν μεταφραστεί στα Ισπανικά (περιοδικό κριτικής Λογοτεχνίας «Cratera»,Ιούλιος 2017)κάποια αποσπάσματα ποιητικού της έργου σε συνεργασία με τον Θεοφάνη Λ. Παναγιωτόπουλο από την εξαιρετική μεταφράστρια Νατάσα Λάμπρου, καθώς και αποσπάσματα από την προς έκδοση συγγραφική της δραστηριότητα. Τέλος, ένα από τα ποιήματά της «Αύγουστος» κοσμεί το φετινό Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο του 2018 (εκδόσεις «Το Βιβλίο»).
Ακολουθεί το ποίημα που απέσπασε το 3ο Βραβείο στον Στ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό.
“Ένας καφές για πάντα… στα χείλη της ανάμνησης”
Σ’ ένα καφέ… στο ίδιο πάντα το τραπέζι καθισμένη,
να πίνω την ημέρα σε δόσεις καφεΐνης
κι έξω να μάχεται η ζωή,
για να προλάβει βιαστική την κίνηση ή την ακινησία!
Τα μάτια περπατούν στο πεζοδρόμιο...
Πότε αργά και πότε βιαστικά,
να ατενίζουν βήματα μέχρι που...
Αίφνης… μια θύμηση διερχόμενη μπροστά τους!
Μαύρα σγουρά μαλλιά, βαριά περπατησιά, αντρίκια,
γυαλιά να καμουφλάρουνε στιγμές πιασμένες χέρι - χέρι!
Τσιγάρο στο δεξί, σε κάθε ρουφηξιά του
να φιλτράρονται αγκαλιές,
μες στον καπνό η ανάμνηση φιλιά
ν’ ανταλλάσσει με τον Ίμερο!
Πέφτει η καύτρα του,
σβήνει μαζί της κι ο παρελθόντας χρόνος!
Στα χείλη το φλιτζάνι
βαθιά αναδρομή να κάνει με γουλιές,
με γεύσεις, με αρώματα, με μπερδεμένα «Σ’ αγαπώ»!
Τις ανεκπλήρωτες τις υποσχέσεις μες στον πάτο του
να σχηματίζει ο ντελβές μέχρι που… αδειάζει ο δρόμος.
Πάλι ξεχάστηκα εδώ σ’ ένα καφέ, μικρό,
στην άκρη της πλατείας!
Έπιασε κρύο! Τι δύσκολος χειμώνας! Κι αναρωτιέμαι...
Τι με κρυώνει πιο πολύ (;)
Είν’ ο καιρός ή μήπως οι εποχές που πέρασαν…
που με προσπέρασαν,
μ’ ένα πικρό καφέ σ’ ένα φλιτζάνι μνήμης!
(6ος Διαγωνισμός Ποίησης, Αμφικτυονία Ελληνισμού)
