Η νύχτα στα μάτια των δειλών της Μαρίας Βουζουνεράκη. Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος

Δευτέρα, 20 Αύγουστος 2018 14:06 Ευρυτανικά Νέα

814

Η νύχτα στα μάτια των δειλών

της Μαρίας Βουζουνεράκη, εκδ. Άνεμος

Πρόκειται για μια συλλογή με μικρές ποιητικές αφηγήσεις. Υπάρχει μια έντονη εξομολογητική διάθεση. Η γραφή της είναι ρεαλιστική και η ύλη βιωματική. Στο ποίημα: «Μια σκέψη χωρίς εσένα» γράφει: «Πήραμε δρόμους χωριστούς εγώ, εσύ, οι άλλοι που κάποτε ήμασταν Ένα.» Συνεχίζοντας διαβάζουμε στο ποίημα «Εικόνες στο άπειρο» το εξής: «Μείναμε εικόνες στο άπειρο, πρόσωπα που φαίνονται, που κρύβονται σε καθρέπτες, που αντανακλούν τη λάμψη εγώ και εσύ. Γίναμε σημάδια στο χρόνο. Ανάμνηση.» Στην ίδια μελαγχολική διάθεση και το ποίημα «Ενθάδε κείται η ανάμνηση» το οποίο κλείνει με τους στίχους: «Είμαι όμως άνθρωπος, οι άνθρωποι πονούν μα μένει κάτι: «Ενθάδε κείται η ανάμνηση».

Τα ποιήματα της αφορούν ζητήματα ερωτικής ματαίωσης. Υπάρχει μια ιδιάζουσα υγρή νοσταλγία. Η γλώσσα άμεση – καθημερινή. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και στακάτος. Η ποιήτρια Μαρία Βουζουνεράκη θέτει αναπάντητα ερωτήματα. Κύρια συστατικά της ποίησης της: ο έρωτας, η στέρηση και η μνήμη.

Οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Οι άνθρωποι χαράζουν μια ευθεία γραμμή

και ονειρεύονται μια Ιθάκη.

Βαδίζουν σ’ ένα μονοπάτι που ονομάζουν ασφαλές

και δεν νοιάζονται αν ο χρόνος το σκεπάζει με φύλλα.

Φοβούνται.

Μετά, φτιάχνουν ένα άλλοθι

να δικαιολογήσει τον φόβο τους.

Προσπερνούν τα όνειρά τους κάθε μέρα.

Ανακατεύουν τα ζάρια στην τσόχα της ζωής τους.

Στρέφουν το βλέμμα στον ήλιο, μα σκεπάζουν

τα μάτια με τη χούφτα τους.

Οραματίζονται, μα περιμένουν εκείνον

που θα τους τραβήξει από το σκοτάδι τους.

Τρέμουν το φως της μέρας και αφήνουν τη νύχτα

να πάρει τη θέση της στα μάτια τους.

Στα μάτια των δειλών

Λίγα λόγια για την ποιήτρια:

Γεννήθηκε το 1971 στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Έκανε τα πρώτα της βήματα σ’ ένα μικρό όμορφο ορεινό χωριό με άγρια φύση και αυθεντικούς ανθρώπους. Η πρώτη της επαφή με τον γραπτό λόγο ήρθε στα 9 της χρόνια.

Μεγάλωσε και αρνείται να κατέβει από το συννεφάκι μου, εκείνο που της επιτρέπει να ονειρεύεται και να πιστεύει πως οι άνθρωποι δεν έπαψαν ν’ αγαπούν. Θυμάται τον εαυτό της μ’ ένα χαρτί κι ένα μολύβι να προσπαθεί ν’ αποτυπώσει αυτά που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν. Τα τελευταία χρόνια, ο λόγος της εκφράζεται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και γνωστές ιστοσελίδες.

«Η νύχτα στα μάτια των δειλών» είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα. Η αρχή ενός μεγάλου ονείρου, που παίρνει σάρκα και οστά.