Ο συγγραφέας Μιλτιάδης Πλαγιαννάκος γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε στη σχολή Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας με κατεύθυνση τη φιλοσοφία, στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατέχει επιπλέον δίπλωμα Proficiency του πανεπιστημίου του Michigan. Γράφει από μικρή ηλικία. Αγαπά τα βιβλία και είναι το όνειρό του να ασχοληθεί επαγγελματικά με την συγγραφή.

Η ιδέα για το βιβλίο του "Kαταφύγιο στον Ουρανό" ( εκδ. Όστρια)  του γεννήθηκε  αυθόρμητα, όπως δηλώνει ο ίδιος, καθώς περιεργαζόταν την εικόνα μιας κάρτας από ένα παιχνίδι στρατηγικής, με τα οποία απολαμβάνει να περνάει τον ελεύθερο χρόνο του. ''Σαν είδα την εικόνα της κάρτας εντυπωσιάστηκα. Εικόνιζε μια ιδιαίτερη πόλη, με μαρμάρινα κτήρια που σου δημιουργούσαν την εντύπωση πως προέρχονται από μια αρχαία εποχή, να αιωρείται σε κάποιο μέρος ενός καταγάλανου ουρανού, περιτριγυρισμένη από λευκά σύννεφα, με λαμπερές ηλιαχτίδες φωτός να την λούζουν. Και από αυτή  την εικόνα γεννήθηκε στο νου μου, η ιδέα για το Καταφύγιο στον Ουρανό. Μια πόλη μοναδικής ομορφιάς, κατακλυσμένη από αγνό φως, την οποία σαν καταφέρεις να προσεγγίσεις, να βιώσεις ένα είδος βαθιάς και παντοτινής ευτυχίας. Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησα να γράφω...''.

Ήταν πια περασμένα μεσάνυχτα στο νησί του Θαλασσόλοφου. Η σελήνη αιωρούνταν με χάρη στο κέντρο του ουρανού, φωτίζοντάς αμυδρά το νησί. Ο αέρας, μετά την αποχώρηση του ηλίου από τον ορίζοντα, είχε αρχίσει να γίνεται ψυχρός. Μαύρος καπνός αναδυόταν από τις καμινάδες των σπιτιών, προερχόμενος από τα τζάκια που είχαν ανάψει κάποιοι ντόπιοι για να ζεσταθούν. Αν και καλοκαίρι, το σημερινό κλίμα του Θαλασσόλοφου ήταν ασυνήθιστα παγερό. Ο Ναυσισθένης μόλις πριν λίγο είχε φύγει από το σπίτι του και διέσχιζε τον έρημο δρόμο του χωριού.

"Κάνει παγωνιά", ψέλλισε με ενόχληση.

(...) Το ασημένιο φως της σελήνης διαχεόταν στη θάλασσα, προσδίδοντας της μια μαγική όψη. Ένιωθε κάτι μυστηριώδες και απροσδιόριστο να κρύβεται στα βάθη της, αντικρίζοντας την αργυρόχρωμη επιφάνειά της. Κοιτάζοντας την απεραντοσύνη της, η οποία έδινε την ψευδαίσθηση πως χάνεται στο άπειρο, σαν κοιτούσες μακριά στον ορίζοντα, ο Ναυσισθένης ένιωθε ένα αδιόρατο αίσθημα νηφαλιότητας στην καρδιά του. Συνήθιζε να έρχεται εδώ και να κάθεται αγναντεύοντας την θάλασσα. Αυτό το θέαμα, συνοδευόμενο με τον ήρεμο ήχο των κυμάτων που πάφλαζαν όταν χτυπούσαν απαλά τα βράχια του λιμανιού, σαν νανούρισμα, τον ξεκούραζαν και τον γαλήνευαν περισσότερο από καθετί άλλο. (...).

(Πρόλογος)

*Για απευθείας επικοινωνία με τον συγγραφέα μπορείτε να στείλετε στο e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. ή στο Facebook: Miltos Plagiannakos